Από τον Θόδωρο Μπατρακούλη
Με την υπογραφή των δύο δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων (του Μαΐου 2010 και του Φεβρουαρίου 2012) τα δύο πρώην πλειοψηφικά πολιτικά κόμματα παραιτήθηκαν από την εθνική κυριαρχία και τη σχετική με αυτήν ασυλία και ενέδωσαν σε όλα όσα ζήτησε η διεθνής των τοκογλύφων δανειστών. Ο ελληνικός λαός οδηγείται σε μια διαρκή πορεία φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Κατά την περίοδο που προηγήθηκε καθώς και κατά τις δίδυμες εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου 2012, ο φόβος της δραχμής αναδείχτηκε σε καταλύτη των εξελίξεων. Ωστόσο, οι εκλογές αυτές επισφράγισαν το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και εγκαινίασαν την αρχή της ανασύνθεσης του συνολικού πολιτικού συστήματος.
Η ρευστότητα στο γεωπολιτικό σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος έχει βαθιές ρίζες. Δεν μπορεί να αρθεί με επεμβάσεις εξωτερικών δυνάμεων εφ΄όσον παραμένουν ισχυροί παράγοντες (οικονομική/κοινωνική υπανάπτυξη, πολιτισμική πτώχευση και υποτέλεια στους εκτός περιοχής ισχυρούς, εξάρτηση από μεγάλα πολυεθνικά καπιταλιστικά συγκροτήματα, εκτεταμένη διαφθορά και εγκληματικότητα, σωβινιστικοί εθνικισμοί, πολύμορφες ταυτοτικές αυταπάτες) που δημιουργούν ανασφάλεια, απελπισία και αλυτρωτικές βλέψεις. Εξ άλλου, οι ποικίλες αβεβαιότητες στην περιοχή δημιουργούσαν νέα μεταναστευτικά κύματα. Σοβαρότατη συνέπεια της όλης κατάστασης αποτελεί η διαιώνιση του πολιτικού κατατεμαχισμού της Βαλκανικής. Σε πείσμα ορισμένων «κοσμοπολίτικων» διεθνιστικών ιδεολογημάτων η συνύπαρξη στα Βαλκάνια είναι δυνατή μόνο βασιζόμενη σε συνεργασία ανάμεσα σε ανεξάρτητα και δημοκρατικά κυβερνώμενα κράτη-έθνη. Αφετέρου, η διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας συνιστούσε πλήγμα για μια αυτόνομη πορεία και των Βαλκανίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Με μια ενιαία Γιουγκοσλαβία, η οποία θα μπορούσε να καταστεί μέλος της Ε.Ε., η τελευταία θα μπορούσε να εξασφαλίσει διέξοδο προς Ανατολάς. Έπρεπε να εκτιμηθεί το ενδεχόμενο τη θέση που κατείχε η Γιουγκοσλαβία στο παρελθόν να καταλάβει μια άλλη δύναμη ή ένας συνασπισμός δυνάμεων, μεταξύ των οποίων μία έμελλε να έχει ηγεμονεύουσα θέση. Η δύναμη αυτή μπορεί να είναι μια ισχυρή, «αυτοκρατορική», νεοοθωμανική Τουρκία από κοινού με τους συμμάχους με αυτήν κρατικούς δρώντες. Ένας από αυτούς μπορεί να είναι η Γερμανία. Εξάλλου, η Τουρκία, χρησιμοποιώντας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου καταχρηστικά την αξία του γεωγραφικού χώρου που κατέχει ως κράτος, κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη στήριξη των κρατών του ΝΑΤΟ, κυρίως των ΗΠΑ, καθώς και του Ισραήλ, και να θέσει υπό πολυετή ομηρία Κύπρο και Ελλάδα. Συνεχίζει να κατέχει από το 1974 το 38% της Κυπριακής Δημοκρατίας, διατηρώντας 40 χιλιάδες στρατό κατοχής και εγκαθιστώντας πολλές δεκάδες χιλιάδες εποίκων από στο πολύπαθο νησί. Ταυτόχρονα, ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, που επί τριάντα χρόνια δεν μπορεί να κάνει χρήση κυριαρχικού της δικαιώματος, όπως είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο σύνολο του θαλάσσιου χώρου της. Για να ισχυροποιήσει τις θέσεις της έναντι της Ελλάδας, η Τουρκία αρνείται επίμονα να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι σε ισχύ από το 1982. Ενώ η Ελλάδα (υπό τα Μνημόνια, την τρόικα και ηγεσίες που υπήγαγαν τη χώρα στο ΔΝΤ) δοκιμαζόταν από την βαθύτερη κρίση της μετά το 1950 ιστορίας της, η Toυρκία αισθανόταν τόσο ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στο μουσουλμανικό κόσμο. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας ξετυλίγονται μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως θα διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο[1]. Ας σημειωθεί ότι, μια συντριπτική ήττα των ισλαμιστών ανταρτών επήλθε στην γενική έφοδό τους στις 25 Οκτωβρίου στο Χαλέπι, εξέλιξη που, ενδεχομένως, πυροδοτεί την επέμβαση των δυτικών στην Συρία, σύμφωνα με την εβδομαδιαία εφημερίδα World Τribune της Ουάσιγκτον.
Στην ελληνική κοινωνία που, μέχρι χθες, ανέθετε την πολιτική εκπροσώπηση κατ΄ εξοχήν στους επαγγελματίες της πολιτικής και των ΜΜΕ, πραγματοποιείται μια ιδιαίτερου βάθους και εύρους πολιτικοποίηση. Η ανάδυση πολιτικών μορφωμάτων όπως η Σπίθα, το ΕΠΑΜ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καθώς και η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν προμηνύματα για την ανάδειξη νέων ανεξάρτητων πολιτικών σχημάτων, που επιχειρούν να εκφράσουν την καινούργια ριζοσπαστικοποίηση. Αυτό δεν έγινε δυνατό σε μια πρώτη περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι έμπαιναν στον πολιτικό στίβο κουβαλώντας ιδεολογικές αντιλήψεις του παρελθόντος. Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά, το ζήτημα θα τεθεί και πάλι επιτακτικά, σε μια πιο ολοκληρωμένη και συνθετική κατεύθυνση. Το ότι, σ΄ αυτή την πρώτη περίοδο, η ρήξη με τον ευρωλιγουρισμό και την υποτέλεια των ψευδοοικουμενιστών εκφράστηκε συχνά με ιδεολογικά ακατέργαστες μορφές, που σ΄ ένα μεγάλο βαθμό επέτρεψαν και την ανάδειξη της Χ. Α., δεν αναιρεί τη σημασία του φαινομένου. Στην αμέσως επόμενη περίοδο, και ανάλογα με τη συγκυρία και τις γενικότερες εξελίξεις, θα εκδηλωθούν νέες απόπειρες για συνθέσεις. Απόπειρες που θα έχουν κρατήσει τον ριζοσπαστισμό του αντιμνημονιακού κινήματος και θα τον έχουν ολοκληρώσει σε μία κατεύθυνση διαφορετικής προοπτικής.
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έφερε στη Βουλή, σε ένα άρθρο, το πολυσυζητημένο «πολυνομοσχέδιο» που συνεχίζει και ολοκληρώνει την εξαθλίωση του λαού, την εκποίηση του εθνικού μας πλούτου, και την εθνική υποτέλεια. Αυτό ψηφίστηκε διά πυρός και σιδήρου, με 153 ψήφους-μαχαιριές στις Ελληνίδες και στους Έλληνες, υλοποιώντας τις εντολές της Μέρκελ και των δανειστών. Ο νέος μνημονιακός Νόμος επιβάλλει ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέτρων και υποχρεώσεων, που μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις: «Φέρτε τα λεφτά». Θα μπορούν να πουλούνται στους δανειστές της χώρας και στο Δ΄ Γερμανικό Ράιχ δημόσια ακίνητα, ορυκτός πλούτος, πανεπιστημιακά ακίνητα, ακόμα και η αγροτική γη και ιδιωτικά ακίνητα...
Ως ενεργοί και ελεύθεροι πολίτες ας ασκήσουμε και το δικαίωμά μας να ελέγχουμε τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο. Ας ρωτήσουμε π.χ. κάποιον γνωστό μας βουλευτή για ποιους λόγους έδωσαν τη συγκεκριμένη ψήφο την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου στη Βουλή. Οι βουλευτές, τα στελέχη και τα μέλη των κομμάτων, και αυτών που εκπροσωπούνται και εκείνων που επιδιώκουν να εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, ας μας απαντήσουν: Με βάση ποιους κατευθυντήριους άξονες πολιτικής σκοπεύουν να κυβερνήσουν; Ποιο είναι το άμεσο και το μεσοπρόθεσμο κυβερνητικό πρόγραμμά τους; Π. χ. τι σκοπεύουν να πράξουν στο ζήτημα της θέσπισης της ΑΟΖ της Ελλάδας; Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ζήτησε στις 4 Νοεμβρίου, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης εκλογές τώρα! Ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον θα αναδειχτεί πρώτη δύναμη στις επικείμενες εκλογές (όπως δείχνουν οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις), με ποιο πολιτικό πρόγραμμα και σε συμμαχία με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα κυβερνήσει;
Πρέπει να πάψουμε να ζούμε με αυταπάτες, να αποδεχόμαστε ξένες σειρήνες. Οι καιροί ου μενετοί!
Ο Θόδωρος Μπατρακούλης είναι Δρ. του Πανεπιστημίου Paris VIII, Νομικός, theobatrak@gmail.com, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com
[1] Βλ. και στο υπό έκδοσιν βιβλίο του υπογράφοντος, Ευρώπη και Ανατολικά Ζητήματα, κεφ. Επισκόπηση στην ιστορία της Μέσης Ανατολής και σημειώσεις αναφορικά με τις από το 2011 αλλαγές στις αραβικές χώρες
