Δηλαδή τώρα, εμείς πάθαμε ένα... θίξιμο; Μας ήρθε μια κεραμίδα κατά της εθνικής υπερηφάνειας; Και όλα αυτά επειδή ο πρόεδρος του Γιουρογκρούπ Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ μας είπε ότι «η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί». Ποια «εθνική κυριαρχία» να περιοριστεί; Η περιορισμένη ήδη και η τελούσα υπό ασφυκτικούς όρους διαρκούς επιτήρησης; Και μεις ήρθαμε, ας πούμε, και... θιχτήκαμε! Α, να έλεγε: «η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί περαιτέρω», εντάξει. Και πάλι όχι για να μας πιάσει το εθνικό... μένος, αλλά για να καθίσουμε να προβληματιστούμε πόσο περαιτέρω θα περιοριστεί.
...Και άλλωστε τι τα βάζουν ορισμένοι με τον Γιούνκερ; Ο πρώτος που είπε, εδώ και πολύ καιρό, θες ως «προειδοποίηση», θες ότι το έπαιζε Κάλχας και το... μάντεψε, θες ως ένα ακόμη «εκβιαστικό δίλημμα» από αυτά που τόσο φοριούνται τον τελευταίο χρόνο, ήταν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Ο οποίος μάλιστα, αν θυμάμαι και καλά, το είχε πει από βήματος Βουλής ότι κινδυνεύουμε να περιοριστεί η εθνική μας κυριαρχία. Βέβαια, αυτός το έλεγε επιχειρηματολογώντας περί και υπέρ Μνημονίου τότε, ότι έτσι θα... σωνόμασταν, αλλά... Αλλά στην πραγματικότητα όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι δεν... προειδοποιούσε καν. Μιλούσε για μια αλήθεια, η οποία είχε αρχίσει να εδραιώνεται στην πράξη.
Δηλαδή, χρειάζεται ο Γιούνκερ - τον οποίο τρέχα γύρευε γιατί ο Βενιζέλος αποκάλεσε «μεγάλο φιλέλληνα» - για να μας πει αυτό που ήδη γνωρίζουμε και βιώνουμε από μέσα προς τα έξω; Ή απλά μας πείραξε που το είπε;
«Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», αυτή είναι θλιβερή πραγματικότητα, την οποία ζούμε σε όλο της το μεγαλείο. Όταν μια χώρα, όπως η Ελλάδα τώρα, χάνει την οικονομική της «ανεξαρτησία», την αναπτυξιακή της δυνατότητα, την οιουδήποτε είδους ανταγωνιστικότητά της. Όταν κρέμεται από τους εταίρους και την Τρόικα, σέρνεται και παρακαλάει, δέχεται απεχθέστατους όρους που στραγγαλίζουν την ίδια και τους πολίτες της προκειμένου να μπορέσει να δανειστεί. Όταν βρίσκεται σε φλοιό ασφυκτικού και απροκάλυπτου ελέγχου και δεν μπορεί ούτε για... κατούρημα να πάει αν δεν πάρει άδεια από την Τρόικα. Όταν καθημερινά παίζεται στα «ζάρια» των οίκων αξιολόγησης η πιθανότητα και η προοπτική της πτώχευσής της. Όταν αποτελεί τον πυρήνα του προβλήματος της ευρωζώνης. Όταν πιέζεται, χλευάζεται, σχολιάζεται κακεντρεχώς και αγνοείται επιδεικτικώς. Όταν με ευθείες παρεμβάσεις οι της Τρόικας υποδεικνύουν πώς θα πρέπει να λειτουργήσουν και να συμπεριφερθούν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, υπερκεράζοντας και γεωγραφικά όρια και τα όρια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όταν βρίσκεται και προ εκβιασμών «εισαγωγής», πέραν των εγχωρίων, προκειμένου να υποκύψει - και υποκύπτει βεβαίως - σε πιέσεις και προαπαιτούμενα, τα οποία συνεχώς αυξάνονται. Όταν αναμένονται οι «ειδικοί της ευρωζώνης» ή οι «μπάστακες», όπως τους είχε αποκαλέσει ο Σκανδαλίδης, που θα ελέγχουν το υπουργείο. Όταν η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας δεν λειτουργεί ως τέτοια αλλά ως «εντολοδόχος» εφαρμογής των προστατών της Τρόικας. Όταν διά όλων αυτών αυτή η χώρα έχει καταντήσει τροϊκανό προτεκτοράτο... Όταν συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα που ίσως εδώ δεν αποτυπώνονται, τότε...
...Τότε αυτή η χώρα δεν έχει ήδη απολέσει μέγα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας; Σαφέστατα, ναι. Άσχετο τώρα που εγχωρίως οι πολιτικοί αρέσκονται να βαυκαλίζονται για το αντίθετο. Ο Γιούνκερ που το είπε και μάλιστα σε... μέλλοντα χρόνο είναι το πρόβλημα;
Και βέβαια ούτε λόγος, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στη συγκεκριμένη άθλια κατάσταση για την προάσπιση εθνικών συμφερόντων και εθνικών ανοιχτών μετώπων. Η εξωτερική πολιτική τούτους τους καιρούς είναι... διακοσμητικής φύσεως. Οι Τούρκοι αλωνίζουν από το Αιγαίο μέχρι τη Θράκη και ο... απαράμιλλος τέως υπουργός Εξωτερικών Δρούτσας ψέλλιζε κάτι ακατάληπτους «λεονταρισμούς», οι οποίοι περισσότερο θυμίζουν «νιαουρίσματα».
Η εθνική μας κυριαρχία έχει προ πολλού συρρικνωθεί. Αυτή είναι η αλήθεια. Το ερώτημα είναι «πόσο ακόμα;».
