«Εκείνοι που κυβερνούν περισσότερο, κάνουν τον πιο ελάχιστο θόρυβο»
Σέλντεν Τζων (1584-1654), Άγγλος συγγραφέας
Ένας τέτοιος αθόρυβος πολιτικός άρχοντας υπήρξε και ο Κωστής Στεφανόπουλος, που διετέλεσε δύο πενταετίες Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εκλεγμένος από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Απλός, προσηνής και καθολικής αποδοχής από το σύνολο των Ελλήνων, όχι μόνο ως ανώτατος άρχοντας αλλά και ως πολιτικός και ως απλός πολίτης.
Έγραψα το σημείωμα αυτό παίρνοντας αφορμή από το προχθεσινό δημοσίευμα της Άννας Σταυράκη στην τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» με τίτλο «Κωστής Στεφανόπουλος, ο μοναχικός Πρόεδρος», που είναι και ο τίτλος του βιβλίου της Νίτσας Λουλέ, που παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη στην κατάμεστη αίθουσα της Παλιάς Βουλής. Παρόντες στην παρουσίαση ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Β. Βενιζέλος, ο πρώην υπουργός Γ. Βαρβιτσιώτης, ο Μ. Γλέζος και πολλοί άλλοι επώνυμοι από τον χώρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Και, φυσικά, παρών και ο τιμώμενος τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η βιογράφος του τέως Προέδρου αναφέρεται και στις πολύ ανθρώπινες στιγμές του: «στέκεται στην ουρά για να βγάλει ένα εισιτήριο στο σινεμά, έμαθε να σερφάρει με μανία στο Ίντερνετ, παίζει τάβλι και τραγουδάει ενίοτε δυνατά, μαθαίνει μπιρίμπα, πάει σε θεάματα αρκετά ακραία, όπως η παράσταση του Παπαϊωάννου, λύνει σταυρόλεξα και παραγγέλνει το εσπρεσάκι του συνομιλώντας με το γκαρσόνι».
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε για τον Κωστή Στεφανόπουλο ότι είναι η προσωποποίηση της αξιοπρέπειας και της πολιτικής ευθύνης. Ο Γ. Βαρβιτσιώτης υπογράμμισε την εντιμότητά του, που είναι τόσο σπάνια στις μέρες μας, και ο Μ. Γλέζος εξήρε την ευγένεια και την απλότητά του.
Ο γράφων είχα την τιμή να τον γνωρίσω ως Κοινοτάρχης του Κιλελέρ πριν από δεκαπέντε χρόνια. Συμμετείχα στην επιτροπή ανέγερσης του μνημείου του αγρότη, που τον επισκέφτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, για να του επιδώσει την πρόσκληση-πρόταση να κάνει τα αποκαλυπτήρια του μνημείου. Τα τέσσερα μέλη της επιτροπής, την οποία συνόδευε και ο τότε νομάρχης Γ. Φλώρος, μείναμε έκπληκτοι από την ευγένεια και τη σεμνότητά του. Η θερμότατη υποδοχή του ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Αφού μας καλωσόρισε εγκάρδια, παρατήρησε ότι τα καθίσματα του γραφείου του δεν επαρκούσαν να καθίσουμε όλοι, οπότε έτρεξε αμέσως ο ίδιος και έφερε ένα ακόμα από τη διπλανή αίθουσα. Αφού αντάλλαξε λίγες κουβέντες με τον νομάρχη, συνομίλησε με τον καθένα μας χωριστά, κάνοντας όλους μας να νιώθουμε ότι δεν βρισκόμαστε στο Προεδρικό Γραφείο, αλλά σε κάποιο φιλικό σπίτι.
Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν στις 12 Οκτωβρίου 1997. Μετά τη λήξη της τελετής κατευθυνθήκαμε στην πλατεία του χωριού, όπου το Κοινοτικό Συμβούλιο θα τον ανακήρυττε επίτιμο δημότη. Επευφημούμενος συνεχώς από τους κατοίκους του χωριού, καθώς κατευθυνόταν προς το Κοινοτικό Κατάστημα, συνομιλούσε με απλούς ανθρώπους αλλά και με μικρά παιδιά, με τα οποία αστειευόταν. Αξιομνημόνευτη είναι επίσης η στιγμή της επίσκεψής του στο μικρό Κοινοτικό Γραφείο. Καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του σ' αυτό συνομιλούσε όρθιος με τους δύο ιεράρχες και τους δύο αρχηγούς-της στρατιάς και του ΑΤΑ-που τον ακολουθούσαν, γιατί τα καθίσματα του μικρού γραφείου της Κοινότητας δεν επαρκούσαν.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας χαρισματικός άνθρωπος, το ήθος του οποίου προσφέρεται ως παράδειγμα για το ήθος των πολιτών, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους, όπως είναι αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Απ. Γερόπουλος
