Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Οι εκλογές της προηγούμενης Κυριακής έδειξαν ότι ο κόσμος είναι βαθιά διχασμένος και πάνω απ’ όλα μπερδεμένος αναφορικά με την επιλογή των κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή. Με βασικό κριτήριο το αντιμνημόνιο, και χωρίς καμία ουσιαστική παράλληλα πληροφόρηση για το ποιους ψηφίζει και με ποια κριτήρια, έφτασε στο σημείο να πριμοδοτήσει την εξτρεμιστική δεξιά, χωρίς καν να γνωρίζει τι θα σημάνει αυτό για την απρόσκοπτη λειτουργία του Κοινοβουλίου αλλά και γενικότερα για τις ατομικές ελευθερίες.
Βάζοντας τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, και μάλιστα με ποσοστά υψηλά, ανοίγει ένα νέο μέτωπο, απρόσμενο και μη εύκολα διαχειρίσιμο. Πολλοί σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν περισσότερο για την παρουσία μπράβων στο κοινοβούλιο που θα επιληφθούν της ασφάλειας και τάξης και για να επαναλαμβάνονται σκηνές απείρου κάλλους όπως αυτή με τη συνέντευξη Τύπου της Χρυσής Αυγής ελέω «χαβαλέ», το βίντεο της οποίας, απ’ ό,τι μαθαίνω, έχει αποσυρθεί στη Γερμανία από το You Tube λόγω ναζιστικού περιεχομένου.
Ο κόσμος παρασυρμένος από τη λαίλαπα των τελευταίων χρόνων, έχοντας αποκομίσει βιαστικά μηνύματα για τις δεσμεύσεις που συνόδευσαν τις υπογραφές για τη δανειακή σύμβαση, έσπευσε να πριμοδοτήσει ακραίους κύκλους που αμφισβητούν τη Δημοκρατία και δη την κοινοβουλευτική. Ο δεξιός εθνικισμός και εξτρεμισμός δεν θα μπορούσε να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη, γι’ αυτό άρχισε ήδη να μεταδίδει τα σκληροπυρηνικά του μηνύματα, κάνοντας αρχή από τα ΜΜΕ. Και αυτό σίγουρα δεν είναι «χαβαλές». Αυτού του είδους η διαφήμιση αναμένεται να έχει ακόμη για λίγο καιρό απήχηση σε μερίδα των Ελλήνων πολιτών, αφού δεν είναι και λίγοι αυτοί που συχνά ξεστομίζουν το περιβόητο «μια χούντα τους χρειάζεται».
Μετά όμως από κάποιο διάστημα, το όλο θέμα μάλλον θα ξεφουσκώσει, για να μην πω ότι στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά των ακροδεξιών θα πέσουν κάτω από το 3% λόγω κυρίως της νέας πόλωσης (αυτή τη φορά μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και του απόλυτου ξεμασκαρέματος των νοσταλγών της πάσης φύσεως εθνικής καθαρότητας. Οι ευθύνες πέφτουν στην Αριστερά και το πώς θα κινηθεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Ήδη το ΠΑΣΟΚ – μπαλαντέρ που χάσκει περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή της ανασυγκρότησης, αφήνει πεδίο ελεύθερο για να παίξει μπάλα ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την ίδια στιγμή στρογγυλοκάθεται στο ίδιο τραπέζι με τη ΝΔ λόγω πιστής τήρησης του μνημονίου, μην αποκλείοντας παράλληλα πως υπάρχει και ο δρόμος της μακρινής αποδέσμευσης από αυτό. Κοινώς, «ναι μεν... αλλά...» και πάει λέγοντας.
Έχοντας βάλει πρώτα τις υπογραφές, καλεί ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ και τους λοιπούς αντιμνημονιακούς να πάνε να διαπραγματευθούν τους όρους και τις αναγκαίες συνθήκες χρηματοδότησης, μιας χώρας που παραπαίει ήδη από τον σφιχτό εναγκαλισμό του δανεισμού. Η στάση αυτή του ΠΑΣΟΚ επιδέχεται πολλές ερμηνείες αλλά η κυριότερη συνίσταται στο ότι δεν έχει την πολυτέλεια πια να επιμείνει περισσότερο, διότι πολύ απλά το 13% του είναι πολύτιμο και πάνω απ’ όλα κομβικό ποσοστό.
Η ΝΔ, από την άλλη, το γυρίζει ολοένα και περισσότερο προς το μνημόνιο, αφού ο αρχηγός της δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να είναι αυτός που θα πάρει το ρίσκο. Πολλοί στην Ευρώπη υποστηρίζουν ότι τα εκλογικά αποτελέσματα σε Γαλλία και Ελλάδα βάζουν σε δοκιμασία τη σφιχτή οικονομική πολιτική της ευρωζώνης. Για τη χώρα μας μάλιστα, τονίζεται ότι η πολυδιάσπαρτη κομματική σύνθεση της νέας Βουλής αυξάνει την ανησυχία για το ευρώ. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως μια ακόμη πίεση στην Ελλάδα να τηρήσει τις υποσχέσεις της, διαφορετικά την περιμένει η διακοπή της χρηματοδότησης με ό,τι αυτό επιφέρει στη συνέχεια.
Πέρα λοιπόν από τη διαφαινόμεη πολιτική ευκαιρία της Αριστεράς για διακυβέρνηση του τόπου που προσκρούει σε Συμπληγάδες, θα έπρεπε να δούμε πώς θα κινηθούν τα κόμματα τις επόμενες ημέρες. Γεγονός είναι ένα: Ο λαός δεν ψήφισε με βάση τα προγράμματα αλλά το μνημόνιο. Ήταν κάτι σαν δημοψήφισμα, θα έλεγα καλύτερα, γι’ αυτό και παρατηρήθηκαν τόσες ακρότητες και πριμοδότηση της πατριωτικής και εξτρεμιστικής δεξιάς. Για τον λόγο αυτό είδαμε, για παράδειγμα τον Δημαρά να τα βρίσκει με τον Καμμένο ή άλλα κόμματα της φιλελεύθερης Δεξιάς, όπως τον Τζήμερο ή τον Μάνο, να επιχειρούν να καρπωθούν εκλογικά από τις απώλειες των δύο μέχρι πρότινος μεγαλύτερων κομμάτων εξουσίας και τη μεγάλη δεξαμενή των απογοητευμένων πολιτών από τη μέχρι τώρα ασκούμενη πολιτική.
Σε γενικές γραμμές, στις εκλογές της Κυριακής παρατηρήθηκε μια αριστερή αλλά και μια συμπαγής δεξιά στροφή των ψηφοφόρων. Χωρίς να έχουν παρουσιαστεί σοβαρά προγράμματα, αλλά κυρίως χωρίς να προτείνονται ουσιαστικές λύσεις για την άρση του πολιτικο-οικονομικού αδιεξόδου, οι εκλογές αυτές θα περάσουν στην ιστορία ως τεχνητό δημοψήφισμα για την παραμονή ή έξοδο από το μνημόνιο. Αυτό που απομένει να δούμε (και μάλλον θα δούμε) θα είναι η εμμονή και επιμονή στο ουσιαστικό που θα προηγείται της λέξης μνημόνιο, που δεν θα είναι ένα αλλά πολλά. Γιατί εύκολη είναι μεν η προφορά λέξεων όπως, απαγκίστρωση, κατάργηση, ακύρωση, αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, δύσκολη όμως η έννοια που προσδίδεται.
