Και όταν λέμε «επιλεκτική χρεοκοπία», εμείς ας πούμε που δεν είμαστε οικονομολόγοι, τι πρέπει να εννοήσουμε; Ότι «χρεοκοπούμε» λιγάκι από δω και μένουμε «αχρεοκόπητοι» από την άλλη; Και ότι επιλέγουμε πώς «γουστάρουμε» να χρεοκοπήσουμε; Όχι να μας το διευκρινίσει ακριβώς ο κ. Βενιζέλος για να ξέρουμε και μεις για ποιο πράγμα ακριβώς συζητάμε. Δεν φτάνει να μας λέει ότι «η επιλεκτική χρεοκοπία» τρομάζει χωρίς λόγο, πρέπει να ξέρουμε και το λόγο που δεν υπάρχει λόγος να μην τρομάζουμε. Ψυχή βαθιά!
Τι έχουμε ακούσει πια;! Από την «πτώχευση» και τη «μερική πτώχευση» και από την «επιμήκυνση» τώρα φτάσαμε στην «επιλεκτική χρεοκοπία», με ένα ενδιάμεσο σταθμό στο «κούρεμα». Ποιο κούρεμα; Εδώ πάμε για «κόντρα ξούρα», μην πω και για «ολική αποτρίχωση».
Όπως και να το... βαφτίσουν, εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ένα: ότι δεν τη γλιτώνουμε. Και αυτό δεν είναι κάτι που τώρα το γνωρίζουν οι κυβερνώντες και όχι μόνο. Η συζήτηση περί διαφόρων μορφών «πτώχευσης», ανεξάρτητα από τον τρόπο που αυτή χαρακτηρίζεται ή θα χαρακτηριστεί, βρίσκεται στο τραπέζι εδώ και πολύ καιρό. Και φυσικά και αυτό το θέμα, όπως και τόσα άλλα, διαψεύδεται και ξαναδιαψεύδεται, χωρίς να υπάρχει ίχνος αλήθειας στις διαψεύσεις αυτές, όπως και σε τόσες άλλες.
Πώς μας το είπε ο υπουργός Οικονομικών; Πρόκειται είπε για «selective default», διότι ο αγγλικός όρος είναι πιο... κόσμιος για να μην... τρομοκρατηθούμε! (Που πόσο ακόμη να τρομοκρατηθούμε οι άνθρωποι; Εκτός και εάν από τα πολλά και απανωτά έχουμε πέσει σε αφασία). Δεν είναι, μας είπε, πραγματικό γεγονός, δεν είναι χρεοκοπία. Είναι μα αξιολόγηση κρατικών ομολόγων που κάνουν οι τρεις γνωστοί οίκοι αξιολόγησης και δεν δημιουργεί αυτό από μόνο του μια πραγματικότητα ούτε ενεργοποιεί τον περιβόητο μηχανισμό CDS.
Ότι και να ’ναι - πέραν του ότι έχουμε γίνει όλοι πια... οικονομολόγοι - και χρησιμοποιούμε απίθανους και ακατανόητους όρους στο καθημερινό μας λεξιλόγιο - το γεγονός είναι ένα: ότι η καταφυγή σε μια τέτοιου ή παρόμοιου είδους «λύση» είναι μια ακόμη ανοιχτή ομολογία πως ό,τι έγινε μέχρι τώρα στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Το φωνάζουν, βεβαίως, και τα νούμερα αυτό με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, αλλά το κακό είναι ότι δεν είναι μόνο τα νούμερα που δεν βγαίνουν και δεν πάνε καλά. Είναι και οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτά. Η κυβέρνηση μας έχει ρουφήξει το αίμα με το καλαμάκι και συνεχίζει να το κάνει απτόητη και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, για να φτάσουμε πού; Στην επιλεκτική χρεοκοπία! Δηλαδή τόσο καιρό γίνεται μια τρύπα στο νερό, η οποία αυξάνει την τρύπα του ελλείμματος και οδηγεί σε ένα δραματικό αδιέξοδο. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η χώρα βρίσκεται σε κινούμενη άμμο. Και όσο πιο πολλές και πιο σπασμωδικές κινήσεις κάνει για να βγει, τόσο πιο πολύ βυθίζεται. Γιατί και η χείρα βοηθείας που απλώνουν οι εταίροι είναι ατροφική, αδύναμη και απρόθυμη. Και αντί να μας τραβήξει έξω μας στέλνει πιο βαθιά κάθε φορά.
Χθες από τούτη τη θέση προβλήθηκε η ανικανότητα, η αναποφασιστικότητα και η δυσκινησία της Ε.Ε., η οποία αποδεικνύεται «άβουλη» στο να αντιμετωπίσει την κρίση, όχι της Ελλάδας, αλλά της ευρωζώνης. Κατά σύμπτωση δύο έντυπα παγκόσμιου κύριους, η γαλλική «Le Monde» και οι «Financial Times» επικρίνουν την Ε.Ε. με πολύ σκληρότερους χαρακτηρισμούς για τους εν γένει χειρισμούς της, με τη «Le Monde» μάλιστα να φέρει τον τίτλο «Μας κυβερνούν παιδάκια».
Ατυχώς πρόκειται για «επικίνδυνα παιδάκια», τα παιχνίδια των οποίων είναι «δολοφονικά» για τους γύρω τους, αν όχι και για τον εαυτό τους.
