Σήμερα γιορτάζουμε την αγία Κοίμηση της Θεοτόκου και τη Μετάστασή Της στους ουρανούς και όχι το θάνατό Της αφού ο τάφος ευρέθηκε κενός. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει σχετικά: ο θάνατος Αυτής ζωηφόρος, εις ουράνιον και αθάνατον μεταβιβάζων ζωήν, και τούτου μνήμη χαρμόσυνος εορτή και παγκόσμιος εστί πανήγυρις». Δηλαδή ο θάνατος της Παναγίας είναι ζωηφόρος, με το να μεταφέρει σε ουράνια και αθάνατη ζωή και η επέτειός του είναι γιορτή χαρμόσυνη και πανηγύρι για όλο τον κόσμο. Δεν ήταν δυνατόν το θεοδόχο Σώμα Της, το Σώμα που έκλεισε μέσα του το πυρ της Θεότητος χωρίς να καταφλεγεί, να ακολουθήσει τον δρόμο της φθοράς! Αλλοιώθηκε, αφθαρτίστηκε, όπως λέει ο Απ. Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του (15, 52 - 53) και μετατέθηκε πνευματικά αλλαγμένο και αθάνατο από τη χωματένια αγκαλιά της γης στην άκτιστη και ζωοδόχο αγκάλη του Αγίου Τριαδικού Θεού. Ειδικότερα ο δοξασμός της Θεοτόκου σημαίνει ότι ο Θεός και Υιός της την τοποθέτησε «εκ δεξιών του» στην πρώτη δηλαδή τιμητική θέση μετά από Αυτόν. Η έκφραση «εκ δεξιών» του Χριστού φανερώνει, ότι στην Παναγία δόθηκε θρόνος βασιλικός, εξουσιαστικός και κυβερνητικός.
Η Παναγία «μετέχει της δόξης του Υιού της, βασιλεύει μετ’ Αυτού, διευθύνει παρά το πλευρό του τις τύχες της Εκκλησίας και του κόσμου και μεσιτεύει για όλους σ’ Εκείνον».
Η Θεοτόκος είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να κατανοήσει, να συμπαρασταθεί, να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα για να βρει ο άνθρωπος της χαμένη πατρίδα. Η Θεοτόκος αποτελεί την αιώνια καθιέρωσή της στο ρόλο της Μητέρας όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η Παναγία μορφή της έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και καλύπτει την παγκόσμια ιστορία.
Το τρισδιάστατο της αειπαρθενίας της Θεοτόκου έμελλε να υπερνικήσει τις δύο διαστάσεις του χώρου και του χρόνου.
Η Θεοτόκος αποδείχτηκε η Πύλη εισόδου των ανθρώπων στον ουρανό. Κοντά της οι άνθρωποι βρίσκουν την «πόρτα» που οδηγεί στη ζωή και στο φως του ουρανού, στον Κύριο Ιησού, που είπε: «Εγώ ειμί η Θύρα, δι εμού εάν τις εισέλθη σωθήσετε και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει» (Ιω. ί9).
Γι’ αυτό η ορθόδοξη εκκλησία δέχεται ότι ο δρόμος της σωτηρίας του ανθρώπου περνάει «διά της Πύλης» που είναι η θερμή προστασία και μεσιτεία της Θεοτόκου. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς». Επισκιάζει και σκεπάζει τους πιστούς νύχτα και μέρα «από παντός πράγματος εν σκότει διαπορευομένου και από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού» (Ψ. 90,6).
Η Παρθένος Μαρία είναι το αριστούργημα και το καλλιτέχνημα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Μέσα στην έρημη, άβατη και άνυδρη γη στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος», ανάμεσα στα «αγκάθια και τα τριβόλια της γης» (Γεν. γ’ 18) και μέσα στα ζιζάνια των Ιουδαίων, η Παρθένος σαν «τριαντάφυλλο πλημμύρισε με το θεϊκό της άρωμα τα σύμπαντα» και γέμισε τα πέρατα με «ευωδία Χριστού».
Η Εύα ήταν το δημιούργημα της αγάπης του Θεού για τον Αδάμ. Η δεύτερη Εύα, η Θεοτόκος ήταν το δημιούργημα της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Με την ανυπακοή της η Εύα δεν μπόρεσε να γίνει «μητέρα πάντων των ζώων» και αποδείχτηκε μητέρα όλων των νεκρών.
Η Παρθένος έγινε μητέρα όλων των πιστών και την μακαρίζουν «Πάσαι αι γενεαί της γης».
Ο Χριστώνυμος λαός της Ελλάδας έχει δίκαιο να ονομάζει το Δεκαπενταύγουστο Πάσχα του καλοκαιριού και να πανηγυρίζει χαρούμενα σε πόλεις και σε χωριά όπου η ευσέβειά του έστησε «στης Παναγιάς τη Χάρη, προσκυνητάρια κι εκκλησιές και λαύρες και εξωκκλήσια», όπως θα ‘λεγε ο ποιητής.
Στη γιορτή της Αειπάρθενης ακούγοντας το τροπάριό Της «Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλυπες Θεοτόκε...» νιώθουμε πιο παραμυθητική την παρουσία της1 Οι πικρές ώες μας παρηγορούνται! Η μοναξιά μας ξεπερνιέται! Γλυκαίνονται τα χείλη μας! Ο δρόμος μας φωτίζεται! Γεμίζει νόημα η ζωή μας!
Βλαχάκης Ευάγγελος
