... Αν ο Παπανδρέου ήταν... Κούρος, τότε θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να στεφθεί με επιτυχία η συνάντησή του με την επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Χίλαρι Κλίντον. Διότι, αν ανατρέξουμε στο πλήθος των φωτογραφιών όπου ο Χίλαρι εκστασιασμένη κοιτάει ένα άγαλμα στο Μουσείο της Ακρόπολης (και πολύ καλά κάνει, δεν είναι αυτό το θέμα) και λάβουμε υπόψη ότι το μόνο «χειροπιαστό» αποτέλεσμα της επίσκεψης, ήταν μνημόνιο συνεργασίας που μπλοκάρει την παράνομη είσοδο των ελληνικών αρχαιοτήτων στο αμερικανικό έδαφος, τότε... Τότε, με ασφάλεια, μπορούμε να οδηγηθούμε στο ως άνω συμπέρασμα. Κατά τα λοιπά...
... «Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο». Χορτάσαμε «ευχολογία» από την Αμερικανίδα ΥΠΕΞ και ανεπίσημες (αλλά όχι επίσημες δηλώσεις) στήριξης στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος, με έμμεσες αναφορές. Παρότι, οι ΗΠΑ έχουν στενό «προσωπικό» ενδιαφέρον πλέον να διευθετηθεί το ελληνικό ζήτημα, καθώς και ή πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη είναι σε μαύρο οικονομικό χάλι. Μια οικονομική κρίση που προ 5ετίας περίπου ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και μεταδόθηκε ως ιός στην Ευρώπη, τώρα υπάρχει ο φόβος από την Ευρώπη να επιστρέψει πίσω στην Αμερική, η οποία ήδη αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών, υποβάθμιση της Οικονομίας από τους περίφημους «οίκους» και... Και ο Ομπάμα έχει μπροστά του εκλογές στις οποίες δεν θα ήθελε να οδηγηθεί υπό τέτοιες συνθήκες. Στη βάση «επίλυσης» λοιπόν της μη μεταφοράς της κρίσης από την Ευρώπη στις ΗΠΑ βρίσκεται η επίλυση του ελληνικού προβλήματος. Εξού και το «προσωπικό» αμερικανικό ενδιαφέρον.
Ωστόσο, εκτός από έμμεσες αναφορές, κάτι το «χειροπιαστό» και ξεκάθαρο επί του θέματος, δεν υπήρξε.
Και αρχίσαμε να εκτιμούμε τη... σημειολογία! Ότι η επίσκεψη της Χίλαρι έγινε δύο - τρεις μέρες πριν την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για το θέμα της Ελλάδας και ότι το γεγονός ότι πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης και στεκόταν εκστατική μπροστά στα εκθέματα (αυτό αν μη τι άλλο δείχνει ότι η γυναίκα έχει κλασική παιδεία) είναι θετικό για τον τουρισμό, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τις προ ημερών εικόνες που κυκλοφόρησαν ανά τον κόσμο και αμαύρωσαν (για πολλοστή φορά) με την... εξαγωγή βίας από τα επεισόδια της Αθήνας, την εικόνα της χώρας. Άλλο, τώρα, που την ίδια ώρα ή λίγες ώρες μετά οι ταξιτζήδες είχαν μπλοκάρει το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και δεν μπορούσαν να το προσεγγίσουν τα τουριστικά λεωφορεία με αποτέλεσμα ντάλα στην κάψα, να αναγκάζονται οι αφιχθέντες τουρίστες να μεταφέρουν στα χέρια τους τις αποσκευές τους για κάμποσο δρόμο, προκειμένου να φτάσουν στα λεωφορεία και... Και αν ξαναπατήσουν αυτοί οι συγκεκριμένοι στην Ελλάδα, γράψτε μου.
Εν πάση περιπτώσει, για τη Χίλαρι είναι το θέμα μας. Και αφού πιανόμαστε από τη «σημειολογία» για να βγάλουμε συμπεράσματα, σαφώς δεν μπορεί να θεωρηθεί «τυχαία», η στροφή Παπανδρέου προς τη Ρωσία, την περασμένη εβδομάδα, οπότε και απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση στον Πούτιν. Και αυτό έγινε λίγες μέρες πριν την προγραμματισμένη επίσκεψη της Κλίντον. Τυχαίο; Σε καμία περίπτωση. Τώρα, το ερώτημα είναι: «Γιατί έγινε;». Η απάντηση, προφανώς έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Παπανδρέου έχει αισθανθεί μια «ανασφάλεια» ως προς τις αμερικανικές πλάτες στήριξης (ή ίσως κάτι ακόμη περισσότερο) και παρότι αμερικανοτραφής με τα όλα του, είπε να στραφεί και προς την άλλη κατεύθυνση. Με την οποία «άλλη κατεύθυνση» δηλαδή τη Ρωσία, ο προκάτοχός του κ. Καραμανλής, είχε καλλιεργήσει ένα πολλαπλό επίπεδο σχέσεων (που δεν αφορούσε μόνο στον Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη που όλοι γνωρίζουμε) και είχε προλειάνει το έδαφος για σειρά διμερών συμφωνιών, που μόλις ανέλαβε ο Παπανδρέου τους γύρισε την πλάτη. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι αυτό το έπραξε αυτοβούλως και... αφ’ εαυτού!
Τώρα λοιπόν που είδε ότι δεν του βγαίνει μόνο με τα αμερικανάκια, είπε φαίνεται να ξαναστραφεί προς τη Ρωσία, αναζητώντας και άλλες διεξόδους και «συμμαχίες». Ή στέλνοντας το μήνυμα ότι «να ψάχνω για άλλη εναλλακτική άμα δεν με παίζετε εσείς!».
