Σ’ αυτόν τον πλούτο των ελληνικών λέξεων και των νοημάτων τους, όταν ήμουνα μικρή και διάβαζα ένα κείμενο, ξεχώριζα τις δικές μου λέξεις. Ήταν κάποιες που έλαμπαν και θάμπωναν σαν να είχαν επάνω χιλιάδες πολύτιμα πετράδια. Αυτές οι μικρές λεξούλες, που φάνταζαν στο μυαλό μου σα γίγαντες ήταν οι παρακάτω.
«Αγάπη», «Ηρωισμός», «Θυσία», «Ελπίδα», «Ελευθερία». Ίσως και μερικές ακόμα. Τις σημείωνα αυτές τις μικρές λεξούλες, σ’ ένα αυτοσχέδιο μπλοκάκι από κομμένα φύλλα – γιατί η γραφική ύλη τότε ήταν σπάνιο είδος – και τις καμάρωνα. Τις σημείωνα κατά δυάδες και με τη φαντασία μου τις έβλεπα να παρελαύνουν.
Επικεφαλής σ’ αυτήν την παρέλαση, πάντα η Ελευθερία. Τη στόλιζα και με δάφνες με πράσινη μπογιά και της πήγαιναν πολύ. «Ελευθερία», ωραία λέξη, μα πιο ωραίο το νόημά της. Προφέροντάς την αισθάνεσαι όμορφα, ανάλαφρα, αισθάνεσαι ν’ αναπνέεις χωρίς δυσκολία κι αισθάνεσαι ακόμα, πως έβγαλες φτερά και πετάς στους αιθέρες και δεν μπορούν να σ’ αγγίξουν τα... ερπετά της γης. Πού είναι όμως αυτή η ελευθερία σήμερα συνάνθρωποι! Όταν πάνω απ’ τα κεφάλια μας κρέμεται ο πέλεκυς της ΤΡΟΪΚΑΣ! Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε μερικές άλλες χώρες, όπως είναι η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες. Έχουμε δεθεί κόμπος και κρεμόμαστε απ’ τα χείλη του κάθε Σόιμπλε και Μέρκελ και Τόμσεν και άλλων που μας κάθισαν στο... σβέρκο και μας μετράνε τις μπουκιές που τρώμε. Πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι! Εξαντλητικά μέτρα και περικοπές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά η κοινωνία μας δεν αποτελείται μόνο απ’ τους παραπάνω. Είναι και οι μικροεπιχειρήσεις, τα μαγαζιά που δεν πατάει άνθρωπος μέσα.
Πάγωσαν τα πάντα, στέγνωσε η αγορά. Αν έχει ο Έλληνας κάποιες οικονομίες τις κρατάει για ώρα ανάγκης, να πληρώσει φόρους και χαράτσια, που μπαίνουν απανωτά εκεί που δεν τα περιμένεις. «Ο τράχηλος του Έλληνα, ζυγόν δεν υποφέρει...» είπε ο μεγάλος Ρήγας Φεραίος. Πού είναι να μας δει με τη θηλιά στο λαιμό που την άκρη την κρατάει η ΤΡΟΪΚΑ! «Ξυπόλητους και πεινασμένους» μας αποκάλεσε η Γερμανίδα αθλήτρια στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Σε λίγο όντως θα είμαστε έτσι. Αλλά εγώ προτιμώ να πεινάω, παρά να κάνω τεμενάδες και υποκλίσεις και να τρώω χαστούκια, χωρίς να μιλάω απ’ τον καθένα, που χώνει τη μύτη του στο εθνικό μας πρόβλημα και έχει και γνώμη.
Πάλεψαν με νύχια και με δόντια οι πρόγονοί μας, για να μας χαρίσουν την ελευθερία. Κι εμείς την ποδοπατήσαμε και την προσφέραμε στο... πιάτο στους εταίρους της Ευρώπης. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βγει η Ελλάδα απ’ το αδιέξοδο» λένε. Αλλά εγώ πιστεύω πως κάνουν ό,τι μπορούν για να μας υποτιμήσουν και να μας ταπεινώσουν. Ένας περήφανος λαός που άναψε τα φώτα του πολιτισμού σ’ όλο τον κόσμο, γονατίζει και κρέμεται απ’ τα χείλη της ΤΡΟΪΚΑΣ και του Eurogroup και πεθαίνει κάθε μέρα αγωνιώντας αν θα εκταμιευθεί το δανεικό πακέτο στήριξης.
«Από κει και πέρα θ’ αρχίσει η... ανάπτυξη» μας υπόσχονται οι πολιτικοί μας. Πολύ το εύχομαι λίγο το πιστεύω, γιατί τα μέχρι τώρα δείγματα ήταν απογοητευτικά. Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, μας έφεραν εδώ που είμαστε και μας βύθισαν στο τέλμα. Αυτοί έριξαν το καράβι στην ξέρα, αφού πρώτα το λήστεψαν. Και τώρα πληρώνει ο φτωχός συνταξιούχος κι ο μισθωτός γιατί οι μεγαλοκαρχαρίες και οι φοροφυγάδες αυτού του τύπου, δεν πιάνονται. Τα χρήματά τους βγάζουν φτερά και πετάνε στο εξωτερικό κλεμμένα και... ξεπλυμένα.
Κάποιος σοφός γέροντας έλεγε, «στον ιστό της αράχνης πιάνονται τα μυγάκια και τα κουνουπάκια, όχι οι αλογόμυγες και τα νταβάνια (μεγάλες μύγες), αυτές τον σχίζουν και φεύγουν. Αυτή τη σοφία του λαού μας τουλάχιστον, δεν μπορούν να την αμφισβητήσουν οι... φίλοι μας οι Ευρωπαίοι.
Ο ελληνικός λαός έζησε πολλές καταστάσεις. Σκλαβιά, κατοχή, πολέμους, δυστύχησε, πείνασε αλλά δεν υποτάχθηκε στη μοίρα του. Και τώρα θα υποφέρει αυτή τη λιτότητα χωρίς σύνορα, θα κλάψει, θα πονέσει, θα ταπεινωθεί, αλλά θα επιβιώσει, θα βγει πάλι στην επιφάνεια. Στο χρυσάφι όσους τόνους άμμο κι αν ρίξεις επάνω, κάποια στιγμή θα βγει στον ήλιο και θα λάμψει.
ΚΑΛΛΙΤΣΑ ΓΚΟΥΡΑΒΑ – ΔΙΚΤΑ
Λογοτέχνις Συγγραφέας
