Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Η Ελλάδα ουδέποτε έχει αρνηθεί στην Τουρκία, να κάνει χρήση σε όλα τα διάσπαρτα τμήματα του Διεθνούς Εναερίου χώρου του Αιγαίου (ΔΕΧ), αρκεί να υποβάλλει προς τούτο κανονικά τα προβλεπόμενα σχέδια πτήσεων ή σε τελευταία ανάλυση, με βάση τη διεθνή πρακτική, να συμμορφώνονται τα στρατιωτικά της αεροσκάφη, για λόγους ασφαλείας και μόνον των πτήσεων, με τους κανόνες της εναερίου κυκλοφορίας, που θεσπίζονται κάθε φορά από τη υπεύθυνη αρχή του Flight Information Region (περιοχή πληροφοριών πτήσεων), δηλαδή του FIR Αθηνών. Αυτό είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο και δεν επιδέχεται από κανέναν, καμιάς απολύτως αμφισβήτησης. Διαφορετικά ο Εναέριος Χώρος (EX) του Αιγαίου, θα καταστεί για την ασφάλεια των πτήσεων (Πολιτικών – Στρατιωτικών Αφών) μια άκρως επικίνδυνη περιοχή και η χώρα μας, ως αρμόδια αρχή του FIR – Αθηνών, ευθύνη την οποία έχει εκχωρήσει, από το 1952 στη Χώρα μας, ο οργανισμός πολιτικής αεροπορίας, ο γνωστός ICAO (International Civil Aviation Organization) και επομένως, δεν μπορεί να επιτρέψει αυτή την καθημερινή αναστάτωση και καλά κάνει, που μέχρι σήμερα, αντιδρά έμπρακτα και δυναμικά, με την Πολεμική της Αεροπορία, στις ορέξεις και τις επιδιώξεις της Τουρκίας, που είναι η διχοτόμηση και η συγκυριαρχία στο Αιγαίο.
Η χώρα μας έχει θεσπίσει από το 1931, για σκοπούς καθαρά αστυνόμευσης εύρος εθνικού εναερίου χώρου (ΕΕΧ) 10 ναυτικά μίλια (ΝΜ) και πλάτος χωρικών υδάτων από το 1936 6 ΝΜ. Έχουμε συνεπώς ένα ιδιότυπο καθεστώς, να μη συμπίπτουν δηλαδή τα εναέρια, με τα χωρικά ύδατα σύνορα μας. Και εδώ η θέση μας σε συνδυασμό με το δικαίωμα, που έχουμε, να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ΝΜ υπακούει για τα καλά στη διεθνή νομιμότητα.
Όταν τα τουρκικά στρατιωτικά αεροσκάφη, εισέρχονται στο FIR – Αθηνών, χωρίς να υποβάλλουν σχέδια πτήσεων ή να μη ενημερώνουν, προς τούτο τη χώρα μας, τότε κάνουν παράβαση των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας. Εάν στη συνέχεια εισέλθουν μέσα, από τα 10 ΝΜ, τότε προβαίνουν στην παραβίαση του ΕΕΧ. Συνήθως δεν αρκούνται μόνο σε αυτά, αλλά υπερίπτανται και κατοικημένων νησιών μας (Αγαθονήσι – Φαρμακονήσι – Φούρνοι – Καστελόριζο κ.λπ.) Σε ό,τι αφορά τώρα για τα πολιτικά της αεροσκάφη η Τουρκία ακολουθεί πιστά τους κανονισμούς του ICAO και του FIR – Αθηνών και επομένως, αναγνωρίζει έμπρακτα πλέον, τις αρμοδιότητες της χώρας μας, πάνω σε αυτό το χρόνιο και φλέγον θέμα και εδώ έρχεται, σε πλήρη αντίφαση με τον εαυτό της, όταν, υποστηρίζει με δική της αυθαίρετη ερμηνεία, ότι τα στρατιωτικά της αεροσκάφη, δεν υπόκεινται σε αυτές τις ρυθμίσεις και τις διατάξεις του ICAO.
Η καθημερινή αυθαίρετη είσοδος των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο, άρχισε μετά το 1974, αρχικά δειλά – δειλά και στη συνέχεια μαζικά και δυναμικά και έτσι με την πάροδο του χρόνου, ξέσπασε πάνω από το Αιγαίο, μια ιδιότυπη εναέρια μάχη, με όλες τις διαδικασίες και τις φάσεις μια κανονικής αερομαχίας, δεν γίνεται όμως μόνο η πυροδότηση των όπλων. Δηλαδή δεν γίνεται το τελευταίο κλικ από τους πιλότους. (Έλληνες – Τούρκοι). Υπόψη ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1960, οι Τούρκοι πιλότοι, πετούσαν χωρίς σωσίβιο και τούτο, για τον απλούστατο λόγο, έμεναν μακριά από το Αιγαίο.
Η χώρα μας, για να μπορεί να αντιμετωπίζει τις καθημερινές αυτές και πολλές φορές ιταμές τουρκικές προκλήσεις, είναι υποχρεωμένη να διατηρεί μια αξιόλογη, σύγχρονη και ετοιμοπόλεμη Πολεμική Αεροπορία, η οποία είναι συγχρόνως και παράλληλα και το κύριο αποτρεπτικό όπλο μας, ικανό να ανταποδώσει τουλάχιστον, ένα ισοδύναμο κτύπημα στην Τουρκία, εάν χρειασθεί και απαιτηθεί. Διαθέτει σήμερα περίπου 290 μαχητικά αεροσκάφη δεύτερης και τρίτης γενιάς, έναντι 400 της Τουρκίας και αυτά των ιδίων γενιών με τα δικά μας. Αναλογία 7 προς 10. Η Τουρκία σχεδιάζει να αγοράσει σύντομα 100 F-35 αεροσκάφη πολλαπλού ρόλου 5ης γενιάς (Joint Strike Fighter) οπότε η αναλογία ανατρέπεται για τα καλά πλέον όχι μόνον αριθμητικά αλλά και ποιοτικά. Εάν δεν υπήρχε αυτή η εν δυνάμει τουρκική απειλή, τότε η Πολεμική μας Αεροπορία, δεν θα είχε ανάγκη για περισσότερα από 150 μαχητικά αεροσκάφη.
Όλα αυτά τα χρόνια (1974 – 2012) όλο το βάρος έχει πέσει στους ώμους και στις πλάτες της Πολεμικής μας Αεροπορίας, η οποία με θάρρος, με αυταπάρνηση, με θυσίες, αλλά και με αρκετό νεανικό αίμα, δίνει καθημερινά, πάνω από το Αιγαίο, μια πραγματική και τιτάνια εναέρια μάχη, υπενθυμίζοντας συγχρόνως, με τη δυναμική της παρουσία, όταν πρέπει, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, στους άρπαγες γείτονές μας, ότι με τις όποιες αυθαίρετες και τις προκλητικές τους πτήσεις πάνω από το Αιγαίο και υπερπτήσεις, πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά (Αγαθονήσι – Φαρμακονήσι – Φούρνοι – Καστελόριζο κ.λπ.), δεν αποκτούν καμία χρησικτησία και οι πράξεις τους και οι ενέργειές τους, δεν νομιμοποιούνται και δεν ανατρέπουν, σε καμία περίπτωση το υφιστάμενο Νομικό Καθεστώς του Αιγαίου. Το ετήσιο δε κόστος, για τις καθημερινές αναχαιτίσεις των τουρκικών αεροσκαφών ανέρχεται τουλάχιστον, στα 50 εκατ. ευρώ τον χρόνο, τα οποία τα στερείται ο λαός μας απ’ άλλες σημαντικές του ανάγκες (Υγεία – Παιδεία).
Συνεπεία των αερομαχιών αυτών πάνω από το Αιγαίο που από το 1974 μέχρι σήμερα υπολογίζονται χονδρικά κοντά στις 7.500 εμπλοκές έχουν υπάρξει εκατέρωθεν απώλειες αεροσκαφών και ανθρώπων (πιλότων). Συγκεκριμένα η Τουρκία έχει απωλέσει έξι αεροσκάφη και τέσσερις πιλότους. Από δικής μας πλευράς έχουμε χάσει τέσσερα αεροσκάφη και τρεις πιλότους και έχουν διασωθεί λόγω εγκατάλειψης των αεροσκαφών τους ανά δύο πιλότοι. Σε ετήσια βάση και χονδρικά εισέρχονται στο FIR Αθηνών και συγκεκριμένα στο Αιγαίο ανάλογα με το χρόνο πάνω από 3.000 και πλέον τουρκικά αεροσκάφη και για την αναγνώρισή τους ή αναχαίτισή τους, απογειώνονται τον χρόνο πάνω από 1000 αεροσκάφη επιφυλακής (readiness) της Πολεμικής μας Αεροπορίας και μεσολαβούν, από 250 μέχρι και 1.000 εμπλοκές (αερομαχίες) σε ετήσια βάση.
Την 22-07-1974 πάνω από τη νήσο Σκύρο, σε αερομαχία δύο μαχητικών ελληνικών αεροσκαφών F-5, με δύο τουρκικά F-102, ο ένας Τούρκος πιλότος καταρρίφθηκε και ο άλλος από έλλειψη καυσίμων, αναγκάσθηκε να προσγειωθεί κακήν κακώς σε κάποιο αυτοκινητόδρομο κοντά στη Σμύρνη και να φονευθεί. Το παράξενο και παράδοξο αυτής της αερομαχίας είναι ότι τον πρωταγωνιστή της, υποσμηναγό τότε που, ανέλαβε από μόνος του, αυτή την πρωτοβουλία, σε μια στιγμή μάλιστα, που στη χώρα μας, υπήρχε στην κυριολεξία χάος, χωρίς Κυβέρνηση, στην Κύπρο προχωρούσε ακάθεκτος ο «Αττίλας» και με τη γενναία και ηρωική όντως πράξη του, έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας και αντί να τον επιβραβεύσουμε, αργότερα και σε ηλικία μόλις 42 ετών τον στείλαμε αποστρατευόμενο να ιδιωτεύσει, χωρίς ποτέ κανένας μέχρι σήμερα, να του έχει επίσημα αναγνωρίσει, έστω και σιωπηρά αυτή την έξοχη και έμπρακτη, ανεκτίμητη προσφορά του, στο Έθνος μας. Γιατί;
Το 1941 μιλώντας στη Βουλή των κοινοτήτων της Μεγάλης Βρετανίας ο Πρωθυπουργός αυτής αείμνηστος Ουΐντσον Τσώρτσιλ και θέλοντας να τιμήσει και να επαινέσει τους πιλότους της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας, της περίφημης RAF, που με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, έδιναν τότε έναν άνισο αγώνα, με την πανίσχυρη Γερμανική Πολεμική Αεροπορία (Λουφτβάφε), πάνω από τη Μάγχη, για την προστασία της Πατρίδας των και ιδιαίτερα του Λονδίνου, είπε μεταξύ άλλων «ότι ποτέ τόσοι πολλοί, δεν χρεωστούν τόσα πολλά, σε τόσους ολίγους». Πιστεύω ότι τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια ακριβώς λόγια, ταιριάζουν και ισχύουν και για τους δικούς μας πιλότους, που υπερασπιζόμενοι καθημερινά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, γίνονται εάν απαιτηθεί θυσία στον βωμό του καθήκοντος, που η Πατρίδα μας, τους έχει μόνιμα αναθέσει.
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους, που ατενίζοντας τον ουρανό, χάθηκαν στα βάθη του.
Ο Μιχαήλ Γκρίλλας είναι σμήναρχος ε.α.
