Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Στους μύθους του Αισώπου, ενώ παρακολουθούμε την ιστορία κάποιων ζώων, ο νους μας πάει στους ανθρώπους. Ο μύθος π.χ. για ένα λιοντάρι και μια αλεπού που εξαπατούν μια ελαφίνα και την τρώνε, δεν έχει σκοπό να περιγράψει πώς ένα λιοντάρι και μια αλεπού τρώνε μια ελαφίνα. Μέσα από την περιγραφή του πραγματικού γεγονότος, ο μύθος μεταφέρει το βαθύτερο νόημά του, που είναι ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αφήνει να του θολώνουν το νου ψεύτικες υποσχέσεις όπως αυτές π.χ. των πολιτικών κομμάτων στις προεκλογικές περιόδους.
Ο μύθος του Αισώπου για το λιοντάρι, την αλεπού και την ελαφίνα, πίσω από το έκδηλο περιεχόμενο κρύβει το βαθύτερο νόημά του, που πρέπει να το αποκαλύψει ο ακροατής του μύθου. Σύμφωνα με τον αρχαίο αυτό μύθο, ένα λιοντάρι ήταν άρρωστο και κείτονταν σ΄ ένα φαράγγι. Είπε δε στην αγαπημένη του αλεπού: «Αν θέλεις να γίνω καλά και να ζω, φέρε μου τη μεγάλη ελαφίνα, αφού την εξαπατήσεις με τα γλυκά σου λόγια. Την επιθυμώ από τα βάθη της καρδιάς μου».
Η αλεπού πήγε και βρήκε την ελαφίνα να πηδάει στο χορτάρι κι αφού τη χαιρέτησε, της είπε: «Καλά μηνύματα σου φέρνω. Ξέρεις ότι ο βασιλιάς μας, λέων, είναι ετοιμοθάνατος. Σκέφτεται, ποιο απ΄ τα θηρία θα βασιλέψει μετά απ΄ αυτόν. Ο ποντικός είναι αγνώμων, η αρκούδα είναι νωθρή, η λεοπάρδαλη είναι όλο οργισμένη, η τίγρη είναι αλαζονική. Η ελαφίνα είναι αξιοτάτη. Είναι ψηλή, ζει πολύ, το κέρατό της είναι φοβερό στους όφεις. Και να μη σου τα πολυλογώ κυρώθηκες να βασιλέψεις».
Ο νους της ελαφίνας τυφλώθηκε από τα λόγια της αλεπούς και πήγε στη σπηλιά του λιονταριού, δίχως να ξέρει τι την περιμένει. Το λιοντάρι όρμησε επάνω της, αλλά η ελαφίνα του ξέφυγε και γλίτωσε με μερικές μόνο γρατσουνιές.
Το λιοντάρι στέναξε, γιατί το βασάνιζε η πείνα κι η λύπη και ικέτευε την αλεπού να πάει να ξαναφέρει την ελαφίνα. Όταν η ελαφίνα την είδε, έφριξε και της είπε: «Ω, κάθαρμα, μη με πλησιάσεις, γιατί δεν θα ζήσεις. Να βρεις άλλους, που δεν έχουν πείρα από λιοντάρια, να τους εξαπατήσεις».
«Εμάς τους φίλους υποπτεύεσαι;» είπε η αλεπού. «Το λιοντάρι ήθελε να σε πιάσει από το αυτί, για να σου δώσει συμβουλές πώς να κυβερνάς, διότι πεθαίνει. Ορκίζομαι ότι δεν θα πάθεις τίποτα».
Η ελαφίνα ξεγελάστηκε πάλι και ξαναπήγε στη σπηλιά του λιονταριού, για να γίνει το δείπνο του. Η αλεπού (η κερδώ) άρπαξε κρυφά την καρδιά της ελαφίνας και την έφαγε. Στο λιοντάρι που έψαχνε να τη βρει, η αλεπού είπε: «Αυτή δεν είχε καρδιά. Αν είχε, δεν θά 'μπαινε δυο φορές στη σπηλιά του λιονταριού».
Προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ο Αίσωπος, όπως ακριβώς και η Ορθόδοξη Παράδοση, τοποθετεί στην καρδιά του πνευματικό κέντρο του ανθρώπου και όχι στον εγκέφαλο.
Ακούγοντας τον Αισώπειο αυτό μύθο, ευγενικέ αναγνώστη, να μιλάει για απατηλές υποσχέσεις, για την ευπιστία της ελαφίνας, για την πονηρία της αλεπούς, σίγουρα ο νους σου, μια που ο λόγος γίνεται για κυβέρνηση, πηγαίνει στους πολιτικούς και στα πολιτικά κόμματα. Δεν θα μπορούσες να μη συνδέσεις τον αρχαίο μύθο με τους πολιτικούς που εξαπατούν τον κόσμο με τις απατηλές υποσχέσεις τους. Οι ίδιοι πολιτικοί θα καλέσουν πάλι τον κόσμο να τους ψηφίσει.
Ο σοφός Αίσωπος, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, ένιωθε τη φρίκη να ψηφίζει κανείς τους ίδιους αυτούς που επί σειρά ετών τον εξαπατούν. Ο Αίσωπος δεν ήταν Έλληνας, ήταν δούλος στον Ελληνα Ξάνθο. Έγραψε όμως τους μύθους του στα ελληνικά, διότι είχε ελληνική παιδεία.
O Αίσωπος δεν ήταν Έλληνας αλλά ήξερε καλά τους Έλληνες και την ευπιστία τους. Τα λόγια του για την ελαφίνα, πως δεν έχει καρδιά, για να αφήνει να την εξαπατούν, δείχνει την αγανάκτησή του γι΄ αυτόν, τον πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο, ελληνικό λαό!
