Του Δημήτρη Σ. Δραγανιδάκη
Πέρασαν ήδη δύο χρόνια αβεβαιότητας και ανασφάλειας για το σύνολο του ελληνικού λαού ο οποίος δοκιμάζεται από μέτρα με αρνητικές επιπτώσεις στα εισοδήματα και τα εργασιακά του δικαιώματα που δυστυχώς εξανεμίστηκαν και με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην εξαθλίωση και την κατάθλιψη εξαιτίας της πολυδιαφημιζόμενης διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία προς το παρόν λένε ότι σώθηκε. Η ελληνική οικογένεια όμως δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί οι υποχρεώσεις στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν ίδιες.
Ρωτήθηκε κανείς από μας πώς θα πληρώσουμε τις σπουδές των παιδιών μας; Πώς θα εκπληρώσουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις αφού ακόμα και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ αυξάνονται και τα χαράτσια έρχονται το ένα πίσω από το άλλο; Πώς θα αποπληρωθούν οι υποχρεώσεις των δανείων; Γιατί, ο κάθε ένας από εμάς που έδειξε εμπιστοσύνη στα λόγια της υπεύθυνης πολιτείας, για την εύρωστη οικονομία μας λόγω του ευρώ, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν, πήρε ένα δάνειο για να εκπληρώσει τις ανάγκες του και προσπάθησε να οργανώσει και να προσαρμόσει τη ζωή του και της οικογένειάς του για τα επόμενα 10-20-25 χρόνια σύμφωνα με τον μισθό του. Ο μισθός σήμερα αν δεν έχει χαθεί λόγω απόλυσης, έχει χάσει τουλάχιστον το 40% και οι τράπεζες απαιτούν από όλους εμάς την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Κανείς δεν προσπάθησε από τους κυβερνώντες να μας προϊδεάσει και να μας προστατέψει από αυτό που προσπαθούν να μας περάσουν σήμερα. Αν ήξεραν περισσότερα και δεν ήθελαν να μας ανησυχήσουν τότε μας ξεγέλασαν και αυτό υποκρύπτει δόλο. Αν πάλι δεν γνώριζαν τίποτε, τότε ήταν ανίκανοι και δεν έπρεπε να μας κυβερνούν γιατί έγιναν επικίνδυνοι.
Οι αυτοκτονίες λένε αυξήθηκαν κατά 50%. Έρευνες δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός κινδυνεύει από εθνική κατάθλιψη. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά οι πολιτικοί ταγοί με τη στάση τους δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι συμβαίνει γύρω τους. Θα έπαιρναν λέει, μέτρα προκειμένου να μην διασαλευτεί η τάξη γιατί πίστευαν ότι θα γίνουν έκτροπα κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Από ποιους; Από τους Έλληνες πολίτες; Λες και οι Έλληνες πολίτες είναι άλλη εθνικότητα. Αν είχαν μια τέτοια υποψία μπήκαν τουλάχιστον στον κόπο να αναρωτηθούν γιατί μπορεί να συμβεί αυτό; Ξύπνησαν μήπως μια ωραία πρωία οι Έλληνες πολίτες μετά από τόσα χρόνια σαν να τους βάρεσε κάτι στο κεφάλι και δήλωσαν ότι δεν σέβονται τις εθνικές επετείους; Δεν το πιστεύω. Αναρωτήθηκαν καθόλου γιατί τόσα χρόνια δεν είχαν μπει καν στη σκέψη να σκεφτούν, όχι να πάρουν τέτοια μέτρα για οποιαδήποτε παρόμοια εκδήλωση; Τι άλλαξε άραγε τα τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες πολίτες ή κάτι άλλο που δεν θέλουν να παραδεχτούν. Μήπως η στάση τους τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν τέτοια που δεν σεβάστηκε τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού και των ηρώων του που τιμήσαμε πριν από λίγες μέρες; Μήπως με τις ενέργειές τους καταρράκωσαν την εθνική μας αξιοπρέπεια διεθνώς; Μήπως κατόρθωσαν να ξεφτιλίσουν τους αγώνες αυτών των ηρώων που τιμήσαμε; Γιατί ενώ αυτοί οι ήρωες κατόρθωσαν με τη στάση τους να δημιουργήσουν ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού στην εποχή τους, με τη δική τους στάση οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί κατόρθωσαν την απαξίωση της Ελλάδος και των Ελλήνων. Μήπως δημιούργησαν μια τρίτη γενιά μεταναστών; Σκέφτηκαν ποτέ ότι με τους νόμους που ψήφιζαν περί ευθύνης υπουργών βοηθούσαν στις ρεμούλες που γίνονταν από διάφορα λαμόγια δίνοντάς τους νομική ασυλία; Σκέφτηκαν ποτέ ότι η δική τους ασυλία για το οποιοδήποτε ποινικό παράπτωμα, τους διαχώριζε αυτόματα από ευθύνες που για έναν απλό πολίτη δεν ίσχυε; Αναρωτήθηκαν ποτέ ότι με τις ενέργειές τους καταρράκωσαν την αξιοπρέπεια έντιμων πολιτών που πλέον δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην καθημερινή πραγματικότητα; Πέρασε έστω και λίγο από το μυαλό τους να ζητήσουν ένα απλό συγγνώμη για όλα αυτά που έπρεπε να κάνουν και δεν έκαναν και για όλα εκείνα που έκαναν και δεν έπρεπε να κάνουν; Δίνοντας τη θέση τους στην εξέδρα των επισήμων σε ανθρώπους που πραγματικά πρόσφεραν στην πατρίδα όπως είναι οι τραυματίες και οι ανάπηροι των πολέμων; Δεν το γνωρίζω. Εκείνο που βλέπω είναι μια υπέρμετρη ματαιοδοξία που προκειμένου να ικανοποιηθεί επιβάλλουν την παρουσία τους με το μόνιμο εξιλαστήριο θύμα, την αστυνομία. Αυτό θυμίζει κατοχική νοοτροπία. Το μόνο μήνυμα που περνάει με τέτοιου είδους μέτρα είναι ότι εγώ έχω τη δύναμη και σου επιβάλλω την παρουσία μου με το έτσι θέλω. Το πολίτευμα αυτό που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, η Δημοκρατία, έχει σαν αρχή το σεβασμό του πολίτη από την πολιτεία, κάτι που στις μέρες μας δυστυχώς έχει μπει σε δεύτερη μοίρα. Φροντίστε να το αλλάξετε και να είστε σίγουροι ότι δεν θα ξαναχρειαστείτε αστυνομική προστασία. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται.
