Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού – νομικού
Ημασταν κάποτε μια χαρούμενη παρέα, μια ωραία ατμόσφαιρα, που πήγαινε εκδρομή με το τρένο στη χώρα της ουτοπίας. Όλοι είχαμε βολευτεί. Ένα 20% στριμώχτηκε στην 3η θέση, στο βαγόνι με τα εμπορεύματα, ένα άλλο 20%, οι προνομιούχοι, κατέλαβαν την 1η θέση και οι υπόλοιποι, οι μικρομεσαίοι, τακτοποιήθηκαν στα ενδιάμεσα βαγόνια.
Τα έξοδα, βέβαια της εκδρομής πληρώνονταν με δανεικά, βερεσέ. Οι επιβάτες, όλων των κατηγοριών, δανείζονταν αθρόως. Το κράτος φρόντιζε να χρυσώνει τους πιστωτές του, αυτοί λάδωναν πολιτικούς, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης κ.λπ. και το πελατειακό σύστημα λάδωνε την κοινωνία. Το 1998-99 περιμέναμε να φτάσουμε στην Εδέμ, μέσω της Σοφοκλέους, αλλά απογοητευτήκαμε. Και το αντίδοτο, ο συνεχής, ο άκρατος δανεισμός.
Αφού δαπανήσαμε 5 σχέδια Μάρσαλ, 4 ευρωπαϊκά και ένα αμερικάνικο, στο τέλος δεν καταφέραμε να θεμελιώσουμε κάποια λειτουργική οικονομική υποδομή, παραγωγική και ανταγωνιστική. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να φτιάξουμε μια τεράστια φούσκα. Μια τεράστια φούσκα δημοσίων υπαλλήλων, φούσκα μισθών, φούσκα καταστημάτων, φούσκα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, φούσκα καταναλωτισμού κ.λπ. Κάποτε φτάσαμε στο τέλος της ευχάριστης εκδρομής. Είχαμε, όμως, πάρει λάθος δρόμο και αντί να φτάσουμε στην Εδέμ, φτάσαμε τελικά στην κοιλάδα των δακρύων.
Τα δανεικά σταμάτησαν. Λεφτά, παρ’ όλα όσα λέγονται, δεν υπάρχουν. Αυταπάτες, δεν χωρούν. Το εισόδημα των πολιτών μειώνεται διαρκώς. Θα φτωχύνουμε. Τα μαγικά και τα κόλπα διαφόρων πολιτικάντηδων θα είναι βραχύβια. Ας μην παραμυθιαζόμαστε από πολιτικούς που συναγωνίζονται ποιος θα μας σώσει. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι που υπόσχονται πώς σε λίγους μήνες θα αξιοποιήσουν τα αποθέματα των πετρελαίων των θαλασσών μας ώστε οι Έλληνες να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Ένα μόνο αρκεί να κάνουμε, να τους ψηφίσουμε...
Το τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό: Κοινωνική διανομή του κόστους. Περιορισμός των καταστροφών και προστασία των θυμάτων. Απαλλαγή από τη γάγγραινα της διαφθοράς. Ισχυρότερη Δημοκρατία, ισονομία, δημόσια σωστή παιδεία, οργανωμένο κοινωνικό κράτος. Το ερώτημα και ποιος θα τα κάνει όλα αυτά έχει εύκολη απάντηση: Οι άνθρωποι που επιδιώκουν την ολοκλήρωσή τους μέσω της κοινωνικής προσφοράς. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να αφήσουν κληρονομιά στις νέες γενιές μια πατρίδα που τους αξίζει. Όσοι νιώθουν τη χαρά της δημιουργίας και αντλούν από αυτή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση, αυτεπιβεβαίωση. Άνθρωποι που μέσα από τις αξίες της ακεραιότητας, της εντιμότητας, της ειλικρίνειας, της κοινωνικότητας μπορούν να δώσουν αξία στην πολιτική. Άνθρωποι με αξιόλογη επαγγελματική εμπειρία και διαδρομή, με διοικητικές και ηγετικές ικανότητες που ξέρουν και μπορούν να διαμορφώσουν και να πραγματοποιήσουν, με αποφασιστικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα, σχέδια ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν, δεν είναι εξωγήινοι, βρίσκονται ανάμεσά μας. Και οφείλουμε, είναι χρέος μας, να τους αναδείξουμε. Η ευκαιρία και η δυνατότητα μας προσφέρεται με τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Αν δεν συμβεί αυτό, φοβούμαι πώς θα μείνουμε στον πάτο για πολλές δεκαετίες, αν όχι για πάντα. Σωτήρες δεν υπάρχουν πια, ας μην τους περιμένουμε. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο ή οι ίδιοι απατώνται ή κάποιους άλλους εξαπατούν.
