Της Μαρίας Γαβαλά, μέλους της Ε.Π. Θεσσαλίας του ΚΚΕ
Πολλά λέγονται για τα 39 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Γιατί; Ας το σκεφτούμε. Γιατί, αφού σύμφωνα με τη φασιστική Χρυσή Αυγή, ο Νοέμβρης του ’73, ήταν «μύθος». Ωστόσο, τον μύθο αυτό, προσπάθησαν να εμποδίσουν να «εξιστορηθεί», σε σχολικές γιορτές, προβαίνοντας σε τραμπουκισμούς, σε διάφορα σχολεία της χώρας. Άλλωστε, όπως έλεγε κι ο Γκαίμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζε! Έτσι κι η Χ.Α., κατά τα πρότυπα του ιδεολογικού της μπαμπά.
Εξίσου πολλά σχολιάζονται από δημοσιογράφους, εκδοτικά, παράγοντες της πολιτικής εξουσίας, στη λογική που λέει «ναι μεν, η εξέγερση, η πάλη, οι νεκροί», αλλά, τελικά «λίγοι κουρασμένοι γιορτάζουν το Πολυτεχνείο».
Αυτή η άποψη, που δεν είναι η καραμπινάτη αντιδραστική, επιχειρεί να σκοτώσει με το βαμβάκι τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη. Προβάλλει το Πολυτεχνείο ως μουσειακό είδος, κάτι σαν μνημόσυνο, αφού στο κάτω- κάτω, «ο αγώνας ξεπουλήθηκε, οι αγωνιστές πιάσανε τις καρέκλες...». Γνωστά ζητήματα, χιλιομασημένα, από κανάλια, ΜΜΕ, εργοδότες, αστικά κόμματα.
Αυτή η άποψη, συνειδητά προσπερνά τους χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους που τιμάνε και φυσικά δεν «γιορτάζουν», κάθε μεγάλο λαϊκό αγώνα, δίνοντας μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς, στη σύγκρουση με την εργοδοσία, οργανώνοντας τον σκληρό αγώνα ενάντια σ’ αυτή την πολιτική, παρακινώντας όσους ακόμη διστάζουν, φοβούνται. Παραβλέπει τις μεγάλες ταξικές συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν μέσα στην ίδια μας την πόλη το τελευταίο διάστημα, όπου χιλιάδες βγήκαν, διαδήλωσαν, ένωσαν τη δύναμή τους κάτω από τα μπλοκ των ταξικών δυνάμεων.
Από διαφορετική αφετηρία ξεκινώντας, τελικά και οι δυο απόψεις, ασχολούνται, με κάτι που κατ’ αυτούς δεν έχει νόημα ή δεν έγινε ποτέ.
Ας αφήσουμε την ιστορία να μιλήσει: Η διακυβέρνηση της χώρας, τον Απρίλη του 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κινδύνου». Αποδείχθηκε, εκ του αποτελέσματος, πως ο αντικομμουνισμός έχει στο στόχαστρο όλο τον λαό.
Αποδείχτηκε ότι το αστικό πολιτικό σύστημα κάνει τους ελιγμούς του όταν δυσκολεύεται, ψάχνει την κατάλληλη μορφή διαχείρισης της εξουσίας του, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενδιαφέρονται για το ποια θα είναι αυτή η μορφή, γιατί έχουν κι αυτές εναποθέσει εδώ ή εκεί τα δικά τους συμφέροντα. Τότε, η αστική τάξη, εκφραζόταν με την ΕΡΕ, την Ένωση Κέντρου, τον βασιλιά και το παλάτι. Τμήματά της, συνδεόταν με τις ΗΠΑ, που προωθούσαν τα δικά τους συμφέροντα στη χώρα. Η διαπάλη αυτών των τμημάτων δεν λύθηκε με εκλογές, αλλά επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία ως επιλογή τμήματος της ελληνικής αστικής τάξης.
Η χούντα εκμεταλλεύτηκε τους σχετικά καλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπήρχαν και πριν την επιβολή της. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση, π.χ. επενδύσεις στον τουρισμό. Τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν. Για τον λαό, η χουντική καπιταλιστική ανάπτυξη έφερε διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις, καταστολή.
Σήμερα, ζούμε μια άλλη μορφή διακυβέρνησης της ίδιας τάξης, της αστικής, έχει «δημοκρατικό» μανδύα, υπάρχει σύνταγμα και κοινοβούλιο, αλλά μια χούφτα μονοπωλίων εξακολουθεί να κάνει κουμάντο στην οικονομία και στη διοίκηση του κράτους.
Η κοινοβουλευτική μορφή από το 1974 και τον συμβιβασμό ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις - τους Αμερικανούς και τμήματα της χούντας – εμπόδισε τρανταγμούς και λαϊκές εξεγέρσεις, θεωρήθηκε η πιο πρόσφορη επιλογή. Ακολούθησε η εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ με ριζοσπαστικά συνθήματα - κλεμμένα από τους αγώνες του λαού –κι εξαγγελίες που μετά μόλις ένα χρόνο τις παίρνει όλες πίσω, η πρόσδεση της χώρας πιο βαθιά στο άρμα των ΗΠΑ και της EE.
Στις τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης εναλλάχτηκαν σχεδόν τα πάντα: πράσινοι και γαλάζιοι διαχειριστές, κυβερνήσεις τεχνοκρατών και συνεργασίας. Ταυτόχρονα προετοιμαζόταν εδώ και χρόνια το φρούτο της «αριστερής κυβέρνησης», που δοκιμάστηκε σε χώρες της Ευρώπης κι έδωσε αποτελέσματα στην υλοποίηση της πολιτικής που συμφέρει τα μονοπώλια. Στο μεταξύ οι όποιες ιδεολογικές – ιστορικές διαφορές υπήρξαν μεταξύ των ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, ως βασικά αστικά κόμματα για 30 χρόνια, χάνονταν κάτω από τους κοινούς ευρωπαϊκούς στόχους, της «σύγκλισης κι ανταγωνιστικότητας των οικονομιών», που σε απλή μετάφραση απ΄ τη πείρα σημαίνει: κερδοφορία για μονοπώλια - πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα, Γερμανού, Ισπανού, και κάθε εργάτη.
Ειδικά σήμερα, μέσα στη βαθιά οικονομική κρίση, που δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού έρχεται πιο επιτακτικά. Απασχολεί ελληνικά και διεθνή επιτελεία, διαμορφώνει προσωρινές ή μονιμότερες συμμαχίες, π.χ. ΣΥΡΙΖΑ και χώρες του Νότου με πρότυπο την πολιτική Ομπάμα, ΝΔ και Γερμανία. Στόχος η καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Επίσης στόχος η λαϊκή αγανάκτηση να απορροφηθεί, να μην γίνει οργάνωση στον χώρο δουλειάς, να μην γίνει κοινωνική συμμαχία στη γειτονιά, να μην γίνει μαζικό κίνημα αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, το σύστημα αξιοποιεί και τα ναζιστικά αποβράσματα της Χ.Α., με αποστολή να σκορπάνε την «ισορροπία» του τρόμου, να νομιμοποιούν τον φασισμό στις λαϊκές συνειδήσεις, και τους εργαζόμενους σκλάβους με μισθό 18 ευρώ (όπως προτείνει) σε σύγχρονα καπιταλιστικά κρεματόρια.
Το εργατικό – λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη να επιδρά αποφασιστικά στις εξελίξεις. Κι είναι αυτό, το μεγάλο μήνυμα του Πολυτεχνείου, που αν και αδικαίωτο παραμένει ζωντανό. Σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από τον δικό τους διασυρμό, το μήνυμα λέει ότι ο «μικρός» λαός, όταν είναι οργανωμένος και ενωμένος, όταν ξέρει γιατί "πολεμά" είναι ανίκητος! Αυτό φοβίζει και τις δυο αρχικά τόσο διαφορετικές απόψεις, που το διά ταύτα τους είναι το ίδιο.
Το ΚΚΕ, καταθέτει τις δυνάμεις του σ’ αυτή την κατεύθυνση: το μήνυμα να διαδίδεται στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, να γίνεται δράση που θα μπλοκάρει τα βάρβαρα μέτρα, κινητήρια δύναμη για ριζικές οικονομικές – πολιτικές αλλαγές. Για να αλλάξει η τάξη που είναι στην εξουσία και όχι απλά μια ακόμη κυβέρνηση.
