Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των χωρών – μελών της Ευρωζώνης αναφορικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδος παρουσιάστηκαν ως διέξοδος και ως ανάσα για την ελληνική οικονομία, με το επιχείρημα ότι επιμηκύνεται ο χρόνος αποπληρωμής του χρέους και μειώνονται τα επιτόκια.
Ωστόσο, εκτιμάται βασίμως ότι τα όσα αποφασίστηκαν συνιστούν επί της ουσίας ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή χρεοκοπία για τον ελληνικό λαό (αφού θα υπάρξει ένα νέο Μνημόνιο, πιο επαχθές από το πρώτο και εμπράγματες εγγυήσεις) ταυτόχρονα δε συνιστούν ένα σαφή τρόπο διασώσεως του τραπεζικού κεφαλαίου.
Δεν είναι δε λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτό το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» (σ.σ. οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν άλλαξαν ούτε καν τον τίτλο στο Σχέδιό τους για την ελληνική οικονομία) θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της - ο δε περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά.
Την ίδια στιγμή, η πρόσφατη επίσκεψη της υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα και τα όσα διημείφθησαν με την κυβέρνηση, ήλθαν να επιβεβαιώσουν την εκτίμηση πως η ελλαδική πολιτική τάξη (όπως αυτή εκφράζεται τουλάχιστον από το σημερινό ΠΑΣΟΚ- αλλά όχι μόνον) «αξιοποιεί» μεν το χαρτί της Ευρώπης, καθώς η Ελλάδα ανήκει στη ζώνη του ευρώ, αλλά ουσιαστικά είναι ευθυγραμμισμένη με την αμερικανική στρατηγική.
Το αμερικάνικο χαρτί
Μία στρατηγική την οποία η παραδοσιακή Αριστερά «διαβάζει» με όρους του παρελθόντος, καθώς εμπεριέχει (με στρατιωτικό βραχίονα το ΝΑΤΟ) ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, μία στρατηγική, όμως, η οποία χωρίς να έχει αλλάξει στην ουσία της, δίνει εσχάτως ιδιαίτερη έμφαση στη γεωοικονομική της διάσταση και δευτερευόντως στη γεωπολιτική, εξαιτίας της δεινής οικονομικής κρίσεως η οποία (πέραν της Ελλάδος και χωρών – μελών της ΕΕ) μαστίζει και τις ΗΠΑ.
Κι είναι αυτή ακριβώς η κρίση η οποία έχει «υποχρεώσει» τον αμερικανικό παράγοντα να βάλει «πλάτη» στην Ελλάδα και προσωπικώς στο σημερινό πρωθυπουργό Γιώργο Α. Παπανδρέου (η οικογένεια του οποίου είχε και εξακολουθεί να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με ποικίλα μπλοκ εξουσίας στις ΗΠΑ) καθώς, όπως δημοσίως έχει ομολογηθεί και από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, υπάρχει βάσιμος φόβος πως μία οικονομική «πτώση» της Ελλάδος θα έχει δραματικά επακόλουθα για την ευρωζώνη και αυτά τα επακόλουθα θα φτάσουν και στην άλλην όχθη του Ατλαντικού.
Δεν είναι δε ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό πως ο Γιώργος Α. Παπανδρέου εμφανιζόταν εξαρχής διατεθειμένος «να παίξει» το αμερικανικό χαρτί (εξ ου και η προθυμία του να προσφύγει στο, ελεγχόμενο από την Ουάσιγκτον, ΔΝΤ) όπως δεν είναι τυχαία η δυσπιστία του προς την Ευρώπη, ούτε φυσικά είναι συμπτωματική (το αντίθετο - δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους Αμερικανούς) η άρνησή του να αποδεχθεί την, με πιο συμφέροντες όρους, δανειοδότηση της Ελλάδος από τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, όπως αποκάλυψε ο ελληνικής καταγωγής Ρώσος βουλευτής Ιβάν Σαββίδης.
«Αμερικανική συμπαραγωγή;»
Προσπαθώντας να ξετυλίξουμε το κουβάρι των εξελίξεων του τελευταίου μηνός μέχρι τη Σύνοδο των Βρυξελλών και τον νέο δανεισμό για την Ελλάδα, αξίζει να σταθούμε σε ένα άρθρο της «Ελευθεροτυπίας» στις 2 Ιουλίου, υπό τον τίτλο «η τελευταία ζεϊμπεκιά του Γιώργου» και με υπέρτιτλο «με αμερικανική συμπαραγωγή οι κινήσεις για συγκυβέρνηση και ο ελιγμός με Βενιζέλο».
Στο εν λόγω άρθρο (στο οποίο ο κ. Δ. Δήμας επικαλούνταν εκτιμήσεις αμερικανικών υπηρεσιών, αναλυτών και «δεξαμενών σκέψεως») αναφερόταν πως ο Γ. Α. Παπανδρέου είναι ««δεμένος στον τοίχο» από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι είναι αγανακτισμένοι με τη στάση του και δεν φέρονται διατεθειμένοι να του επιτρέψουν να πάρει ανάσα, έως ότου φέρει σε πέρας τα υπεσχημένα».
Επίσης στο άρθρο σημειωνόταν πως ο πρωθυπουργός «φέρεται να ακολούθησε μια δοκιμασμένη συνταγή Αμερικανών συμβούλων του, οι οποίοι προφανώς τον έπεισαν πως η λύση είναι μία: διαφυγή προς τα εμπρός μέσα από τη δραματοποίηση της κατάστασης με τη δημιουργία τεχνητής κρίσης, για να μπορέσει, έτσι, να επανακτήσει τον έλεγχο των πολιτικών κινήσεων».
Με βάση αυτό το σκεπτικό η τότε «παραίτηση» Παπανδρέου «ήταν απλώς μια μανούβρα για να παραπλανήσει την αντιπολίτευση και για να προβάλει στον ελληνικό λαό ότι στην πραγματικότητα ουδείς εκτός από τον ίδιο επιθυμεί να κυβερνήσει τη δύσκολη αυτή εποχή».
Ο πρωθυπουργός τελικώς ανασχημάτισε την κυβέρνησή του, προχώρησε σε άτυπη δυαρχία με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και όπως υποστηρίζεται στο εν λόγω άρθρο οι Αμερικανοί «πρέπει να 'ταν ενήμεροι για το νέο ρόλο του εσωτερικού αντιπάλου του πρωθυπουργού για να κοπάσει η αναταραχή και να επέλθει κομματική ηρεμία».
Ο αρθρογράφος υποστήριζε επίσης ότι υπέρ του Γ. Α. Παπανδρέου έριχνε όλο το βάρος και την εγκυρότητά του το Ίδρυμα «Brookings». «Ο πρόεδρος του Ιδρύματος, Στρόουμπ Τάλμποτ, που είναι σε συχνή επαφή με τον Ελληνα πρωθυπουργό, έκρινε προφανώς ότι σ' αυτή τη συγκυρία χρειάζονταν τα έγκριτα διαπιστευτήρια του Ιδρύματος του φιλελεύθερου κατεστημένου στην Ουάσιγκτον για να πειστεί η επίσημη κυβέρνηση περί των ειλικρινών προσπαθειών και προθέσεων του πρωθυπουργού», τονιζόταν στο άρθρο.
Ακόμη σημειωνόταν πως ο Γουίλιαμ Ανθολις, στενός συνεργάτης του κ. Τάλμποτ (παλαιού φίλου της οικογενείας Παπανδρέου) με άρθρα του στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος για τις εκεί εξελίξεις, «έκανε την εκπληκτική διαπίστωση, σε τελείως αβανταδόρικο στιλ, πως «η πολιτική επιβίωση Ομπάμα συνδέεται με την απόδοση Παπανδρέου», δίνοντας έτσι έμφαση στις συνέπειες από τη «μετάδοση της νόσου» του ελληνικού προβλήματος και στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Επισημαίνεται πως η κ. Χίλαρι Κλίντον στις δηλώσεις της στην Αθήνα επεσήμανε τις «ηγετικές ικανότητες» του πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου και του προέδρου Ομπάμα, δηλαδή τις «ηγετικές ικανότητες αυτών που ορθώνουν ανάστημα και αποδέχονται την ευθύνη».
Απέρριψε την προσφορά Πούτιν
Εξάλλου, την ίδια περίοδο ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ επέλεγε να ακυρώσει την προγραμματισμένη επίσκεψη του Ελληνα ομολόγου του στη Μόσχα λόγω «μη ύπαρξης αντικειμένου στις ελληνορωσικές σχέσεις» και τις παραμονές της επισκέψεως της Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα υπήρξε και δεύτερο «κτύπημα» από τη Μόσχα.
Σε συνέντευξή του ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας έκανε λόγο (στην «Ελευθεροτυπία») για χαμηλότοκο δάνειο 25 δισ. ευρώ που προσέφερε στο Γ. Α. Παπανδρέου ο Βλαντίμιρ Πούτιν, για να γλιτώσει η Ελλάδα από το Μνημόνιο, αλλά (όπως υποστήριξε ο κ. Σαββίδης) ο Ελληνας πρωθυπουργός για το μόνο που μιλούσε ήταν οικολογικά θέματα.
«Ήρθε ο κ. Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ... Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα... Ήταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η ΕΕ είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», πρόσθεσε ο Ιβάν Σαββίδης.
Η αποκάλυψη του Ι. Σαββίδη δεν σχολιάστηκε επισήμως, αλλά ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, παραμονές της ελεύσεως της κ. Κλίντον στην Αθήνα, έσπευσε να μιλήσει τηλεφωνικώς με τον πρωθυπουργό Βλαντίμιρ Πούτιν της Ρωσίας.
Σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου οι δύο άνδρες μίλησαν για θέματα διμερούς συνεργασίας (τεχνολογικά, αμυντικά και ενεργειακά) ο δε Βλ. Πούτιν εξέφρασε τη στήριξή του στις προσπάθειες της κυβερνήσεως για έξοδο από την κρίση, ενώ ο κ. Παπανδρέου ευχαρίστησε το Ρώσο πρωθυπουργό για τη θετική στάση της Ρωσίας στα θέματα της Ελλάδας στις συζητήσεις στο ΔΝΤ.
Στηρίζουμε σθεναρά
Όμως, ήταν προφανές πως η Ουάσιγκτον είχε λάβει τα μηνύματα που έπρεπε να λάβει (και διά του Ιδρύματος του Στρόουμπ Τάλμποτ, τον οποίο – όπως έχουμε γράψει προ ετών στη «Ε» - εκτιμούσε βαθύτατα ο Ανδρέας Παπανδρέου) και ως εκ τούτου δεν ήταν διόλου τυχαίες (το αντίθετο) οι συχνές και επίμονες παρεμβάσεις υπέρ της Ελλάδος τόσο του ιδίου του προέδρου Ομπάμα, όσο και των λοιπών επιτελών του.
Αξίζει να θυμίσουμε τόσο τις παρεμβάσεις του Αμερικανού υπουργού των Οικονομικών προς το Βερολίνο, όσο πρωτίστως του ιδίου του προέδρου Ομπάμα στην Καγκελάριο Μέρκελ.
Κι έτσι φτάσαμε στην επίσκεψη της Χίλαρι Κλίντον, σε μια περίοδο που οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, με τους Αμερικανούς να φοβούνται πως η κρίση στη ζώνη του ευρώ, κρίση συστημική, θα περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι εμφανέστατες οι δομικές αντιφάσεις στη ζώνη του ευρώ και οι άρχουσες ελίτ αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, όπως παραδέχθηκε προσφάτως ακόμη και η γαλλική «Μοντ».
Η κ. Κλίντον τόνισε στην Αθήνα ότι «ήλθα για να δείξω την αναμφίβολη ισχυρή υποστήριξη που οι ΗΠΑ δείχνουν και έχουν για την Ελλάδα» και πρόσθεσε ότι: «Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν σθεναρά την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να κάνει τις μεταρρυθμίσεις και να ξαναφέρει την οικονομία της Ελλάδας στον σωστό δρόμο».
Αμερικανικό ενδιαφέρον
Βεβαίως, η Χίλαρι Κλίντον δεν απέκρυψε το ενδιαφέρον των Αμερικανών για τη μετατροπή της Ελλάδος σε διαμετακομιστικό κέντρο πηγών ανανεώσιμης ενέργειας αλλά και πετρελαίου (δεν είναι τυχαίο πως συνοδευόταν από τον ειδικό Αμερικανό απεσταλμένο για την ενέργεια στην περιοχή της Ευρασίας Ρόμπερτ Μόρνινγκσταρ) κυρίως μέσω των αγωγών του Νοτίου Διαδρόμου, ενώ έθεσε ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα, τη δημιουργία ευνοϊκότερου φορολογικού καθεστώτος για τις επιχειρήσεις.
Στη δε τηλεόραση του «Σκάι» η Αμερικανίδα υπουργός ήταν σαφής: «Υπάρχουν τρόποι να γίνει η Ελλάδα κόμβος συμβατικής ενέργειας, με αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου να διαπερνούν τη χώρα. Γνωρίζουμε τα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις ακτές του Ισραήλ και του Λιβάνου και φαίνεται ότι η μητέρα φύση έχει τον τρόπο της, αλλά και στα πεδία πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκουμε σε ολόκληρο τον κόσμο φαίνεται να μην υπάρχουν πολλοί γεωγραφικοί περιορισμοί».
Σημείωσε δε ότι «θέλουμε περισσότερες αμερικανικές επιχειρήσεις να επενδύσουν στην Ελλάδα. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες (...) Τόσο στο δημόσιο τομέα με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πιστεύουμε ότι υπάρχει μια ευκαιρία εδώ και θέλουμε να είμαστε μέρος της αξιοποίησής της».
Είναι προφανές πως όλα όσα τεκταίνονται και αποφασίζονται για την οικονομία της Ελλάδος, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς προσανατολισμούς της ελλαδικής πολιτικής τάξεως, βαθαίνουν την εξάρτηση της χώρας.
