Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
Μέσα στον κύκλο των χαμένων τετραετιών, η νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα βίωσε πολλές μορφές εγκλωβισμών. Προπομπός όλων, υπήρξε ο μετεμφυλιακός εγκλωβισμός της κοινωνίας στον πολιτικό διχασμό. Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, κανείς δεν θα τολμούσε να φανταστεί εταίρους μιας κυβέρνησης τη Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ! Ο κομματικός μηχανισμός της κεντροδεξιάς παράταξης, θα αντιμετώπιζε το νυν πρωθυπουργό από «αιρετικό» έως «κρυπτο-κομμουνιστή» ενώ ο αντίστοιχος της κεντροαριστεράς θα κατήγγειλε «ανίερες συμμαχίες»...
Ακόμα κι εκείνοι που είχαν εγκλωβιστεί στη συνθηματολογία εξόδου της χώρας από τις ευρωπαϊκές δομές («ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»), σήμερα χρησιμοποιούν τις δομές αυτές ως ασπίδα των εθνικών και οικονομικών συμφερόντων. Μέχρις όμως να απεγκλωβιστούμε από τις αντιαναπτυξιακές και κρατικίστικες αγκυλώσεις, ξεκίνησαν αργά και στη συνέχεια εσπευσμένα τα μεγάλα έργα, υποχρεώνοντας το κράτος να τα χρυσοπληρώσει, πολλαπλασιάζοντας το ταμειακό του έλλειμμα. Τραγελαφικός υπήρξε ο οικονομικός εγκλωβισμός - λόγω αφέλειας ή απληστίας – στη δίνη του χρηματιστηρίου. Ήταν το νεοελληνικό «όνειρο» ενός λαϊκού και λαϊκίστικου «κοινωνικού καπιταλισμού» που θα μοίραζε χρήματα σε όλους τους κατεργάρηδες μικροεπενδυτές...
Κατεστημένο αποτέλεσε ο εγκλωβισμός της αγοράς στις κάθε μορφής κινητοποιήσεις, με φράξιμο δρόμων και λιμανιών και με αιχμή του δόρατος τα τρακτέρ των περιβόητων αγροτικών μπλόκων. Μάλιστα, εν μέσω μνημονίου το 2009, φτάσαμε να εγκαλούμαστε από τους γείτονές μας στην Κομισιόν για να ανοίξουμε τα σύνορα! Πάγιο δεδομένο ετών, υπήρξε ο εγκλωβισμός της πρωτεύουσας από διαδηλωτές αλλά και από κουκουλοφόρους στο όνομα της προστασίας ενός διαστρεβλωμένου πανεπιστημιακού ασύλου. Καταλήψεις, βανδαλισμοί και αποκλεισμοί, μείωναν το κύρος της ίδιας της δημοκρατίας μας...
Η πολιτική ζωή, βρέθηκε μονίμως εγκλωβισμένη στο περιβόητο πολιτικό κόστος και περιχαρακώθηκε από υποσχεσιολογίες, υπεκφυγές, προχειρότητες, αναβολές και συμψηφισμούς που αναπαρήγαγαν έναν ανατολίτικο ωχαδελφισμό. Τα αιτήματα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, δεν εξετάζονταν αξιολογώντας ανάγκες, αποδόσεις και αντοχές. Αυτό το οποίο συνέβη κατά κόρον, ήταν να ικανοποιούνται τα τελεσίγραφα των συντεχνιών που ασκούσαν ασφυκτική πίεση στις εκάστοτε κυβερνήσεις, δίδοντας το παράδειγμα σε οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα θεωρούσε ότι αδικείται. Κι έτσι, παρά το (στραβό) κλίμα της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, ο μέσος νεοέλληνας συνέχιζε απαιτώντας να μεταλλάσσεται κατά το δοκούν από καπιταλιστής σε επαναστάτη-μαρξιστή. Η ψηφοθηρία, εγκλώβισε και την αντιπολίτευση στην αποδοχή των αιτημάτων οποιασδήποτε επαγγελματικής ομάδας. Εξάλλου, ο κάθε κατεργάρης, έμαθε να απαιτεί - εδώ και τώρα - όλα (τα λεφτά) για όλα (τα κιλά), έχοντας την αυταπάτη ότι με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσει να ευημερεί! Τελικά αυτό που προέκυψε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν μια πολιτική αυτοσχεδιαστική, ευκαιριακή και αλλοπρόσαλλη, που γίνονταν σχεδόν αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, που αντί για πολιτική σκέψη διέθετε ρητορεία, πατριδοκαπηλία, φτηνό συναίσθημα, λαίκισμό και συνθηματολογία. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία και τα μνημόνια λιτότητας, δεν ήταν παρά η φυσική συνέπεια της παραπάνω πολιτικής, της μη ορθολογικής έως ασύδοτης διαχείρισης των πόρων.
Στη δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα κι αυτό αποδείχθηκε με την πρόσφατη αποφυγή μιας αυτοκαταστροφικής εκλογικής αναμέτρησης. Όσο όμως επιτακτική γίνεται η ανάγκη του απεγκλωβισμού μας από τα χρόνια δομικά προβλήματα δίχως να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος, τόσο οι λαϊκιστές, αριστερά και δεξιά, επιμένουν να αυτοσυντηρούνται με ιδέες και πρακτικές που έχουν χρεοκοπήσει εδώ και καιρό. Ο εθνικός στόχος, αναμφίβολα είναι ο απεγκλωβισμός από τα μνημόνια και τους δανειστές. Στην προσπάθεια αυτή, ο καθένας οφείλει από τη θέση του να μην φράσσει τις διεξόδους, εγκλωβίζοντας τους υπόλοιπους στην οπισθοδρόμηση της ήδη κατακερματισμένης κοινωνίας μας.
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
