Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού-νομιμκού
Είναι γνωστό ότι όναρ είναι το όνειρο, το φανταστικό, το αφηρημένο και ύπαρ είναι το υπαρκτό, το πραγματικό, το συγκεκριμένο. Είναι γνωστό ακόμη ότι στη ζωή η πραγματικότητα είναι πολλές φορές δυσάρεστη, άσχημη, θλιβερή. Από την αρχαιότητα έχει παρατηρηθεί ότι ο άνθρωπος αρνείται να αποδεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής και προτιμά να βάζει στη θέση της το εικονικό, το ανύπαρκτο, το ψεύτικο, αλλά ευχάριστο.
Το γεγονός αυτό το επισήμαναν πολλοί δημοσιολόγοι και συγγραφείς από την αρχαιότητα μέχρι τους σύγχρονους καιρούς, όπως ο Λε Μπον, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Ευάγγελος Λεμπέσης και άλλοι. Τα τελευταία σχεδόν σαράντα χρόνια, μάλιστα, η πολιτική ηγεσία το έκανε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Τα παραδείγματα είναι πολλά και κραυγαλέα. Από την «ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τις «βάσεις του θανάτου» που θα έφευγαν, αλλά αυτές έμειναν πεισματικά, μέχρι τα κλειστά επαγγέλματα που θα άνοιγαν ενώ αυτά παρέμειναν κλειστά.
Έφτασε έτσι η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια απέραντη λαϊκή αγορά όπου οι πολιτικοί πουλούσαν λαϊκισμό, υποσχέσεις και ρουσφέτια και αγόραζαν ψήφους. Και, δυστυχώς οι Έλληνες πολίτες στην πλειονότητά τους αντί να καταδικάσουν και να στιγματίσουν αυτό το άθλιο παζάρι, φρόντισαν να συνταχθούν στα κομματικά στρατόπεδα με την προσδοκία να γλείψουν κι αυτοί κάποιο κοκαλάκι από το μεγάλο φαγοπότι που είχε στήσει η πολιτική ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια.
Στο ερώτημα πώς πληρωνόταν ο λογαριασμός σ’ αυτό το πολύχρονο πάρτι, η απάντηση είναι απλή: βερεσέ, με δανεικά, πολλά δεν είναι. Υποθηκεύοντας την εθνική αξιοπρέπεια και, κυρίως, τις νεότερες γενιές. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε σ’ ένα κράτος αναξιοκρατικό, κλεπτοκρατικό, σπάταλο και διεφθαρμένο που λειτουργούσε για ένα μόνο σκοπό: Τη διαιώνιση της εξουσίας των ίδιων και των ίδιων προσώπων χρησιμοποιώντας την κομματική διανόηση του εξαργυρώσιμου λαϊκισμού, την επιδοτούμενη από υπουργεία, δήθεν τέχνη για τον λαό, τον επιχορηγούμενο κρατικό συνδικαλισμό, τις καριέρες των παιδιών των κομματικών σωλήνων, τη μαυραγορίτικη επιχειρηματικότητα, την πνιγερή γραφειοκρατία και τη φθονερή συνωμοσία των μετρίων. Όλα αυτά δημιούργησαν πλεονεκτήματα κοινωνικά και οικονομικά, πολλά από τα οποία φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό, σε δυναμικές συντεχνίες, σε κόστος που βρίσκονται κοντά στην εξουσία και γενικότερα στην κομματική καμαρίλα.
Κάποτε, ωστόσο, δηλαδή το 2009, η φούσκα έσκασε. Και τα θραύσματά της έπεσαν, πού αλλού, στα κεφάλια των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικρέμποροι και άλλοι βιοπαλαιστές είδαν τις οικονομίες τους να μειώνονται δραματικά και την ανεργία να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Με όλα αυτά είναι φυσικό οι πολίτες να αισθάνονται αγανάκτηση και οργή, που εκφράζεται πολλές φορές με τρόπο αδικαιολόγητα άγριο και πεζοδρομιακό. Η επιτυχία, όμως, του PSI και η προοπτική των προσεχών βουλευτικών εκλογών δημιουργεί την εντύπωση ότι κατάφεραν να καταλαγιάσουν κάπως την οργή και να ηρεμήσουν την αγανάκτηση.
Απ’ όσα, όμως συμβαίνουν γύρω μας δικαιούται κάποιος να ψυχανεμίζεται ότι αυτή η εκεχειρία, ας το πούμε έτσι, είναι μια περίοδος περισυλλογής και αναμονής για μια κρίσιμη μερίδα πολιτών. Μένουν με την περιέργεια αλλά και την αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι μετά τις εκλογές. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό. Να θεωρηθεί σαν μια αρχή για μια άλλη αντιμετώπιση των πολιτικών μας πραγμάτων. Σαν ένα πρώτο βήμα θάρρους να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, το ύπαρ, όπως είναι. Να παραμερίσουμε την εικονική πραγματικότητα, το όναρ, όσο ωραίο και αν μας φαίνεται, και προπαντός, να ζυγίσουμε πολύ την ψήφο μας πριν τη ρίξουμε στην κάλπη. Να κατανοήσουμε ότι δεν είναι τιμητικό για τον ελληνικό λαό η τόσο χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Δεν μπορεί το 70% των εκπροσώπων του στη Βουλή να είναι ανεπάγγελτοι! Είναι κρίμα...
