Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Σενάρια επί σεναρίων βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, σενάρια τα οποία επεξεργάζονται (και ενίοτε, για όσους εντρυφούν σε θεωρίες συνωμοσίας, απεργάζονται διάφοροι «κύκλοι», εντός και εκτός της χώρας) οι κυβερνητικοί εταίροι και τα οποία αφορούν είτε σε έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό, είτε σε αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να γίνει «περισσότερο αναλογικός», ή ακόμη και σε εκλογές.
Τα εν λόγω σενάρια κατακλύζουν τις στήλες του τύπου, αν και με συνήθως βαρύγδουπες επίσημες δηλώσεις, διαψεύδονται, αλλά, επειδή δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, ακόμη και ως προβληματισμός, ως ζύμωση, ή και ως ασκήσεις επί χάρτου, είναι δε επιβεβλημένο να τα καταγράφουμε και μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθούν από την ίδια την πραγματικότητα και τις εξελίξεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές ξεπερνούν τη φαντασία των σεναριογράφων και των σεναριολογούντων.
Το σενάριο περί ανασχηματισμού φαίνεται ότι «παίζει» - και «παίζει» γερά - αφού είναι εμφανείς οι δυσλειτουργίες της σημερινής τρικομματικής κυβερνήσεως, τα πολλά «φάλτσα» υπουργών, η μεταξύ τους ασυνεννοησία και φυσικά η φθορά την οποία έχει υποστεί, εξαιτίας της ανάλγητης και βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής την οποία υλοποιεί, ερήμην ακόμη και αυτού του κοινοβουλίου.
Ωστόσο, επειδή τα ανωτέρω σενάρια δεν «παίζουν» μόνο διαζευκτικά, αλλά και συνδυαστικά, αξίζει να υποσημειωθεί και το σενάριο που αφορά σε αλλαγή του εκλογικού νόμου - και δη επί το αναλογικότερον - και με εμπνευστές μάλιστα όλους αυτούς οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια, ήταν οι σφοδρότεροι πολέμιοι της μεγαλύτερης αναλογικότητας και υπέρμαχοι των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Η συζήτηση, λοιπόν, για αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει, ήδη ξεκινήσει και πιθανολογείται βασίμως ότι το θέμα θα έλθει συντόμως στην επικαιρότητα, μετά την αναμενόμενη εκταμίευση της δόσεως των 31,5 δισ. ευρώ (ή των 44 δισ.) και τον κυβερνητικό ανασχηματισμό και δεν αποκλείεται μάλιστα αυτή η αλλαγή να ψηφιστεί από 200 (εκ των 300 βουλευτών) και έτσι ένας νέος νόμος (για τον οποίο ουδείς ισχυρίζεται ότι θα είναι η απλή αναλογική) να μπορεί να εφαρμοσθεί ακόμη και στις αμέσως επόμενες εκλογές.
Είναι προφανές πως το ισχύον εκλογικό σύστημα προκαλεί τεράστιες στρεβλώσεις στην εκπροσώπηση των πολιτών και υπάρχει το περιβόητο bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά η σπουδή των κυβερνητικών εταιρών να το κάνουν αναλογικότερο δεν θα πείσει κανέναν ότι θα το πράξουν γιατί έχουν αγαθές προθέσεις έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων, αντιθέτως δε θα αποτελέσει ομολογία ότι φοβούνται ότι θα χάσουν την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και ακόμη ότι θέλουν να αποστερήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος ούτε αέρα νίκης έχει, αλλά ούτε και φαίνεται έτοιμος να κυβερνήσει) κάθε ελπίδα να κερδίσει αυτοδύναμος τις επόμενες εκλογές.
Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπορέσει να αρνηθεί μια αλλαγή επί το αναλογικότερον στον εκλογικό νόμο, εκτός κι αν ταμπουρωθεί πίσω από τη θέση αρχής υπέρ της απλής αναλογικής και δεν συναινέσει, ενώ είναι εμφανές ότι το καταρρέον ΠΑΣΟΚ και η καρκινοβατούσα ΔΗΜΑΡ θα συναινέσουν, για προφανείς λόγους κοινοβουλευτικής επιβιώσεως, το ίδιο είναι πιθανότατο να πράξει ακόμη και το ΚΚΕ (το οποίο, πάντως, έχει ως θέση αρχής την απλή αναλογική) που δεν θα ήθελε να δει το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για δε τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή θεωρείται, εξίσου, βέβαιο ότι θα συμφωνήσουν σε μια τέτοια αλλαγή.
Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στο σενάριο περί εκλογών, τις οποίες αυτή τη στιγμή δεν επιθυμούν οι δανειστές της χώρας, τις οποίες λέει πως τις θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά δεν μπορεί να τις επιβάλλει) και τις οποίες προφανώς δεν θέλουν οι κ. Κουβέλης και Βενιζέλος, πλην, όμως, ουδείς είναι ακόμη σε θέση να προεξοφλήσει αν τις θέλει ή αν θα τις επιδιώξει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ενώ πέραν των σχεδιασμών ή των επιθυμιών των κομματικών επιτελείων, είναι πιθανόν να επιβάλλει η ίδια η κοινωνία, η οποία στενάζει κάτω από τον ζυγό των Μνημονίων και οι οποίες ενδεχομένως να θεωρηθεί, από ορισμένους, ότι μπορεί να αποτελέσουν ακόμη και μια λύση εκτονώσεως της κοινωνικής οργής.
Ο Αντώνης Σαμαράς, που ουσιαστικά στηρίζεται στους 151 βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (βεβαίως δε και σε αυτούς της ΔΗΜΑΡ, η οποία, όμως, έχει πολλάκις επαμφοτερίζουσα στάση) φαίνεται πως αυτή τη στιγμή δεν θέλει τις εκλογές, τελών εν αναμονή των δόσεων της Τρόικας, αλλά (αφού ανασχηματίσει την κυβέρνηση) προφανώς θα δει τι θα πράξει την Άνοιξη (και πάντως μετά το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το Φεβρουάριο – ένα συνέδριο κρίσιμο για τον Ευ. Βενιζέλο) οπότε ευελπιστεί πως θα έχει κάποια «θετικά» δείγματα από την «απόδοση» των μέτρων που έχουν αποφασιστεί.
Ωστόσο, η απόφασή του να αλλάξει τον νόμο περί ιθαγένειας, ερήμην των κυβερνητικών εταίρων, πέραν της έναντί τους αλαζονικής συμπεριφοράς, αποτελεί, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, μία ένδειξη ότι ίσως στο βάθος του μυαλού του να έχει τις εκλογές και προς τούτο θέλει να θωρακίσει την ΝΔ προς τα δεξιά, «πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι στο πολωτικό κλίμα, που θα επικρατήσει με αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μία πλευρά και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και τη «Χρυσή Αυγή» από την άλλη, θα συσπειρωθούν γύρω του όλες οι δυνάμεις που στηρίζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας», σύμφωνα με τον Άγγελο Στάγκο στην «Καθημερινή».
Στο προαναφερθέν σκεπτικό προστίθεται και η πρόβλεψη ότι αν στις εκλογές έλθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αφενός δεν θα έχει αυτοδυναμία και επομένως δεν θα μπορεί να σχηματίσει εύκολα κυβέρνηση και αφετέρου, αν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, δεν θα αντέξει πάνω από τρεις μήνες, εξαιτίας εσωτερικών αντιθέσεων και απόδειξης του ανέφικτου των θέσεών του, οπότε ο Αντ. Σαμαράς και η ΝΔ θα επανέλθουν στην εξουσία, κυρίαρχοι πλέον, εκτιμά ο ανωτέρω αρθρογράφος.
Είναι φυσικό να υπάρχουν εκλογικοί σχεδιασμοί επί χάρτου, καθώς ακόμη κι αν υποτεθεί ότι οι κυβερνώντες οραματίζονται μια δική τους κυβέρνηση «μακράς πνοής», υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επιβληθούν οι εκλογές, αφού ουδείς γνωρίζει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και για την ίδια την κυβέρνηση.
Και αυτό γιατί δύσκολα μπορεί να προεξοφληθούν η στάση της κοινωνίας και τις αντιδράσεις της, όταν μάλιστα άπαντες παραδέχονται πως ο φετινός χειμώνας θα είναι από τους χειρότερους. Άλλωστε, παρά τα όσα αισιόδοξα εκπορεύονται από τους κυβερνητικούς εταίρους, ακόμη και αν οι δανειστές χορηγήσουν όλα χρήματα των δανείων, δώσουν λύση στο πρόβλημα της «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους, η χρονιά που έρχεται θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για την κοινωνία, καθώς τα μέτρα θα υλοποιούνται και οι πολίτες θα βιώνουν λιγότερους μισθούς και συντάξεις και κυρίως αύξηση της ανεργίας.
