Από τον Ντίνο Αυγουστή
Το 1936, η Ελλάδα του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique». Αμέσως μετά την απόφαση αυτή η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας! Ιδού και το σχετικό υπόμνημα προς του δανειστές: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25).
Το 1938 ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης κατέθεσε το εξής υπόμνημα στο Διεθνές Δικαστήριο: «Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτοχρόνως. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»!
Με αυτά τα επιχειρήματα το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίρχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.!
Συμπέρασμα: Καμία κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να θυσιάζει τον λαό και τη χώρα της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα. Όχι μόνο με βάση το Σύνταγμα και το δίκαιο της χώρας, αλλά και με βάση το διεθνές δίκαιο όταν μια χώρα αντιμετωπίζει μια «κατάσταση ανάγκης», όπως είναι το άμεσο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει στην κυβέρνηση της χώρας το δικαίωμα να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της, προκειμένου να μην θιγούν τα δικαιώματα των πολιτών της και να μην απειληθεί η εσωτερική έννομη τάξη και ασφάλεια. Όλα αυτά απαντούν ευθέως στους κινδυνολόγους και συνομολογητές και της πρώτης και της δεύτερης δανειακής σύμβασης: Στους αχρείους πολιτικούς που συνθλίβουν το όραμα των Ελλήνων! Η πλειοψηφία των σημερινών «Ελλήνων πολιτικών», που είναι Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι, δωσίλογοι, μασόνοι, απατεώνες, αυτουργοί και συναυτουργοί, στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε σε βάρος του λαού μας, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν...
Υ.Γ.: Άλλο ένα ψέμα, από τα πιο μεγάλα, που μας λένε για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα καταπίπτει με πάταγο. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΣΕΓΕΣ, ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας, Τζανέτος Καραμίχας το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας σε μία σειρά βασικών αγροτικών – διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής για το έτος 2010, ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 94% περίπου! Στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει η αυτάρκεια είναι 99%... «Πρέπει να σταματήσει η απαξίωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής και η τρομοκρατία ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας δεν θα έχουμε να φάμε», είπε χαρακτηριστικά ο Τζανέτος Καραμίχας.
