Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Κάθε άλλο παρά «ήσυχες» είναι κι οι φετινές «μέρες του Αυγούστου», αν σκεφθεί κανείς τη νέα λαίλαπα, που περιμένει την κοινωνία, το αμέσως επόμενο διάστημα, λαίλαπα που προοιωνίζεται ένα ιδιαίτερα θερμό φθινόπωρο.
Αυτή η προοπτική τρομάζει τόσο την κυβέρνηση, όσο και ορισμένες ελίτ στην Ευρώπη, που προσπαθούν να αποδομήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία κατηγορούν ότι «αγωνίζεται για την Ελλάδα της δραχμής και των συντεχνιών», λησμονώντας φυσικά ότι τα νέα μέτρα λιτότητας, που προωθούνται βαθαίνουν την ύφεση και ίσως να φέρουν (με δική της ευθύνη) ακόμη πιο κοντά την επίσημη χρεοκοπία, πιθανόν δε και την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Την ίδια στιγμή, η αξιωματική αντιπολίτευση, που επιδιώκει να μετεξελιχθεί σε ενιαίο (από πάσης απόψεως) κόμμα, απορρίπτει κάθε αιτίαση ότι καιροφυλακτεί να εκμεταλλευτεί την εκρηκτική κατάσταση, που δημιουργείται («τον κόσμο τον βγάζουν στον δρόμο τα προβλήματα», λένε στην Κουμουνδούρου) αντιθέτως δεν επιδιώκει να ξεπεράσει το σύμπλεγμα ότι είναι κόμμα διαμαρτυρίας και επεξεργάζεται εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις, αν και εφόσον κληθεί να διαχειριστεί το αύριο της χώρας.
Κι ενώ οι εταίροι της «Τρόικας εσωτερικού» προσπαθούν να εξεύρουν τρόπους αντιμετωπίσεως της μείζονος αντιπολιτεύσεως, η οποία απειλεί με διεμβολισμό κυρίως το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ (ενώ η ΝΔ κινδυνεύει περισσότερο από τον διεμβολισμό της πάσης φύσεως ακροδεξιάς) στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να φοβούνται το «ατύχημα», που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης και αυτό σημαίνει ότι μια τέτοια εξέλιξη, δεν θα είναι πολιτικά διαχειρίσιμη από κανέναν και, πάντως, δεν είναι κάτι στο οποίο η Κουμουνδούρου ποντάρει αυτή τη στιγμή πολιτικά.
Ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη λαθεμένη εντύπωση πως η κοινωνική αναταραχή, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιγράψει ως «κοινωνικό κραχ», θα είναι «βούτυρο στο ψωμί» του κόμματος, αλλά στα ηγετικά κλιμάκια εδραιώνεται μια βεβαιότητα. Λένε ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί μια μάζα πολιτών να αναζητήσει διέξοδο στην Αριστερά, όμως, μια άλλη, έστω και μικρότερη μάζα, θα στραφεί προς την ακροδεξιά και τη «Χρυσή Αυγή».
Ως εκ τούτου, λένε, θα διαμορφωθεί μία κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα και αυτό καθιστά αναγκαίο το να ισορροπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ της «μαχητικής αντιπολιτεύσεως» και της αποτινάξεως των στοιχείων εκείνων που φόβιζαν τους πολίτες και τους απέτρεπαν από το να στηρίξουν την Αριστερά.
Στην Κουμουνδούρου, πάντως, εργάζονται πάνω σε ένα τρίπτυχο επιλογών: την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, την προετοιμασία ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού προγράμματος και την άσκηση αντιπολιτεύσεως, εντός και εκτός Βουλής και όλα αυτά σημαίνουν, σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο Δημήτρη Παπαδημούλη, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ωριμάζει επειδή μεγάλωσε και μεγαλώνει επειδή ωρίμασε».
Όμως, στο διαμορφούμενο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, προστίθενται κι άλλες παράμετροι, όπως οι συνεχείς ιδεολογικές επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ και η, εκ νέου, προσπάθεια απαξιώσεως του αρχηγού του, από ένα τμήμα της γερμανικής ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται από το γερμανικό περιοδικό Spiegel, παράμετροι οι οποίες, εκτός των άλλων, εντάσσονται στην προσπάθεια ταυτίσεως των άκρων και εξισώσεως του φασισμού με τον κομμουνισμό.
«Όπως ο Δεκέμβρης του 1944 δημιούργησε ομάδες ακραίων δεξιών εκ του μη όντος, έτσι και σήμερα το είδος της «Χρυσής Αυγής» υπόσχεται να πολλαπλασιαστεί σε ένα μέλλον, που θα ρυθμίζεται από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ», έγραψε στην «Καθημερινή» ο καθηγητής Θάνος Βερέμης.
Ο καθηγητής υποστηρίζει ότι «η νέα Αριστερά, όπως εκπροσωπείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να προσαρμόσει τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για την κατίσχυση της εργατικής τάξης, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα» και ότι «η αιχμή του δόρατος» του κόμματος «βρίσκεται στον κόσμο των κορπορατίστικων κεκτημένων, του φοιτητικού κομματικού επαγγελματισμού και σε μικρότερο βαθμό στους καταστροφείς της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που μάλλον δεν προσέρχονται στις κάλπες».
Ο Θάνος Βερέμης υπαινίσσεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πραγματοποιήσει το «λενινιστικό ιδεώδες» (!) στην Ελλάδα του 2012 και διερωτάται: «Είναι άραγε ο κ. Τσίπρας ο Λένιν, ή ο κ. Τσακαλώτος ο Τρότσκι της επανάστασης προ των πυλών; Ποιους επαναστάτες του 1917 υποδύονται οι κ. Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βούτσης, Μηλιός κ.λπ. Τον Ζηνόβιεφ, τον Κάμενεφ, τον Στάλιν;»…
Το δε Spiegel συμπεριέλαβε τον Αλέξη Τσίπρα σε έναν κατάλογο με τους «δέκα πιο επικίνδυνους Ευρωπαίους πολιτικούς», σημειώνοντας ότι «έχει χαρακτηριστεί ο πιο επικίνδυνος άνδρας της Ευρώπης, καθώς ηγείται της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα η οποία «κυνηγά» την κυβέρνηση, υπολογίζοντας πως δεν μπορεί κανείς να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ».
Στον κατάλογο περιλαμβάνονται επίσης ο Μάρκους Ζέντερ, υπουργός Οικονομικών της Βαυαρίας, που ζητεί την «παραδειγματική έξωση» της Ελλάδος από το ευρώ, ο Αλεξάντερ Ντόμπριντ, Γραμματέας γερμανών Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (αδελφού κόμματος αυτού της κας Μέρκελ) που θέλει έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που λέει τα ίδια για τη δική του χώρα, αλλά και η καθαρόαιμη ακροδεξιά Μαρί Λεπέν, αρχηγός του ακροδεξιού γαλλικού «Εθνικού Μετώπου», ο επικεφαλής του αυστριακού ακροδεξιού κόμματος FPO, ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν κ.α.
Η κυβέρνηση υιοθέτησε την ουσία του δημοσιεύματος, κάνοντας λόγο για «ντουέτο» του Α. Ντόμπριντ που θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ «για τιμωρία» και του Αλέξη Τσίπρας ο οποίος, είχε δηλώσει ότι «δεν είναι φετίχ το ευρώ». «Νομίζω ότι ο κοινός παρανομαστής στη λίστα του Spiegel είναι αντιευρωπαϊστές ηγέτες. Θα έπρεπε να προβληματιστούν στον ΣΥΡΙΖΑ», είπε ο κ. Κεδίκογλου.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ απάντησε λέγοντας πως «αποτελεί τίτλο τιμής να φοβούνται (τον κ. Τσίπρα) αυτοί που καταδικάζουν τη χώρα στη φτώχεια και στην εξαθλίωση» και πρόσθεσε: «Όσο για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και την τριανδρία της καταστροφής που μας κυβερνά: Καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται».
Είναι προφανές πως ούτε οι επόμενοι μήνες θα είναι ήσυχοι, αφού κυβέρνηση και δανειστές δεν αφήνουν την κοινωνία να ησυχάσει και δεν της επιτρέπουν να γνωρίζει, ούτε καν το αύριο που θα της ξημερώσει.
