Ολα σήμερα κινούνται γύρω από τον «άξονα» χρήμα... Μας μάθανε οι «διαφεντευτές μας...», δυστυχώς – λίγο ως πολύ – όλους, πώς να κυνηγάμε λυσσαλέα τούτο τον «ειδωλολατρικό θεό...». Μια κοινωνία βυθισμένη και παραπλανημένη στα «ουτοπιστικά της συνθήματα», με πολύ κι έντονο «νεοψευδοευδαιμονισμό...», είναι φυσιολογικό να δημιουργεί σοβαρές αστάθειες και κλυδωνισμούς στον εσωτερικό της ιστό. Γεννάει... - αν μη τι άλλο - «εύθραυστους και πλασματικούς» χαρακτήρες ανθρώπων, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις πρόσκαιρες απολαύσεις και ηδονές της ζωής. Μια κοινωνία «αιχμάλωτη κι ανεμοδαρμένη...» στον υλιστικό της προσανατολισμό και μόνο, επιφέρει στα μέλη της ποικιλόμορφες υποβαθμίσεις σ΄όλες τις κατευθύνσεις και τα επίπεδά της. Διαπλάθεται και εισπνέει... νοσηρά φαινόμενα, μη μπορώντας καν να αντισταθεί! Οι άνθρωποί της πλέον δεν ξεχωρίζουν το «καλό απ’ το κακό», το «έντιμο και ηθικό», απ’ το «αρρωστημένο και ανήθικο». Δεν γνωρίζουν πιά τις αληθινές «στέγες χαράς κι ευτυχίας», που θα τους επιτρέψει να θεμελιώσουν τα ωραία ιδανικά, τις προσδοκίες και τα οράματά τους, που πασχίζουν και θέλουν να ζήσουν! Απομακρυσμένοι κι αποστασιοποιημένοι απ’ τον αληθινό τους Θεό, οι άνθρωποι ευλόγως χάνονται!...
Μια κοινωνία διανύουμε σήμερα, λαίμαργη! στο «εγώ του εαυτούλη μας» - με την ατομική καλοπέραση κι ευημερία – για όσους ξέρουν και δύνανται να απολαμβάνουν τ’ αγαθά της ζωής. Το «εμείς», για τους άλλους – ανήμπορους να τα απολαύσουν αυτά – πάει περίπατο! Δεν τους νοιαζόμαστε... όσο θάπρεπε. Ο «έχοντας» και «κατέχοντας» τη δόξα και τον πλούτο, πλήρως αδιαφορεί απέναντι σ’ εκείνους που υποφέρουν! Κοιτάει την «πάρτη» του, χωρίς να σκέπτεται πολλές φορές καν την ευημερία κι ευχαρίστηση του συνόλου στο περιβάλλον που ζει. Κι έτσι δημιουργείται ένας «φαύλος κύκλος» υποχρεωτικά, ανθρώπινων ανισοτήτων κι αδικιών! Όλα αυτά, προοριζόμενα, στην κατεύθυνση της κατάκτησης της ύλης – μικρότερης ή μεγαλύτερης – δεν έχει σημασία, αφού ο σημερινός άνθρωπος προσκολλάται πάνω σ’ αυτή παθητικά πλέον. Πού είναι, λοιπόν, οι «ωραίοι καιροί» ανθρώπων του ήθους, της αλληλεγγύης, της υπεράσπισης και φροντίδας, της πραγματικής έγνοιας κι αγάπης στο συνάνθρωπό μας, που όταν εκείνος υπέφερε ατομικά, οικογενειακά και κοινωνικά κι έβρισκε πλειστάκις, μια ολοζώντανη θαλπωρή; Πού είναι, εκείνοι οι «όμορφοι ορίζοντες» στα παλιότερα χρόνια – που ευωδίαζαν! οι «ανθρώπινες σχέσεις» κι ο άνθρωπος στον άνθρωπο έδινε κάθε είδους στήριγμα; Που, τάχατις, βρίσκεται σήμερα η ξεχασμένη... καλοσύνη προς τον διπλανό μας, που άμεσα ή έμμεσα διαρκώς τη χρειάζεται; «Θύτες και θύματα» - όλοι εμείς πλέον – μιας αδιάφορης κι εσώκλειστης κοινωνίας που βρίθει... για τις εφήμερες και προσωρινές «ματαιόδοξες ηδονές της...», μην τολμώντας να σηκώσει κεφάλι για ιδέες «αγνών οραμάτων, πόθων κι ανθρωπισμού». Ενώ ξέρουμε, πώς μια τέτοια κοινωνία – σαν τη σημερινή – δεν επιβιώνει «ομαλά και με δικαιοσύνη» για τους πολίτες της, άρα δεν έχει πρώτιστα συγκεκριμένους στόχους μήτε και προοπτική! Με τα όσα «εκκωφαντικά» και «τρελά» συμβαίνουν γύρω της, γιατί, άραγε, δεν αντιδρά; Τι αναμένει ακόμη, για να επαναστατήσει; Γιατί, απαθής στέκεται σ’ όλα τούτα τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, που συντελούνται σε βάρος της; Και δεν παίρνει στα δικά της χέρια – τις τύχες της, ώστε ν’ αλλάξει άρδην τούτος ο δύσμοιρος... τόπος μας; Τι τελικά, εμείς ο κόσμος της, θέλουμε; Γιατί, επιτρέπουμε τη διαιώνιση τούτη της «ανεξέλεγκτης ασυδοσίας» των πάντων, από ένα κράτος και μια πολιτεία ανάλγητη, ανεπαρκής και άτολμη, να προστατέψει τα πραγματικά συμφέροντα, των πολιτών της; Τι είδους «Δημοκρατία και Ελευθερία» εμείς ως λαός επιδιώκουμε και θέλουμε να επικρατήσει στη χώρα, τη στιγμή που το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα – εν πολλοίς – καταστρατηγεί από την εκάστοτε άρχουσα τάξη, μ’ ένα σύνταγμα «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα, υπέρ πάντων των πολιτικών; Εμείς, σε άλλη Δημοκρατία, (των υποδεέστερων πολιτών)... ανήκουμε; Πώς αντέχουμε και ανεχόμαστε ως κοινωνία, να μας εμπαίζει το κράτος με «υποτιμητικές συμπεριφορές» κάθε φορά και να χρησιμοποιεί «δύο μέτρα και δύο σταθμά» σε ημέτερους... και σ’ εμάς; Τα περί «ευθύνης των υπουργών και της ασυλίας» αυτών, που προκαλείται βάναυσα το «αίσθημα περί δικαίου» και τόσα άλλα «αιμοσταγή»... μέτρα κατά του συνόλου της κοινωνίας, τι απαντάμε; Πώς αντιδράμε σε τούτη τη «λαίλαπα» νέων κοινωνικών βαρών, που προσπαθείται εκ νέου να μας επιβληθεί;
Τον «άσο στο μανίκι... τους», τον διαθέτουν άπαντες οι πολίτες. Αρκεί, να τον χρησιμεύσουν στις εκλογές σωστά, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το πιθανότερο, πολύ σύντομα, διότι η κοινωνία έφτασε προ καιρού στα όριά της! Είναι η μόνη της δύναμη, που πρέπει στο έπακρον να «εκμεταλλευτεί» για να στείλει στο περιθώριο... τους σημερινούς και τους χθεσινούς πολιτικούς – εδώ και τώρα – που, μας το παίζουν «αδιάφορα και με αναισθησία», αφού προηγουμένως έστησαν τα ψεύτικα «σκηνικά» των εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών, για τη «στάχτη... στα μάτια του κόσμου! Με αποτέλεσμα, όσοι ενεπλάκησαν στα «σκανδαλώδη» αυτά τερατουργήματα! – κάθε μορφής – να βγούνε τελικά, όλοι τους λάδι! Στις επερχόμενες εκλογές ελληνικέ λαέ, σου δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για νάσαι εσύ πραγματικά ο κυρίαρχος και ο νικητής!, που θα καθορίσεις άλλες «σημαντικές κι ελπιδοφόρες!» πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, για το μέλλον αυτού του τόπου!
Αφού, αποδείχτηκε περίτρανα ότι όλες οι κυβερνήσεις ως τώρα διαχρονικά απέτυχαν στο έργο τους πλήρως.
