Της Μαρίνας Αποστολοπούλου
Βαθύτατα κοινωνιολογικό και όχι πολιτικό είναι το «φαινόμενο» έξαρσης της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, το οποίο έχει αποτελέσει τον πυρήνα έντονων συζητήσεων και ανησυχιών, από τις επιδόσεις της «Χρυσής Αυγής» στις προηγούμενες εκλογές και το οποίο έλαβε νέες διαστάσεις, πρόσφατα με το γνωστό τηλεοπτικό περιστατικό το οποίο άφησε άναυδο το πανελλήνιο και όχι μόνο.
Οι «φόβοι» περί εγκατάστασης του «φασισμού» ή του «ναζισμού» στην Ελλάδα, υπαρκτοί αλλά υπερβολικοί, γιατί στη βεντάλια της Δημοκρατίας χωράνε όλοι εξ ορισμού του πολιτεύματος. Με την παρατήρηση ότι τα άκρα είτε είναι δεξιά, είτε είναι αριστερά, ως «άκρα» ακριβώς διακρίνονται από υπερβολή, παρωπιδισμούς και φανατισμούς.
Ωστόσο, το ζήτημα στην παρούσα φάση στην Ελλάδα, δεν είναι πολιτικό. Και αυτό, που θεωρητικά μπορούσε κανείς να το αντιληφθεί, γνωρίζοντας την ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, αποδείχθηκε και εκ των δημοσκοπήσεων που ακολούθησαν τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Όπου φάνηκε ανάγλυφα, πολλοί εκ των ψηφοφόρων που ψήφισαν το συγκεκριμένο κόμμα, το έπραξαν γιατί το έχουν συνδέσει με την παροχή ασφάλειας και με την έντονη ξενοφοβία που έχει καταλάβει ανεξέλεγκτα την ελληνική κοινωνία και γι’ αυτό φέρει βαρύτατες ευθύνες η ελληνική πολιτεία. Δεν επρόκειτο ούτε για «πίστη» σε ιδεώδη, ούτε για πολιτικές πλατφόρμες, ούτε για πρόσωπα.
Σε βαθμό, που πολλοί εκ των μετακινούμενων ψηφοφόρων για τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, όπως προέκυψε από δημοσκοπήσεις, τώρα προσανατολίζονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ! Η σύγχυση του εκλογικού σώματος σε όλο της το μεγαλείο, σε τέλεια αρμονία με τη γενική σύγχυση που επικρατεί στη χώρα.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι πολιτικό. Ή τουλάχιστον δεν έχει γίνει ακόμη πολιτικό. Δεν εδράζεται στην ιδεολογία. Εδράζεται στον φόβο και γι’ αυτό, είναι βαθύτατα κοινωνιολογικό και ως τέτοιο θα έπρεπε να προσεγγίζεται και να αντιμετωπίζεται αν... Αν σε αυτή τη χώρα της υπερβολής και το συγκεκριμένο ζήτημα, όπως και τόσα άλλα, δεν αντιμετωπιζόταν με φανφάρες πανταχόθεν προερχόμενες, και κλισέ περί του «αυγού του φιδιού» το οποίο μετά το συγκεκριμένο περιστατικό κάποιοι αποφάνθηκαν, ότι δεν είναι πλέον επωαζόμενο. Εκκολάφθηκε, έσπασε και πλέον έρπει και δάκνει.
Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο ψύχραιμα.
Την Πέμπτη το πρωί κατά μία διαβολική σύμπτωση-γιατί μόνον τέτοια μπορούσε να είναι- συνέβησαν δύο τραγικά περιστατικά.
Επιφανειακά, μεταξύ τους «άσχετα» στην πραγματικότητα όμως, ευθέως συναρτώμενα.
Από τη μία ο υποψήφιος βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» και εκλεγμένος στις εκλογές του Μαΐου, να επιδεικνύει τις... ικανότητές του στο μποξ επιτιθέμενος στη Λιάνα Κανέλλη και από την άλλη, λίγες ώρες πριν ένα 24χρονο παιδί στην Παιανία, στην προσπάθειά του να προστατεύσει την οικογένειά του και το σπίτι από τη θρασύτητα και την επιμονή Αλβανών κακοποιών που μπήκαν δύο φορές την ίδια νύχτα στο σπίτι του και επιχείρησαν να μπουν και σε σπίτια γειτόνων του, να πυροβολεί και να σκοτώνει, έναν από αυτούς.
Την Παρασκευή το πρωί, αυτό το παιδί που παραδόθηκε στην Αστυνομία, οδηγήθηκε συντετριμμένο στον Εισαγγελέα, υπό τις ενθουσιώδεις φωνές φίλων και γειτόνων οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί, φωνάζοντας «αθώος» και δηλώνοντας έντονα τη συμπαράστασή τους, στον γείτονά τους.
Δεν είναι ένα παιδί που επέλεξε να εγκληματήσει. Είναι ένα παιδί που εξωθήθηκε στο έγκλημα λόγω αυτοσυντήρησης. Και ανεξάρτητα από την ποινή που θα του επιβληθεί και τη δική του ζωή κατέστρεψε αλλά βεβαίως και θα φέρει βάρος στη συνείδησή του, επειδή αφαίρεσε μία ανθρώπινη ζωή.
Αυτό που συνέβη στον 24χρονο, θέτοντας με τον πιο πρόδηλο τρόπο το δίλημμα «αυτοδικία ή παράδοση στην εγκληματική δράση», στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο, από το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Καθημερινά κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και κατά βάσιν στην Αθήνα, τα περιστατικά κλοπών, απειλών, εισβολών σε σπίτια και καταστήματα, τραυματισμών ακόμη και θανάτων ανθρώπων οι οποίοι πέφτουν θύματα ανεξέλεγκτων εγκληματιών, αποτελούν πλέον τρόπο ζωής. Ενώ οι περισσότεροι εκ των δραστών, αποδεικνύεται εν συνεχεία ότι είναι αλλοδαποί.
Το κέντρο της Αθήνας έχει καταστεί ένα απροσπέλαστο και επικίνδυνο «γκέτο» που... διώχνει κατοίκους και επιχειρήσεις και καθιστά την πρωτεύουσα παράδειγμα προς αποφυγήν για έναν επιπλέον λόγο.
Οι πολίτες έχουν καταστεί όμηροι μέσα στα ίδια τους στα σπίτια, φοβισμένοι και οργισμένοι όσο ποτέ πριν δεν υπήρξαν. Γιατί σαν να μην φθάνουν τα οικονομικά δεινά στα οποία υπόκειται σήμερα ο μέσος πολίτης για οποία ποτέ δεν ρωτήθηκε και για τα οποία δεν είναι υπαίτιος, έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει και ένα οριακό πρόβλημα ανασφάλειας, από το κύμα της ανεξέλεγκτης και θρασύτητας εγκληματικότητας.
Παράλληλα η πολιτεία όχι μόνον στάθηκε πανηγυρικά ανίκανη, ίσως και αδιάφορη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, με αποκορύφωμα του «φαρισαϊσμού» για το θέμα, αυτά τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών» -να μην φοβόμαστε τη λέξη, είναι υπαρκτή-που προεκλογικά σκαρφίστηκαν τον Μάιο με προεξάρχοντα τον Χρυσοχοΐδη, προκειμένου να ρίξουν... στάχτη στα μάτια των πολιτών και να τους δημιουργήσουν μία ψευδαίσθηση ασφάλειας. Όπως φάνηκε όμως στις εκλογές του Μαΐου, ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει πάψει να λειτουργεί με ψευδαισθήσεις (καιρός ήταν...). Καμία πολιτική για το «μεταναστευτικό», διάφορες ακραίες απόψεις που μπερδεύουν την «ανθρωπιά» (λες και τη μονοπωλούν) με τη στοιχειώδη προστασία μίας τόσης δα χώρας, η οποία έχει καταστεί «χοάνη» απορρόφησης λαθραίων μεταναστών, με την ανοχή και τη συνενοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βεβαίως την αδιαλλαξία της Τουρκίας. Η «πύλη προς την Ευρώπη», όπως λέγεται η Ελλάδα, έχει καταστεί, χώρα εγκατάστασης για τους περισσοτέρους οι οποίοι διαβιούν κάτω από άθλιες συνθήκες και για τους ίδιους αλλά εν τέλει με επικίνδυνες συνέπειες και για τους γηγενείς. Γιατί και αν κάποιοι δεν έχουν «έφεση» στο έγκλημα καταφεύγουν σε αυτό ως διέξοδο στο πρόβλημα διαβίωσής τους.
Όταν κάποιοι ανησυχούν και μιλούν για το κίνδυνο «εκφασισμού» της κοινωνίας και μάλιστα έχουν επί χρόνια κυβερνήσει, θα πρέπει πρωτίστως να αναρωτηθούν και να αναλογιστούν το μερίδιο ευθύνης που οι ίδιοι φέρουν για την εκτροφή του φαινομένου, αφού είναι προφανές ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τη δουλειά τους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η «Χρυσή Αυγή» που μέχρι πρότινος ήταν ένα μόρφωμα με ποσοστό κάτω του 1% ανέλαβε... δράση. Δημιούργησε μία διαδραστική σχέση με τους πολίτες, έσπευσε ως «προστάτης» εκεί που η Πολιτεία απουσίαζε και απουσιάζει, βρέθηκε υπερασπιστής της ξενοφοβίας τους και του ρατσισμού τους, που δημοσίως είναι έννοιες κατακριτέες, αλλά όταν ο άλλος κινδυνεύει το σπίτι του, τα παιδιά του ή ο ίδιος και έχει συσσωρεύσει τόσο θυμό μέσα και από τη γενικότερη κατάσταση, θεωρεί «πολυτέλεια» να κάθεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις.
Και έτσι η αμείλικτη καθημερινότητα και η εγνωσμένη ανικανότητα των υπευθύνων «έθρεψε» τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» και την κατέστησε κοινοβουλευτικό κόμμα. Και έτσι, φθάσαμε και στα τηλεοπτικά επεισόδια της Πέμπτης.
Όπως είπαμε και στην αρχή το φαινόμενο δεν είναι ακόμη πολιτικό. Δεν έχουν εδραιωθεί ούτε ψηφοφόροι, ούτε ποσοστά. Εκείνο όμως που σίγουρα έχει εδραιωθεί στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι ο φόβος και ο θυμός, ο οποίος κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια πού θα οδηγήσει ή πού μπορεί να οδηγήσει.
Αν υπάρχουν υπαίτιοι για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, αυτοί ανήκουν σε όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου-γιατί όλοι έχουν ευθύνες με τη στάση τους απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα-και πρωτίστως σε εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας.
Ας μην απορούν λοιπόν και ας μην διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με το... φαινόμενο που οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους εξέθρεψαν και που οι ίδιοι έχουν τη δυνατότητα, εφόσον έχουν την πολιτική βούληση και την ικανότητα στην πράξη να αντιμετωπίσουν δραστικά, όσο ακόμη έχει κοινωνιολογικές διαστάσεις.
Δυστυχώς η κορυφαία μέρα αυτής της προεκλογικής περιόδου ήταν η περασμένη Πέμπτη. Λυπηρό όπως και να το δει κανείς.
