Δυο από τους ωραιότερους και πανοραμικούς λόφους του Πλαταμώνα είναι του Ενετικού Κάστρου και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Ο καθένας τους έχει να διηγηθεί ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας με κυριότερο εκείνο που μαρτυρεί την επιθυμία όσων θέλουν να αρπάξουν αυτό τον τόπο και εκείνων που θέλουν να τον κρατήσουν. Στο κάστρο δεσπόζει ο Πύργος, σύμβολο της σθεναρής αντίστασης των υπερασπιστών στον κάθε επιδρομέα. Στον άλλο λόφο δεσπόζει ο ναός των θεμελιωτών της χριστιανοσύνης, σύμβολο της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών.
Από το κιόσκι του ναού όταν κοιτάξει κανείς το ευρύτερο περιβάλλον αναλογίζεται πόσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι που θέλουμε να σκοτώνει ο ένας τον άλλο, να καταστρέφουμε τον ευλογημένο πλανήτη που όλοι ζούμε για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας μας για απόκτηση υλικών αγαθών, δόξας και πλούτου. Αγναντεύοντας το κυανό χρώμα του Αιγαίου πελάγους, τις απογευματινές ώρες, μέχρι τον ορίζοντα που αγκαλιάζει τον γαλάζιο ουρανό από τις ακτές του Λιτοχώρου μέχρι το Στόμιο αλλά και το πράσινο χρώμα του θεϊκού βουνού από τα νοτιοδυτικά που ακουμπά και κλείνει τη γραμμή του ορίζοντα, νιώθεις την απεραντοσύνη του κόσμου και την ύπαρξη της γης και του ανθρώπου να αποτελούν ίσως τον εγκέφαλο του δικού μας γαλαξία με τα εκατομμύρια αστέρια. Από τον ορεινό όγκο ακούγεται απόκοσμο το θρόισμα των φύλλων ενώ από το πέλαγος ο παφλασμός των απαλών κυμάτων συμπληρώνει την αρμονία της φύσης.
Κατηφορίζοντας προς την παραλία του Πλαταμώνα με τα αιωνόβια πλατάνια, από τα οποία πήρε το όνομα η περιοχή, συναντάς το πυκνό δάσος με την ποικιλία των θάμνων που συναγωνίζεται ο ένας τον άλλο στο ψήλωμα, αλλά και τις ανθισμένες αγράμπελες να σκαρφαλώνουν πάνω τους για να απολαύσουν κι εκείνες τον θαλασσινό αέρα και το φως του ήλιου. Από τις περισσότερες αυλές των εξοχικών σπιτιών ευωδιάζουν τα λουλούδια με πρώτα και καλύτερα τα γιασεμιά.
Το Σάββατο βράδυ κατά τις 10 μόλις τελείωσα το φαγητό με τη σύζυγό μου στην ψαροταβέρνα το «Καϊκι του Σάκη» – το έθιμο είναι του Σωτήρος να τρώμε ψάρια- με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου Δ. Μπίλλης να πάμε στην «Αφροδίτη» στους Ν. Πόρους να πιούμε ένα ποτό και να δούμε μια παλιά γνώριμη της ομογένειας του Καναδά την κ. Μαργαρίτα. Στην καταπληκτική αυτή κυρία με τα εκφραστικά της μάτια αλλά και το αφοπλιστικό χαμόγελό της όσα από τα «φύλλα» της να μαδήσεις θα σου πουν το σ’ αγαπώ Ελλάδα, θάλασσα, βουνό, ήλιε, φεγγάρι και ουρανέ και κανένα το δεν σ’ αγαπώ.
Το καταπληκτικό ντεκόρ του κέντρου με τα όμορφα συντριβάνια, που ανακύκλωναν τα νερά σχηματίζοντας όμορφες μικρές και μεγάλες ομπρέλες, τον έξυπνο φωτισμό της φυλλωσιάς των πλατάνων, συμπλήρωνε το άρωμα της νιότης δύο νέων καλλιτεχνών του Γιώργου με την κιθάρα και της Νικολέτας που ενθουσίασαν τους θαμώνες με τα τραγούδια που ερμήνευσαν αυθεντικά και μίλησαν στις ψυχές όλων, μα περισσότερο ημών των μεγαλυτέρων, που μας γύρισαν στην εποχή των νεανικών μας χρόνων. Με την όμορφη παρουσία τους, το έξυπνο χιούμορ, το σεμνό αλλά ευρηματικό τρόπο τους, ενθουσίασαν τους πάντες και καταχειροκροτήθηκαν. Αυτή άλλωστε είναι η καλύτερη αμοιβή του καλλιτέχνη.
Εύχομαι σ’ αυτούς τους δύο νέους, που έμαθα ότι είναι και ζευγάρι να συνεχίσουν με τον ίδιο ενθουσιασμό και μεράκι να προσφέρουν χαρά και αισιοδοξία που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Θα ήταν παράλειψη να μην τους συγχαρώ για το πλούσιο ελληνικό ρεπερτόριο και κυρίως στην έντεχνη μουσική. Οι ομογενείς που επισκέπτονται την Ελλάδα θέλουν να ακούσουν ελληνική μουσική να νιώσουν τον πατριωτισμό και την αγάπη για κάθε τι ελληνικό. Δεν επιθυμούν να ακούν ξένα τραγούδια. Αυτά τα ακούνε στις χώρες που διαμένουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
