Του Δημήτρη Σ. Δραγανιδάκη, δασκάλου και προέδρου της Λ.Ε.Κ. Λάρισας
Στις 7 Ιουνίου, συμπληρώνονται 105 χρόνια από τη θυσία του Καπετάν Άγρα πρωταγωνιστή και ήρωα της Πηνελόπης Δέλτα στο βιβλίο «Στα μυστικά του βάλτου», που αναφέρεται στον αγώνα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα μέσα στη λίμνη των Γιαννιτσών. Το πραγματικό όνομα του καπετάν Τέλλου Άγρα, ήταν Σαράντος Αγαπηνός.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του ως Εφέτης. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων. Το 1897 υπηρέτησε και πολέμησε στη Λάρισα και τη Θεσσαλία. Η πατριωτική του ψυχή δεν μπορούσε να υποφέρει την εθνική κατάπτωση, που ακολούθησε μετά την ήττα όπως και πολλών άλλων Ελλήνων. Με την πρώτη ευκαιρία κατατάχθηκε στον μακεδονικό αγώνα ως οπλαρχηγός Βερμίου, με την επωνυμία Καπετάν Άγρας αφιερώνοντας όλες του τις δυνάμεις στην καταπολέμηση του εκβουλγαρισμού των ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας, τον οποίο ενεργούσε συστηματικά το βουλγαρικό κομιτάτο με κάθε είδους τρομοκρατία. Τον Σεπτέμβριο του 1906, με απόφαση του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, αποστέλλεται στη λίμνη των Γιαννιτσών πρώτο το σώμα του ανθυπολοχαγού του Πεζικού Τέλλου Αγαπηνού με δύναμη είκοσι ανδρών, ενώ μετά από λίγες μέρες καταφτάνουν τα σώματα του υπολοχαγού του Πεζικού Σάρρου Κωνσταντίνου (Κάλα) και ανθυποπλοίαρχου Δεμέστιχα Ιωάννη (Νικηφόρου) με είκοσι πέντε άνδρες το καθένα.
Πρωταρχική αποστολή των σωμάτων, ήταν η απομάκρυνση των βουλγαρικών συμμοριών από τη λίμνη, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί με ισχυρές δυνάμεις στο νοτιοδυτικό τμήμα της και τρομοκρατούσαν το ελληνικό στοιχείο, αλλά και η δημιουργία βάσης εξόρμησης και ανεφοδιασμού των ελληνικών σωμάτων για τις περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας, καθώς και της ανύψωσης του ηθικού των κατοίκων που παρέμεναν προσανατολισμένοι στο Πατριαρχείο και τον ελληνισμό. Μέσα στους πυκνούς και απάτητους καλαμώνες της λίμνης των Γιαννιτσών που ήταν ένα απέραντο νοσογόνο τέλμα, μέσα σε υγρές καλαμένιες καλύβες ο καπετάν Άγρας πρωτοστάτησε στις συμπλοκές με τους κομιτατζήδες, χωρίς να τον λυγίζουν οι τραυματισμοί και οι θέρμες του βάλτου. Υπέφερε σκληρά δύο χρόνια από κακουχίες, στερήσεις, κινδύνους και ελώδεις πυρετούς, οι όποιοι τον ανάγκασαν να αποχωρήσει για κάποιο χρονικό διάστημα στη Νάουσα, αφενός για να αναρρώσει, αφετέρου για να διευθύνει τον αγώνα της περιοχής. Παρά τον κλονισμό της υγείας του και τα τραύματά του εξακολουθούσε να συμμετέχει ενεργά. Έγινε ο τρόμος των κομιτατζήδων της λίμνης και προστάτης των ελληνικών χωριών, πραγματικός θρύλος σε όλη την Μακεδονία για τα ηρωικά του κατορθώματα.
Όσο χρονικό διάστημα έμενε στη Νάουσα, προσπάθησε επανειλημμένα να έρθει σε συνεννόηση με στελέχη των βουλγαρικών κομιτάτων, προκειμένου να διακόψουν τους δεσμούς τους με αυτά και να προσχωρήσουν στον ελληνικό αγώνα. Τέτοια διάθεση εκδήλωσε ο βοεβόδας Ζλατάν, την οποία καλωσόρισε ο Άγρας. Ακολούθησαν αρκετές συναντήσεις των δύο αρχηγών πριν την τελευταία συνάντηση της 3ης Ιουνίου. Εκείνη τη μέρα δείχνοντας εμπιστοσύνη, άφησε τα παλικάρια του και πήγε στην προκαθορισμένη συνάντηση φορώντας τη στρατιωτική του στολή σχεδόν άοπλος, μαζί με τον σύντροφό του Αντώνη Μίγγα, στους βοεβόδες Κασάπτσε και Ζλατάν, οι οποίοι παραβαίνοντας τις συμφωνίες, τους έστησαν ενέδρα και τους συνέλαβαν.
Στη συνέχεια τους διαπόμπευσαν, δεμένους και ξυπόλυτους, στα χωριά της Έδεσσας και Καρατζόβας με σκοπό να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων. Τη νύχτα της 7ης Ιουνίου, τους απαγχόνισαν σε ένα κλαδί καρυδιάς μεταξύ των χωριών Τέχοβο και Βλάδοβο.
Το χαμογελαστό παιδί με την ευγενική ψυχή, παρέα με τον πιστό του σύντροφό άφησαν για πάντα τον μαρτυρικό κάμπο των Γιαννιτσών για να περπατήσουν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής. Μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα, που τους ενδυνάμωνε στις δύσκολες στιγμές της ανοδικής τους πορείας προς τον Γολγοθά της εθνικής μας ανάστασης. Αιωνία τους η μνήμη.
