Οι θυσίες των λαών και η κερδοσκοπία

 Οι σιωπηρές διαμαρτυρίες, καθώς φαίνεται, δεν ταρακούνησαν τους κυβερνώντες, που απτόητοι εμμένουν στην πολιτική τους, έχοντας λάβει τις σχετικές οδηγίες από τους εκάστοτε δανειστές. Οι συναντήσεις, από την άλλη, των πολιτικών αρχηγών δεν επιφέρουν το στοχευμένο αποτέλεσμα της συναίνεσης και ο δρόμος παραμένει ανοιχτός για τη χάραξη των επερχόμενων «κατάλληλων» πολιτικών προς χάριν της κερδοφορίας των διεθνών οίκων και τραπεζών, που μετά χαράς προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προκειμένου να ανασυνταχθεί η χώρα του δύοντος ηλίου και να πορευθούν και πάλι προς την καταναλωτική δόξα οι αποθαρρυμένοι Έλληνες. Στις πλατείες και τους δρόμους τα συνθήματα γίνονται μόδα, με όπλα τα πανό αποδοκιμασίας, μα οι άρχοντες δεν φαίνεται να ανησυχούν και τόσο από τις δοκιμασμένες συνταγές αντίδρασης και μαζικής εκτόνωσης. Γιατί βουβή είναι η αποδοκιμασία του κόσμου, σιωπηρές είναι όμως και οι αλχημείες των κομματικών μηχανισμών που ψάχνουν τρόπους να ελέγξουν και να κατευθύνουν τις μάζες. Το παγκόσμιο κερδοσκοπικό παιχνίδι που άνοιξε τις πύλες του το 2007 από τις ΗΠΑ και την αγορά ακινήτων και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τα αδηφάγα συστήματα εξουσίας, που ανεβοκατεβάζουν στα χρηματιστήρια τις τιμές των νομισμάτων, πλασάροντας την τεχνητή έξοδο από το ευρώ ή την είσοδο στα εθνικό νόμισμα (βλ. Ελλάδα), το ενοποιημένο σχέδιο δημιουργίας οικονομικής κρίσης με τον τρίτο κόσμο να εξακολουθεί να πουλά σε τιμές πείνας, τις αναπτυσσόμενες χώρες (βλ. Κίνα) να αναζητούν μανιωδώς πρώτες ύλες πουλώντας σε δολάρια και αγοράζοντας σε τιμές χαμηλής απορροφητικότητας για τους ήδη εγκλωβισμένους λαούς τους, αλλά και τις χώρες - βασικούς παίχτες που αναμένουν να καθορίσουν την τύχη των όποιων οικονομικών «ουραγών» (βλ. Ισπανία, Πορτογαλία, Ισλανδία), αυτό το παιχνίδι κερδοφορίας των μεγάλων οίκων ανακαθορισμού και αναδιανομής των ήδη ελλειμματικών πόρων βρίσκεται στο ζενίθ του. Φαίνεται πως οι λαοί το έχουν καταλάβει, όμως δεν γνωρίζουν πως και με ποιο τρόπο να πορευθούν. Η παγκόσμια διακυβέρνηση όμως ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, το διδάσκουν οι πριν από δεκαετίες καθοδηγούμενες πτωχεύσεις, που αδρανοποίησαν τη δυναμική των μαζών αντί να την εκτοξεύσουν στα ύψη και αυτό το δείχνει η διστακτικότητα του παγκόσμιου προλεταριάτου ειδικά από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Αν εξαιρέσει κανείς τη δεκαετία του ‘60 που και εκεί το στοίχημα χάθηκε στις αρχηγικές μειοψηφίες των επαναστατικών ονειρώξεων, όλη η πορεία και αξιοποίηση του παγκόσμιου κεφαλαίου ακολούθησε την τιμή - ασανσέρ του μαύρου χρυσού και την εκμετάλλευση με κάθε μέσο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Το σκάκι προέβλεπε βασικά την κατά μέτωπο επενδυτική επίθεση στα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα των τρίτων χωρών με αντάλλαγμα την πείνα, τον αποδεκατισμό του πληθυσμού τους και τους εμφυλίους πολέμους, την πόκα των Βαλκανίων με την εθνοτική πληθυσμιακή αναδιανομή, την κομματική γκετοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, αλλά και την υλοποίηση του ευρωπαϊκού ονείρου που επρόκειτο να σταθεί καταμεσής του οικονομικού πολέμου μεταξύ της πάλαι ποτέ ισχυρής Ιαπωνίας με τις ΗΠΑ και την νυν «αυτοκρατορική» πλανητική κινέζικη επέλαση. Στην Ευρώπη λοιπόν παίζεται το μέλλον της παρατεταμένης αμερικανο-κινεζικής αντιπαλότητας, και όπως είναι φυσικό το ευρώ είναι αυτό που αποτελεί τον στόχο, ειδικά στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες. Από αυτό τον σχεδιασμό όμως δεν θα μπορούσε να λείπει και η αντίδραση των λαών που δέχονται το μεγαλύτερο βάρος από τον ασταμάτητο αυτόν οικονομικό πόλεμο. Και φτάνουμε στο σήμερα. Ένα παρόν που διαδραματίζεται στις πλατείες των ανήσυχων πολιτών στις πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες. Οι εξουσίες όμως δεν λένε να πάψουν να παίζουν το κερδοσκοπικό παιχνίδι που ξεκινά από τον ασύδοτο και με μεγάλο τίμημα δανεισμό και τελειώνει στην απομύζηση των τελευταίων οικονομικών αποθεμάτων των πολιτών. Αυτό γίνεται αυτή την στιγμή στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Στόχος, η αναζήτηση του οικονομικού πάτου, η εξάλειψη των όποιων κοινωνικών αξιώσεων αλλά και η μαγική συνταγή του εσκεμμένου δανεισμού για την εξυπηρέτηση της εφευρετικής παρότρυνσης για κομματική συναίνεση και «εθνική ομοψυχία». Το παιχνίδι βέβαια έχει ως θεατές τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες που ενδιαφέρονται άμεσα για την τύχη των μικρότερων, ώστε να διαφανεί ότι το ευρώ, παρά τα όποια χτυπήματα, μπορεί να αντέξει. Μπροστάρηδες σε αυτό τον αγώνα, η Γερμανία και η Γαλλία. Ενδοευρωπαικές σφαίρες επιρροής η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και καθώς ακούγεται, μάλλον αργότερα και η Ιταλία. Οι Αμερικανοί βέβαια τοποτηρητές και έτοιμοι να υιοθετήσουν ανά πάσα στιγμή τον ρόλο του από μηχανής Θεού, και οι πάντα υπολογίσιμοι Ρώσοι, ασφαλείς από την άνεση που παρέχει η ενεργειακή τους ασφάλεια και πρόθυμοι να συμμετάσχουν στο όποιο παρεμπόριο, από ανθρώπινη σάρκα μέχρι φυσικό αέριο, περιμένουν να επέμβουν αποτελεσματικά. Έτσι, όπως βλέπετε, το παγκόσμιο σκάκι συνεχίζεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Το παραδέχονται ακόμη και οι Διεθνείς Οργανισμοί, στην προσπάθειά τους να κρύψουν όλη την αλήθεια, ομολογώντας τεχνηέντως ένα τμήμα της. Το παραδέχεται ακόμη και η ελληνική κυβέρνηση που σπρώχνεται κάθε φορά στη συναίνεση με τα υπόλοιπα κόμματα της Αντιπολίτευσης από μεγάλους οπορτουνιστές κερδοσκόπους. Πρόκειται για αυτούς που αναμένουν με αγωνία να εκταμιεύσουν την όποια δανειακή δόση στη χώρα που πάντα είχε ανοιχτές τις αγκάλες από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά για να εισρεύσει χρήμα χωρίς να ενδιαφέρει τους δανειστές το πότε αλλά το πώς θα πάρουν πίσω (βλ. επιτόκια και επιμήκυνση χρέους). Στο Μαξίμου λοιπόν και το Προεδρικό Μέγαρο τελευταία, η συναίνεση είχε την τιμητική της και όχι η εποχή της οικονομικής ανάτασης. Εξάλλου κανείς δεν το έθεσε ποτέ αυτό μιας και το σχέδιο ήταν ακριβώς αυτό, να τίθεται συνεχώς ως προβαλλόμενη αφορμή το εξωτερικό χρέος προκειμένου να επιβάλλονται οι παντός είδους πολιτικές λιτότητας που εξυπηρετούν το κερδοσκοπικό παιχνίδι, με τους όρους δανεισμού και το ξεπούλημα ολόκληρων χωρών στις οικονομικές σφαίρες επιρροής. Οι οποίες με τη σειρά τους δεν αποτελούν παρά τμήμα της παγκόσμιας φιλετοποίησης. Εν αρχή λοιπόν ήταν οι τιμές ακινήτων στις ΗΠΑ. Μετά, τα περίφημα «golden boys» και η τεχνητή δημιουργία παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με τις μαζικές περικοπές θέσεων εργασίας, το ασανσέρ στην τιμή του μαύρου χρυσού και τη νομισματική υποτίμηση. Ακολούθησε η πληγή της αδυναμίας ρευστότητας που τόσο έπληξε τη χώρα μας και τώρα, λίγο πριν το χείλος της σχεδιαζόμενης οικονομικής καταστροφής, οι από μηχανής θεοί της παγκόσμιας σκακιέρας καταφθάνουν για να σώσουν την κατάσταση, με αγορές γης σε τιμή κόστους και με τη μορφή ξεπουλήματος. Ας αφήσουν λοιπόν όλοι τους τη συναίνεση στην άκρη, καθώς πρόκειται πολύ απλά για μια ακόμη νέα οδηγία, ίσως μάλιστα την πιο καθοριστική. Αν δεν την ακολουθήσουμε, λένε, θα υποστούμε τις συνέπειες της διάλυσης, της οριστικής και αμετάκλητης. Μέρος του παιχνιδιού είναι και αυτό όμως, και δη του πιο επικίνδυνου για τον κάθε λαό. Γιατί ακόμη και μετά την όποια οικονομική καταστροφή, οι τοποτηρητές θα είναι πανταχού παρόντες, με νέους δανεισμούς και χαράτσια. Οι λαοί απλά θα τους έχουν προσφέρει και τις τελευταίες οικονομίες τους θυσιάζοντας τους εαυτούς στο βωμό του παγκόσμιου κέρδους.