Από τον Φίλιππο Ζάχαρη
Πυρετώδεις οι συναντήσεις των τριών πολιτικών αρχηγών που αποτελούν τον πυρήνα της κυβέρνησης, αλλεπάλληλες συζητήσεις για τα μέτρα που πρόκειται να παρθούν και σημαίνουσες προειδοποιήσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που σύσσωμη κατηγορεί την τριανδρία ως εσωτερική τρόικα, με το ότι αθέτησε τις υποσχέσεις της και απομακρύνθηκε οριστικά από τις δεσμεύσεις της για σταδιακή απεξάρτηση από το μνημόνιο.
Τα μέτρα που θα αποφασιστούν, που προϋποθέτουν νέες περικοπές, προβληματίζουν Κουβέλη και Βενιζέλο. Ο μεν πρώτος αποσαφηνίζει ότι γίνεται προσπάθεια έτσι ώστε να αποφευχθούν οι οριζόντιες περικοπές - με τις οποίες είναι κατηγορηματικά αντίθετος - να προστατευτούν για να μη ματώσουν κι άλλο τα χαμηλά και μικρομεσαία εισοδήματα, είτε αυτά αφορούν σε μισθούς είτε σε συντάξεις.
Ο δεύτερος ξεκαθαρίζει ότι υπάρχουν ανυπέρβλητα και απαράβατα όρια εις ό,τι αφορά τις περικοπές, που δεν πρέπει να θίξουν περαιτέρω τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. «Επιβεβαιώσαμε ότι υπάρχουν απαράβατα όρια, τα μέτρα πρέπει να έχουν εσωτερική ισορροπία και δικαιοσύνη, να μην έχουν οριζόντιο χαρακτήρα, να ληφθούν υπόψη οι θυσίες και οι συμβολές στην προσπάθεια που έχει γίνει έως τώρα, κυρίως από αδύναμους και μεσαίους», τόνισε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Και ερχόμαστε στο δια ταύτα. Ο μεν πρωθυπουργός, ανανεωμένος από τις συναντήσεις με Μέρκελ και Ολάντ, φέρεται αποφασισμένος να κρατήσει τις ισορροπίες εντός και εκτός της χώρας. Κατά συνέπεια πρέπει να λάβει τουλάχιστον ήπια μέτρα για να μην έχει εσωτερικές αντιδράσεις και παράλληλα να ικανοποιήσει τους εταίρους και την τρόικα. Το όλα εγχείρημα είναι ως περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί, καθώς κάτι από τα δύο μάλλον δεν θα επιτευχθεί. Και εδώ είναι το ζητούμενο: θα επιλέξει, άραγε, ο κ. Σαμαράς να διεμβολίσει την τριανδρία με οριζόντια μέτρα και περικοπές που απορρίπτουν Κουβέλης και Βενιζέλος ή θα δυσαρεστήσει την τρόικα, μη λαμβάνοντας τα καθ΄ υπόδειξιν μέτρα;
Το σημείο είναι κρίσιμο όσο ποτέ άλλοτε. Από τη μια, η βοήθεια εξαρτάται από σκληρά μέτρα, και από την άλλη, τα όποια σκληρά μέτρα όχι μόνο θα προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή αλλά θα βάλουν και σε δοκιμασία την κυβέρνηση. Τα όρια έχουν ήδη ξεπεραστεί και οι αποφάσεις είναι καθοριστικές για την τύχη της χώρας στο εγγύς μέλλον. Θα έλεγε κανείς ότι διανύουμε την πιο κρίσιμη περίοδο από πλευράς εσωτερικής κοινωνικο -οικοινομικής συνοχής, καθώς ήδη τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν πάρει τη σκυτάλη για τις κινητοποιήσεις της επόμενης μέρας. Και οι κινητοποιήσεις αυτές αναμένονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. «Εμείς δεν έχουμε άλλο τρόπο από τις αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις την πολιτική μας καταγγελία αν επιχειρηθεί πάλι οι άνθρωποι του μόχθου, πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι να σηκώσουν το βάρος της κρίσης, να πληρώσουν το μάρμαρο μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται, ενώ οι φοροφυγάδες και οι φοροκλέπτες θα αλωνίζουν!», δηλώνει ευθαρσώς ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, προϊδεάζοντας για τη συνέχεια μετά τη λήψη των όποιων μέτρων.
Από την άλλη πλευρά, από την ΑΔΕΔΥ δηλώνεται ότι «ο εκβιασμός που προωθείται σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας ότι και τα νέα βάρβαρα μέτρα είναι αναγκαία, για να σωθεί η χώρα και να μη βγει από την Ευρωζώνη, έχει σαν μοναδικό στόχο να κάμψει τους αγώνες των εργαζομένων, ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν την κοινωνία σε καταστροφή και την οικονομία σε νέα αδιέξοδα». Καλεί μάλιστα τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να αντιδράσουν με νέες κινητοποιήσεις.
Όπως λοιπόν βλέπουμε, οι αντιδράσεις ήδη ετοιμάζονται και το κόστος των όποιων νέων μέτρων αναμένεται μεγάλο. Αν δε συνυπολογίσει κανείς και την όποια διατάραξη της συνοχής της κυβέρνησης λόγω του επίμαχου σημείου των οριζόντιων μέτρων, η όλη ιστορία θυμίζει θρίλερ. Σίγουρα η θέση του πρωθυπουργού αλλά και των άλλων πολιτικών αρχηγών που απαρτίζουν την κυβέρνηση δεν είναι εύκολη. Και η αντιπολίτευση αυτό τον καιρό μάλλον είναι βολική. Το θέμα όμως δεν είναι οι πολιτικοί διαπληκτισμοί αλλά το μέλλον της χώρας. Και το γεγονός βέβαια ότι τα όποια οριζόντια μέτρα δεν θα σημάνουν παρά την απόλυτη καταστροφή.
Υπάρχουν βέβαια, από την άλλη, και οι πιέσεις από τους εταίρους, ένα άλλο καίριο σημείο της όλης ιστορίας. Από εκεί τα πράγματα μάλλον φαντάζουν στατικά καθώς οι εντολές είναι σαφείς: «Περικόψτε για να βοηθηθείτε!» Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λέτε; Ή απλά μια νέα περίοδος, εξαιρετικά κρίσιμη από πλευράς ευκαιριών για οικονομική ανάνηψη και μελλοντική αναπτυξιακή ανάκαμψη; Και αλήθεια, αυτή η ανάπτυξη πώς και με ποιο τρόπο θα επέλθει, όταν αυτό που γίνεται κάθε φορά δεν είναι παρά να σώζεται η χώρα στο παρά πέντε εις ό,τι αφορά την παραμονή της στην Ευρωζώνη; Οι εταίροι, από την πλευρά τους, δηλώνουν ότι η Ελλάδα πρέπει και επιβάλλεται να παραμείνει εντός της, μοιράζοντας φιλοφρονήσεις για τις προσπάθειες που καταβάλλει ο ελληνικός λαός. Μέχρι πότε όμως;
Η κυβέρνηση λοιπόν πρέπει να σταθμίσει τις ποικίλες δυσκολίες και να αποφασίσει τα δέοντα, συνεκτιμώντας τις παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό. Δεν φτάνει μόνο το «γνωρίζουμε τι συμβαίνει», ούτε οι ρήσεις περί των μέχρι τώρα θυσιών του λαού. Από την άλλη, βέβαια, και η αντιπολίτευση θα πρέπει και αυτή με τη σειρά της να ρίξει τους τόνους προς το παρόν, μέχρι να κατασταλάξει η κυβέρνηση στο τι μέτρα θα πάρει τελικά. Μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν έπειτα από μεγάλη μελέτη και συζήτηση. Μέτρα που δεν θα βυθίσουν για άλλη μια φορά τη χώρα σε οικονομικό μαρασμό, με την προσθήκη και άλλων ανέργων, μια αγορά σε βαθιά ύφεση. και τους πολίτες σε απόλυτη απόγνωση.
