…Βεβαίως, όταν είσαι καταμεσής στο πέλαγος, εξαντλημένος, αφυδατωμένος, απελπισμένος και προσπαθείς να κρατηθείς από την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών σου, ελπίζοντας σε ένα θαύμα, λίγο πριν παραδοθείς στο μοιραίο… Όταν βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση και ξαφνικά βρεθεί κάποιος και σου πετάξει μία «σανίδα σωτηρίας», δεν έχεις ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση, ούτε βεβαίως την πολυτέλεια να δεις αν, αυτή η σανίδα είναι γεμάτη καρφιά και ακίδες. Αρπάζεσαι από πάνω της, παρότι σε ματώνει, σε πονάει, σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις αλλά φωνή δεν βγαίνει από την αδυναμία. Γαντζώνεσαι πάνω της και ελπίζεις ότι θα σωθείς. Δεν έχει καιρό να σκεφτείς ούτε τον πόνο που σου προκαλεί, ούτε τις συνέπειες ούτε ακόμη και το αντάλλαγμα που θα σου ζητήσουν ενδεχομένως εκείνοι που σε έσωσαν, με το «δικαίωμα» που τους παρέχει το γεγονός ότι θα τους είσαι διά βίου υπόχρεος, επειδή σου έδωσαν παράταση ζωής.
Νομίζω ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να οπτικοποιήσει κανείς (που δεν είναι οικονομολόγος και που σίγουρα δεν είναι πολιτικός) την επιχείρηση διάσωσης της ελληνικής οικονομίας που «εστέφθη από επιτυχία» κατά την προχθεσινή έκτακτη Σύνοδο Κορυφής. Ούτε κομπασμοί, ούτε μεγαλοστομίες, ούτε βεβαίως και κανένας ενθουσιασμός χρειάζεται. «Προβληματισμός» και «σκεπτικισμός» είναι οι λέξεις και οι αντιδράσεις που αρμόζουν στην παρούσα φάση. Ο Γολγοθάς είναι μπροστά. Απλώς μας δόθηκε το «πράσινο φως» να συνεχίσουμε την ανάβασή του.
Ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι «βάλαμε πάτο στο βαρέλι» ως αποτέλεσμα των τελευταίων εξελίξεων. Όμως, όπως ακούμε στο τραπέζι βρίσκονται όλα: και η «επιλεκτική χρεοκοπία», και η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και το «κούρεμα» και βεβαίως η απαρέγκλιτη τήρηση των καταχρηστικών, σκληρών, αντιλαϊκών, και όπως αλλιώς θέλει να τα ονομάσει κανείς, μέτρων του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Και, όπως όλα δείχνουν καθόλου δεν αποκλείεται και η λήψη «νέων» και ξανά «νέων» και διαρκών «νέων» και όλο και πιο επώδυνων μέτρων.
Με δύο λόγια: «σωθήκαμε» μεν, αλλά από δω και πέρα θα αντιληφθούμε πόσο ακριβά θα πληρώσουμε αυτή τη «σωτηρία» η οποία καθιστά δέσμια τη χώρα για δεκαετίες θα βρίσκεται υπό «ευρωπαϊκή» και «ΔΝΤική» κατοχή. Και επειδή κάποιος αρπάχτηκε από τη γεμάτη καρφιά σανίδα σωτηρίας που του πέταξαν και προτίμησε να κάνει τον «φακίρη» για να σωθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει «βολικά» να ξεχνάει πώς έφθασε μέχρις εκεί.
Οι Ευρωπαίοι, αναγκάστηκαν, κατόπιν πολλών πιέσεων, πάμπολλων αστοχιών και εγκληματικών καθυστερήσεων να φθάσουν στη συγκεκριμένη απόφαση, όχι βεβαίως για τη σωτηρία της Ελλάδας, η οποία υπήρξε η αφορμή και τελικά έγινε το πρόσχημα, αλλά, για τη σωτηρία του ευρώ και της ευρωζώνης. Και ίσως αυτοί έχουν λόγο να χαμογελούν (και αυτό πάλι αμφίβολο είναι) αλλά σε ότι μας αφορά, τα χαμόγελα περισσεύουν.
Για άλλη μια φορά η Ελλάδα στριμωγμένη στη γωνία υποχώρησε και υπαναχώρησε, περισσότερο από όλους και για όλους και ως φαίνεται, με τη συμμετοχή των ιδιωτών στην ιστορία αυτή μπήκαμε τελικά σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας» για την οποία άλλωστε από 10ημέρου μας προετοίμαζε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προφανώς όχι τυχαία. Γλιτώσαμε την πτώχευση και μπήκαμε ή μπαίνουμε, τέλος πάντων σε διαδικασία «επιλεκτικής χρεοκοπίας» ή «μερικής πτώχευσης» και το τίμημα γι΄ αυτό θα είναι βαρύ.
Διαβάζουμε για σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και εμπράγματες εγγυήσεις στη δημόσια περιουσία ή στην καλύτερη περίπτωση, μετοχές από το νεοσύστατο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Και ακόμη, όσον αφορά αυτό το περίφημο «Σχέδιο Μάρσαλ» νούμερο 2, για διαρκή μετακύλιση του χρέους και μετά το 2040.
Δηλαδή δύο γενιές χρεωμένες εκ προοιμίου. Και βέβαια νέα φορολογικά μέτρα.
Αλλά, εδώ που φτάσαμε είμαστε σε μια κατάσταση όπου «το μη χείρον» θεωρείται «βέλτιστο» και άξιο πανηγυρισμών!
Δεν επτωχεύσαμεν λοιπόν. Επτωχεύσαμεν λίγο. Όπως λέμε «ολίγον έγκυος».Και για να δούμε αυτή η ανορθόδοξη «εγκυμοσύνη» τι θα «γεννήσει» τελικά. Διότι προβλέπεται μια μακρά και δύσκολη περίοδος κύησης.
