* Του Γρηγόρη Δασταυρίδη
περιφερειακού γραμματέα Θεσσαλίας Ν.Δ.
Αναμφίβολα ο ελληνικός λαός περνά δύσκολες ώρες, καθώς η ανεργία όλο και διογκώνεται και οι πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξάνονται δραματικά.
Δυστυχώς φτάσαμε στην εξέλιξη αυτή από τις εγκληματικές ενέργειες και παραλείψεις της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που μας οδήγησε εσκεμμένα στα νύχια του Δ.Ν.Τ., στην υπογραφή χωρίς καμία διαπραγμάτευση του πρώτου μνημονίου μαζί με τα εξαπτέρυγά του και εν τέλει έφερε την πατρίδα μας ένα βήμα πριν την άτακτη χρεοκοπία, οπότε αναγκαστικά, προ του βέβαιου κινδύνου αυτού με όλες τις συνέπειες που θα επέρχονταν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, στήριξε την τελευταία δανειακή σύμβαση και η Ν.Δ., αφού πρώτα άνοιξε ο δρόμος για μείωση του χρέους μας κατά 106 δισεκατομμύρια ευρώ, με ένα επιτόκιο περί τα 3,6% ακόμα και του χρέους της πρώτης δανειακής σύμβασης, το επιτόκιο της οποίας ήταν 5%, το δε δάνειο θα το πληρώσουμε σε βάθος 25-30 ετών. Έτσι εξοικονομεί η χώρα περί τα 4-5 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως από τόκους που ήμασταν υποχρεωμένοι να πληρώσουμε και μας δίνεται ο χρόνος να ανακάμψουμε και να αναπτυχθούμε.
Στην κρισιμότατη στιγμή για την αποφυγή της ολικής καταστροφής της χώρας, ένα αστικό και πατριωτικό κόμμα όπως η Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί ως κόμμα διαμαρτυρίας. Είχε ιστορική ευθύνη απέναντι στον τόπο ο πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς να κάνει αυτό που θεώρησε σωστό, έστω και αν δεν μας αρέσει, έστω και αν λαβώθηκε κοινοβουλευτικά η Ν.Δ.
Θεωρώ πως τη στάση αυτή της ηγεσίας της Ν.Δ. την αντιλαμβάνεται ο ελληνικός λαός, αναλογιζόμενος τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν χρήματα για να πληρωθούν οι συντάξεις, οι μισθοί, τα φάρμακα κ.λπ.
Βολεύει όμως τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και αυτούς που θέλουν να ανακόψουν την αυτοδυναμία της Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές με τη δημιουργία νέων κομμάτων και κομματιδίων να παραπληροφορούν τους πολίτες ότι στη νέα δανειακή σύμβαση το εφαρμοστέο δίκαιο είναι το αγγλικό, ότι αυτό είναι καταστροφικό, ότι θα μας πάρουν τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδος, ότι ξεπουλήσαμε τον Παρθενώνα και άλλα τόσα ψευδή και φαιδρά. Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα:
Όταν είσαι στην ελεύθερη αγορά και εκδίδεις ομόλογα, τότε το δίκαιο το οποίο εφαρμόζεται στα ομόλογα αυτά είναι το ελληνικό δίκαιο, γιατί αφού είσαι στην αγορά και εσύ εκδίδεις τα ομόλογα, έχεις το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιβάλλεις το δίκαιο το οποίο σου ταιριάζει και επιβάλλαμε το ελληνικό δίκαιο. Όταν δεν μπορείς να βγεις πια στην αγορά, όταν δανείζεσαι υπό όρους ανάγκης, δεν έχεις αυτή τη δύναμη να το κάνεις.
Εκεί ακριβώς μας οδήγησε η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Μέχρι το Φεβρουάριο του 2010 μπορούσαμε να δανειζόμαστε. Ύστερα συνέβησαν αυτά που συνέβησαν με τη δρομολογημένη προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από εκεί και πέρα, ό,τι και να γίνει, το δίκαιο το οποίο εφαρμόζεται το επιβάλλει ουσιαστικά ο δανειστής. Αυτό δεν έχει συμβεί μόνο με την Ελλάδα. Έχει συμβεί παραδείγματος χάρη, με την Πορτογαλία και με την Ιρλανδία υπό τους ίδιους όρους με τους οποίους μιλάμε σήμερα.
Εδώ όμως χρειάζεται μία διευκρίνιση. Τι αφορά αυτό το αγγλικό δίκαιο; Αφορά στο σύνολο της δανειακής έννομης σχέσης; Όχι βέβαια. Αφορά μόνο στο ενοχικό συνάλλαγμα, μόνο την ενοχική σχέση, δηλαδή μόνο το τι είναι εκείνο που χρωστάμε κάθε φορά και ποιο είναι το ύψος του επιτοκίου. Θα μου πείτε «λίγο είναι αυτό»; Όχι. Μακάρι να εφαρμοζόταν και να είχαμε τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε το ελληνικό δίκαιο. Γιατί το αγγλικό δίκαιο είναι πολύ αυστηρό, καθώς δεν περιέχει ρήτρες ευθιδικίας όπως η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και η κατάχρηση δικαιώματος. Είναι αυστηρό δίκαιο, το δίκαιο του λεγομένου «pacta sunt servanda».
Άρα δεν είναι κανείς διόλου ευτυχής που εφαρμόζεται το αγγλικό δίκαιο. Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να διευκρινίσουμε: Εφαρμόζεται σε ό,τι αφορά στην εκτέλεση της σύμβασης, όχι την ενδεχόμενη αναγκαστική εκτέλεση.
Συγκεκριμένα: Στο τι χρωστάμε στο πλαίσιο αυτής της δανειακής σύμβασης, της πρώτης και της δεύτερης, με τι επιτόκιο κ.λπ. εφαρμογή έχει το αγγλικό δίκαιο. Αν παρ' ελπίδα -απευκταία περίπτωση- τεθεί θέμα αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, πρώτον το δίκαιο είναι ελληνικό, δεύτερον τα ελληνικά δικαστήρια είναι εκείνα που εκδικάζουν τη σχετική διαδικασία και τρίτον μόνο τα αντικείμενα που ορίζει το ελληνικό δίκαιο ως δεκτικά κατάσχεσης δύνανται να κατασχεθούν. Και αυτά τα αντικείμενα είναι μόνο η ιδιωτική περιουσία του ελληνικού δημοσίου, όχι η δημόσια κτήση που είναι ενταγμένη στην εξυπηρέτηση δημοσίου σκοπού. Άρα, εξαιρείται οτιδήποτε από την περιουσία του δημοσίου έχει ταχθεί στην εξυπηρέτηση δημοσίου σκοπού, είτε είναι κοινόχρηστοι χώροι, είτε αρχαιολογικοί χώροι, είτε τα αντικείμενα που αφορούν την εθνική άμυνα, είτε τα κτίρια στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες, ο εξοπλισμός των δημοσίων υπηρεσιών, τα δάση, τα λιμάνια, οι βραχονησίδες, ο ορυκτός μας πλούτος, τα μνημεία κ.λπ. Δεν κινδυνεύει επομένως η Ελλάδα να χάσει τη δημόσια περιουσία, το φυσικό της πλούτο και τα μνημεία της.
Τι υπόκειται σε κατάσχεση; Η λεγόμενη ιδιωτική περιουσία του δημοσίου. Π.χ. ένα ακίνητο το οποίο το δημόσιο το έχει προς εκμίσθωση ή προς πώληση. Αυτό υπόκειται, όπως θα υπέκειτο αν ο Έλληνας πολίτης προβεί σε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου. Οι δανειστές επομένως είναι στην ίδια θέση από πλευράς αναγκαστικής εκτέλεσης με τον Έλληνα πολίτη που προβαίνει σε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου.
Τα γράφω αυτά, γιατί όλοι εκείνοι που γυρίζουν από εδώ και από εκεί και διαδίδουν ότι θα μας πάρουν τον Παρθενώνα, δεν είναι μόνο ότι παίζουν το παιχνίδι του λαϊκισμού, αλλά επιπλέον: Ουδέποτε ετέθη από κανένα θέμα αμφισβήτησης σε σχέση με το ποιο δίκαιο εφαρμόζεται σε επίπεδο αναγκαστικής εκτέλεσης. Αν εμείς οι ίδιοι αμφισβητούμε ότι ισχύει το ελληνικό δίκαιο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι εμείς οι ίδιοι δείχνουμε έλλειψη σοβαρότητας και αμφισβητούμε τα κεκτημένα ιερά και όσια του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η αλήθεια.
