* Του Γρηγορίου Δασταυρίδη
Είναι προφανές πλέον στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ότι η υπογραφή του Μνημονίου δεν ήταν μονόδρομος και οι υπογράφοντες τούτο πιστεύω πως θα λογοδοτήσουν.
Έκτοτε, παρά τα ψέματα των κυβερνώντων και τις συνεχείς αυτοδιαψεύσεις τους, χάθηκε το χαμόγελο του Νεοέλληνα και η αυτοπεποίθησή του κινδυνεύει να καταρρεύσει τελείως. Οι δανειστές μας απειλούν, οι υπάλληλοι των Διεθνών Οργανισμών ελέγχουν κάθε τομέα της δημόσιας ζωής μας, σαν να είμαστε προτεκτοράτο του 1830, καταστήματα κλείνουν, η ανεργία καλπάζει και ακούμε απειλές για απολύσεις.
Η Ευρώπη στερείται μεγάλων ηγετών και οι υπερεθνικοί Οργανισμοί διοικούνται από ανθρωπάκια που δεν μπορούν να τιθασεύσουν ... τον ερωτισμό τους.
Όμως, μελετώντας την πρόσφατη ιστορία μας, από την οποία άλλωστε πρέπει να διδασκόμαστε, θυμίζω ότι το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης εδήλωσε μέσα στη Βουλή το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!». Είχε στείλει προηγουμένως τον υπουργό Οικονομικών Θεοτόκη στη Μ. Βρετανία για να ζητήσει δάνειο και οι Βρετανοί απαίτησαν να ελέγχουν πλήρως την εξωτερική μας πολιτική, ως προϋπόθεση κάθε οικονομικής βοήθειας. Ο περήφανος Τρικούπης δεν έκανε υπόγειες διαβουλεύσεις, όπως κάποιοι σύγχρονοι πολιτικοί με τον κ. Στρος Καν. Ούτε αμφιταλαντεύτηκε. Δεν θέλησε να απεμπολήσει το Μακεδονικό, το Κρητικό και άλλα εθνικά ζητήματα, στο όνομα της οικονομικής μας κρίσης. Ενώ στην εποχή μας κάποιοι άλλο δηλώνουν στο εξωτερικό ότι δεν βλάπτει να χάσουμε μερικά τετραγωνικά εδάφους, αρκεί να περνάμε καλά και να έχουμε ειρήνη με τους γείτονες και φυσικά ουδείς εκ των κυβερνώντων αντέδρασε, όταν ο κ. Σόιμπλε ευθέως δήλωσε ότι πρέπει να περιοριστεί η εθνική μας κυριαρχία. Ο Χ. Τρικούπης προτίμησε να μην παραχωρήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια και να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. θα μπορούσε να πει «λεφτά υπάρχουν», αλλά δεν το έκανε. Έμεινε στην ιστορία με θετικό πρόσημο, διότι είπε ειλικρινέστατα ότι «λεφτά δεν υπάρχουν».
Παρά τον ακολουθήσαντα το 1897 ατυχή πόλεμο, στο διπλωματικό πεδίο κερδίσαμε τη διεθνή αναγνώριση της αυτονομίας της Κρήτης, που ήταν το πρώτο βήμα για την ένωση. Το επόμενο έτος επεβλήθη στην Ελλάδα ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο Δ.Ο.Ε., που -τηρουμένων των αναλογιών-ήταν η Τρόικα της εποχής. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί και Ρώσοι εγκαταστάθηκαν σε όλα τα κρατικά μονοπώλια (αλάτι, σπίρτα κ.α.) και έπαιρναν απευθείας από την πηγή τα χρήματα για τους ξένους δανειστές μας.
Παρ' όλα αυτά η μικρή, πτωχευμένη και καθημαγμένη Ελλάδα κατόρθωσε το 1903- 1908 να συντηρήσει έξω από τα τότε σύνορα της ένα διμέτωπο Μακεδονικό Αγώνα εναντίον των Τούρκων και των Βουλγάρων και τι κυριότερο κατόρθωσε να διαφυλάξει την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Και όχι μόνο αυτό. Μέσα σε λίγο χρόνο, η μικρή Ελλαδίτσα με τον Δ.Ο.Ε. να βάζει το χέρι στην τσέπη του κάθε Έλληνα, κατόρθωσε να ανοίξει τα φτερά τα πρωτινά της τα μεγάλα (Κωστής Παλαμάς) και να πραγματοποιήσει το μεγάλο άλμα των Βαλκανικών Πολέμων. Το 1912-13 η Ελλάς έδιωξε τους Τούρκους από την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τα νησιά του Β. Αιγαίου και την Κρήτη και έθεσε τις βάσεις για την απελευθέρωση της Θράκης.
Οι Έλληνες λοιπόν του 1893-1913 κατόρθωσαν την κρίση να τη μετατρέψουν σε ευκαιρία. Τα οικονομικά προβλήματα τους φιλοτίμησαν, τους φανάτισαν και τους προέτρεψαν να μεγαλουργήσουν και να αποδείξουν ότι είναι άξιοι φορείς ενός μεγάλου ονόματος και ικανοί για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως τότε, οι διανοούμενοι του έθνους προέβαλαν και υποστήριξαν τη συνέχεια του Ελληνισμού και τόνωσαν το εθνικό φρόνημα. Ο Κωστής Παλαμάς, ο Ίων Δραγούμης, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η Πηνελόπη Δέλτα (γιαγιά του Αντώνη Σαμαρά) και πολλοί άλλοι, προετοίμασαν τον πολίτη να γίνει συνεργάτης και συντονιστής των γηγενών Μακεδονομάχων και στη συνέχεια να γίνει ο ενθουσιώδης στρατιώτης του 1912-1913.
Σήμερα δυστυχώς υπερπροβάλλονται ορισμένοι διανοητές που καλλιεργούν την εθνική απαισιοδοξία, την περιφρόνηση του νεοελληνικού κράτους και αμφισβητούν τη συνέχεια του Ελληνισμού. Αλλά και οι οικονομικώς κρατούντες (κυρίως κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, τέως υπουργοί κ.λπ.) μετέφεραν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό αντί να βοηθήσουν τούτη τη στιγμή την πατρίδα μας, όπως έκαναν οι Ιταλοί επιχειρηματίες.
Πολίτες, ας τους παραμερίσουμε αυτούς, ας ανοίξουμε το δρόμο για επιστήμονες, για διανοητές και βέβαια για πολιτικούς που πιστεύουν στις δυνάμεις του Ελληνισμού, που δεν υποκλίνονται δουλοπρεπώς μπροστά σε κάθε Ανάν, Στρος Καν και Νταβούτογλου, που ακολουθούν αξιοπρεπή γραμμή και δεν υποχωρούν στα εθνικά θέματα με πρόσχημα την οικονομική δυσπραγία, καταθέτουν δε σοβαρές προτάσεις για την έξοδο εξ αυτής και την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Εγώ αισιοδοξώ γιατί η τότε πτωχευμένη Ελλάδα οδηγήθηκε στην εθνική αναγέννηση των Βαλκανικών Πολέμων.
Αισιοδοξώ γιατί μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατόρθωσε να απορροφήσει ταχύτατα 1,5 εκατομμύριο προσφύγων αδελφών μας και να αξιοποιήσει την πνευματική και οικονομική τους ικμάδα.
Αισιοδοξώ γιατί μετά τη δραματική δεκαετία 1940-1950 βγάλαμε νομπελίστες το Σεφέρη και τον Ελύτη, επιστήμονες όπως τον Παπανικολάου, μουσικοσυνθέτες με οικουμενική ακτινοβολία όπως το Μίκη Θεοδωράκη και το Μάνο Χατζηδάκη. Αναβαπτίσαμε τις ελληνορθόδοξες ρίζες μας με τη βοήθεια του Φώτη Κόντογλου και του Γέροντος Παϊσίου και συγχρόνως γίναμε μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ως Ορθόδοξος και ως Έλληνας δικαιούμαι να αισιοδοξώ.
* Ο Γρηγόριος Δασταυρίδης είναι Δικηγόρος- Τομεάρχης Οργανωτικού Νέας Δημοκρατίας
