Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Κάθε επέτειος είναι σταθμός και ορόσημο για αναδρομές στο παρελθόν. Στοιχεία διδαχής παίρνουμε από αυτές και κάνουμε σχέδια για βελτίωση και πρόοδο. Κάθε επέτειος διδάσκει, νουθετεί, ανοίγει ορίζοντες για το μέλλον.
Στις 24 Ιουλίου γιορτάζουμε την επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εκείνη τη μέρα, στις 24 Ιουλίου του 1974, ουρανομήκεις κραυγές πλημμύρισαν τη χώρα μας. Οι καρδιές των Ελλήνων πάλλονταν χαρούμενες για την πτώση της επάρατης χούντας. Της χούντας με τους ολιγόφρονες σωτήρες, τους μαθητευόμενους μάγους, τους ανισόρροπους και ανιστόρητους. Άσχημα και οδυνηρά ήταν τα πέτρινα εκείνα χρόνια. Τότε, όταν η βία φίμωνε τη γλώσσα μας και ξεστράτιζε το νου μας. Τότε που έκλεισε το Κοινοβούλιο και άνοιξαν τα βασανιστήρια. Τότε που κατέλυσαν την ελευθεροτυπία και στραγγάλισαν την ελευθεροφροσύνη. Τότε, που χάσαμε την αξιοπρέπειά μας και ζούσαμε στον ζόφο της απελπισίας.
Κάθε χρόνο στους κήπους του προεδρικού μεγάρου γινόταν η Γιορτή της Δημοκρατίας. Κοσμικό γεγονός. Εν χορδαίς και οργάνοις με χλιδή και αίγλη. Φέτος με απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν θα γίνει γιορτή, λόγω κρίσης. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Αυτό έπρεπε να γίνει από καιρό, αλλά δυστυχώς γινόταν κι αυτή, μέσα στο πλαίσιο της πλαστικής ευωχίας και της ψευδαίσθησης του ευπόριστου πλούτου.
Τώρα δεν θα παραστούν οι πολιτικοί, με την υποκριτική σύμπνοια και συνδιαλλαγή, ούτε οι ανάλγητοι καναλάρχες. Ούτε οι κουλτουριάρηδες της τέχνης και του πνεύματος. Ούτε ο Τσίπρας, συνοδευόμενος υπό εγχρώμου νεαράς εκ της Κεντρώας Αφρικής, επιδεικνύων κατά γελοίον τρόπον τις αντιρατσιστικές του δοξασίες. Αισθητή θα είναι η απουσία των πράγματι αναγκαίων ανθρώπων που έμειναν σακατεμένοι στο σώμα και στην ψυχή από τη δικτατορική λαίλαπα. Οι άνθρωποι εκείνοι που πόνεσαν και μάτωσαν για να φέρουν στον τόπο μας την αληθινή Δημοκρατία. Μια τέτοια γιορτή με τη φορεσιά της υποκρισίας, αλλά και με την προσβολή για τα τόσα θύματα είχε σοβαρούς λόγους να είχε από πολλού καταργηθεί, γιατί δεν είχε νόημα.
Δυστυχώς όμως, εδώ και πολλά χρόνια οι πρόεδροι της Δημοκρατίας έπρεπε ευθαρσώς να κατακρίνουν και να καταγγείλουν ακόμα και με παραίτηση, αυτή τη Δημοκρατία που ζούμε σήμερα. Έβλεπαν, ζούσαν από κοντά πρακτικές και γεγονότα που τραυμάτιζαν τη Δημοκρατία. Και όχι μόνο. Με ψιμύθια και πομφόλυγες, φτιασίδωναν την πάσχουσα και βαριά τραυματισμένη Δημοκρατία μας. Αλλά βλέπετε τα προνόμια και τα μπικικίνια (360.000 ευρώ ετησίως ο μισθός του Προέδρου, δηλαδή 1000 ευρώ ημερησίως) αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα, μιας τέτοιας θαρραλέας πράξης.
Η Δημοκρατία μας έπειτα από τα τόσα ασυλλόγιστα σφάλματα των πολιτικών μας έχασε την αξία και την αίγλη της. Αλήθεια, ποια Δημοκρατία να γιορτάσουμε σήμερα; Αυτή που παράγει αργυρώνητους και εξώνητους; Διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστές, παπάδες και πολίτες; Αυτή τη Δημοκρατία που αδυνατεί να στηρίξει θεσμούς και ιδανικά; Αυτή που αδυνατεί να υπηρετήσει το δίκαιο και την ισοτιμία των πολιτών; Που εκκολάπτει παθογένεια; Που γεννά τη διαφθορά και τη σήψη; Που εκτρέφει την ιδιοτέλεια και τον εγωκεντρισμό; Για ποια Δημοκρατία μιλάμε; Όλοι όσοι ανέλαβαν τα ηνία της χώρας από το 1981 εξέθρεψαν το λαϊκισμό. Φούντωσαν τον αμοραλισμό. Δημιούργησαν πελατειακές σχέσεις κράτους - πολίτη. Τραυμάτισαν αρχές και αξίες. Έπλασαν πολίτες φαύλους, ατομιστές, κυνικούς. Πρώτος έβαλε τη βόμβα στα θεμέλια της Δημοκρατίας ο ηρόστρατος Ανδρέας, με την αναξιοκρατία, τη φοροκλοπή, τα δωράκια, τον άφρονα δανεισμό και την αποτέλειωσε ο χαοτικός Γιωργάκης, μαζί με τον ανεπαρκή και ράθυμο Καραμανλή.
Πώς να υπερηφανευθεί και τι γιορτή τους μάρανε όταν γεννά Τσουκάτους, Μαντέληδες και Τσοχατζόπουλους; Το πρότυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας φαντάζει απόμακρο. Έχουμε πολύ χρόνο να διανύσουμε για να συναντήσουμε τα χνάρια των προγόνων μας.
Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι οι Έλληνες σήμερα πως χρέος μας είναι να πατάξουμε όλες τις παθογένειες που ρίζωσαν μέσα μας. Και να πασχίσουμε με κάθε θυσία να αποκαταστήσουμε τη λαβωμένη μας Δημοκρατία. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι και το χρέος μας επιτακτικά.
