Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους ξεπέρασαν και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Η επιμήκυνση του χρέους, η σημαντική μείωση των επιτοκίων και κυρίως η ανάμιξη του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), που γίνεται στην ουσία ο εγγυητής του ευρωπαϊκού χρέους είναι οι καλές ειδήσεις όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά για το σύνολο της Ευρώπης στην πορεία προς την ολοκλήρωσή της.
Αναζητώντας τα αρνητικά της συμφωνίας, εκτός από την «ιδιαίτερη» θέση του Α. Τσίπρα που είναι να μας χαρίσουν τα χρέη και τα ήξεις αφίξεις του Α. Σαμαρά ως αποτέλεσμα της αμηχανίας του, αυτά αρχίζουν και τελειώνουν στην υποχρέωσή μας για δημοσιονομική πειθαρχία και την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών.
Είναι όμως τα παραπάνω αρνητικά ή απλά αυτονόητα;
Οι αποφάσεις των Βρυξελλών πέραν της ανακούφισης, μας έδωσαν χρόνο και ένα σωσίβιο στην προσπάθεια που κάνουμε να αποφύγουμε τον πνιγμό. Ανεξάρτητα αν μερικοί στη χώρα μας, που τα βλέπουν όλα εύκολα, απαιτούσαν την παραχώρηση ταχύπλοου, οι διαρθρωτικές αλλαγές και η δημοσιονομική πειθαρχία είναι τα στοιχεία που θα μας δώσουν το δικαίωμα στην ελπίδα για την επιβίωσή μας.
Η γενιά μας δεν μπορεί να επιμένει στη στηριζόμενη με δανεικά «πλασματική ευημερία», υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας. Η αναγκαιότητα των αλλαγών είναι προφανής. Μπορεί η κυβέρνηση να τις υλοποιήσει; Οι κίνδυνοι σε αυτή την πορεία είναι υπαρκτοί.
Ο πρώτος είναι η ανακούφιση που προκάλεσε η απόφαση να μετατραπεί σε εφησυχασμό και σε υπερεκτίμηση του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Να επικρατήσει η αντίληψη, αφού κερδίσαμε χρόνο, ας αφήσουμε για αργότερα τα δύσκολα όταν το μαχαίρι θα ξαναφθάσει στο κόκαλο.
Ο δεύτερος είναι η αντίδραση των πολιτών όταν οι διαρθρωτικές αλλαγές ξεβολεύουν τη δική τους κοινωνική ομάδα. Όλοι θεωρούν, εκ των ων ουκ άνευ τις μεταρρυθμίσεις, αρκεί να μην αγγίζουν τους ίδιους.
Ο τρίτος να πιστέψουμε ότι μπορούμε να πάμε από τα υψηλά ελλείμματα σε πρωτογενή πλεονάσματα, χωρίς κόστος. Οι σειρήνες του λαϊκισμού πάντα ηχούν καλά στα αυτιά των πολιτών. Η αξιωματική αντιπολίτευση ακολουθώντας ακριβώς τη συνταγή που εφάρμοσαν οι προηγούμενοι στη θέση της, έχει ήδη ενδώσει στο χάιδεμα των αυτιών.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι ο δρόμος προς το αυτονόητο δεν είναι στρωμένος με λουλούδια. Είναι μακρύς και απαιτεί θυσίες. Και κυβερνήσεις και πολιτικοί θα θυσιαστούν σε αυτή τη διαδρομή.
Η κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει με μεγαλύτερη επιμονή και αποτελεσματικότητα τις μεταρρυθμίσεις εν γνώσει της ότι μπορεί να χάσει. Όλοι όμως οι πολίτες θα κερδίσουν.
Μπορεί ακόμη η κρίση να μας κάνει όλους σοφότερους και μαζί με το ξαναζωντάνεμα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, η κυβέρνηση να ελπίζει δικαιολογημένα τότε στην επιβράβευση της προσπάθειάς της.
Ο Φώτης Αλεξάκος είναι:
Τοπογράφος Μηχανικός
Περιφερειακός Σύμβουλος
πρ. Νομάρχης Καρδίτσας
