Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Τελικά, εδώ που φθάσαμε ήταν αναπόφευκτο να πάρει και άλλα μέτρα η κυβέρνηση λόγω των πιέσεων της τρόικα, ή απλά για μια ακόμη φορά επιλέχθηκε ο εύκολος δρόμος των περικοπών και μειώσεων σε βάρος των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων; Παρόμοια ερωτήματα πληθαίνουν στις τάξεις των πολιτών, με δεδομένο ότι προσεγγίζουμε πια το σημείο-μηδέν και οι δυνατότητες για οριστική λύση μειώνονται δραματικά.
Πολλές οι ειδήσεις από τα ξένα ΜΜΕ, με ιδιαίτερη έμφαση στις λίγες πια ευκαιρίες που δίνει η τρόικα στην ελληνική κυβέρνηση για επιμήκυνση και κούρεμα του χρέους, πολλές και οι δηλώσεις των ξένων αξιωματούχων περί της παραμονής ή μη της χώρας μας στην ευρωζώνη. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε συνέντευξή του στην Deutsche Welle, επανέλαβε για πολλοστή φορά πως κανείς δεν θέλει να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, πρόσθεσε όμως ότι υπάρχουν δεσμεύσεις που θα πρέπει να τηρήσει. Συνήθεις οι ρήσεις αυτές και η ευχαρίστησή μας αυτή τη φορά έγκειται στο ότι δεν υπάρχουν πλέον φωνές για την αποβολή μας από την ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση είναι αισιόδοξη ότι θα τα βγάλει πέρα, παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι ο Σαμαράς θα φύγει με ελικόπτερο. Από την άλλη, τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση παρουσιάζονται επιφυλακτικά. Ο Φώτης Κουβέλης βέβαια τονίζει ότι παρά το γεγονός ότι σε κανέναν δεν αρέσουν τα μέτρα, εντούτοις χωρίς αυτά η χώρα δεν θα λάβει τα 31,5 δισ. ευρώ και θα τεθεί σε κίνδυνο η παραμονή της στο ευρώ. «Κάτι τέτοιο», είπε, «θα σημαίνει χάος και χρεοκοπία, με το «κόστος» να είναι ακόμα μεγαλύτερο για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα».
Από το ΠΑΣΟΚ, οι επιφυλάξεις είναι αρκετές αναφορικά με τον απόηχο των μέτρων στα χαμηλά οικονομικά στρώματα, η πορεία όμως προς τα εμπρός προέχει παρά τις όποιες επιφυλάξεις. Και διερωτάται ο μέσος πολίτης: ποια είναι αυτή η περίφημη πορεία προς τα εμπρός; Ποιες θυσίες περιλαμβάνει; Και σε τελική ανάλυση, γιατί σε αυτή την πορεία δεν συμπεριλαμβάνονται όλες οι θυσίες που έχουν κάνει ως τώρα τα φτωχά κοινωνικά στρώματα; Γιατί αν πράγματι συγκαταλέγονταν, δεν θα ήταν δυνατόν να επιζητούνται και άλλες. Η τρόικα, βέβαια, και οι Ευρωπαίοι εταίροι κάνουν τη δουλειά τους, που συνίσταται στο νοικοκύρεμα του ασύδοτου ελληνικού κράτους. Και στην προσπάθεια που καταβάλλουν, δεν εξαιρούν σε καμία περίπτωση τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Αυτή είναι εξάλλου η δουλειά τους, να εξοικονομούν από όπου μπορούν, να βρουν τα χρήματα και να βουλώσουν τις τρύπες.
Μάχη λοιπόν για την εξασφάλιση των χρημάτων, μάχη και για την επιβίωση του μεροκαματιάρη που στις εποχές αυτές δίνει χωρίς να παίρνει. Οι διαδηλώσεις προ των πυλών και οι απεργίες αναγγέλλονται η μία μετά την άλλη. Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Στην Πορτογαλία, ο κόσμος καταριέται την τρόικα, στην δε Ισπανία χιλιάδες πολιτών δεν συμφωνούν με τις μειώσεις και τις περικοπές.
Και αναρωτιέμαι: πώς εδώ στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός ελπίζει ότι θα θα κερδίσει το στοίχημα της αποδοχής των νέων μέτρων, με έναν λαό απηυδισμένο και απογοητευμένο, από τον αστυνομικό μέχρι τον τελευταίο εργάτη; Με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση διχασμένες και διαμαρτυρόμενες για τα νέα μέτρα; Η κυβέρνηση Σαμαρά περνά ένα μεγάλο τεστ αντοχής, το ίδιο και απαράλλαχτο όπως η προηγούμενη.
Τα νέα μέτρα αναμένεται να καθορίσουν το μέλλον του τόπου για πολύ καιρό, να προσδιορίσουν το πεπρωμένο της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Και όμως, ο πρωθυπουργός περιμένει ανάπτυξη από το 2013. Ο μέσος πολίτης αναρωτιέται και πάλι: πώς θα υπάρξει ανάπτυξη με διασκορπισμένο τον κοινωνικό ιστό; Πως θα τζιράρει η αγορά με απούσα τη ρευστότητα και αποκαμωμένο το εργατικό δυναμικό; Με την ανεργία να πλησιάζει αριθμούς - ρεκόρ και τη φορολογία να ξεπερνά κατά πολύ τα ανεκτά όρια; Η χώρα μπαίνει σε νέες περιπέτειες, πιο οδυνηρές και επικίνδυνες από κάθε άλλη φορά. Η απορία όμως παραμένει για το αν αυτά τα νέα μέτρα ήταν αναπόφευκτα. Ναι, οι πολίτες έχουν υπερβεί κατά πολύ τις δυνάμεις τους, στο βάθος όμως του μυαλού τους ελλοχεύει ο φόβος από τη μη καταβολή της δανειακής δόσης. Αποδοκιμάζει από τη μία τα μέτρα, από την άλλη όμως θέλει την παραμονή στην ευρωζώνη. Αισθάνεται πως έτσι συνεχίζει να αποτελεί μέρος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Και καταπίνει τις προσβολές τη μία μετά την άλλη. Και προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος από την ισοπέδωση των νέων μειώσεων και περικοπών.
Αυτός ο λαός αξίζει πολλά και αν κάποτε τον θυμηθούν, θα πρέπει να τον επιβραβεύσουν. Και όχι να τον σύρουν σε νέες μορφές «αρπαχτής» όπως έκαναν τόσα χρόνια. Με ακόμη χειρότερα αποτελέσματα στο απώτερο μέλλον.
