Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η τρικομματική κυβέρνηση αποτελεί πλέον παρελθόν και οι πολιτικές αλλάζουν το ίδιο όπως και οι συσχετισμοί. Είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου ότι το κλίμα είχε ήδη διαταραχθεί και ότι από στιγμή σε στιγμή θα γινόταν η ρήξη. Και δεν ήταν μόνο το θέμα της ΕΡΤ παρά η αφορμή για τη ρήξη αυτή. Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά: ο αυταρχισμός του κ. Σαμαρά αλλά και η εμμονή του να κυβερνά με αλαζονεία, οδήγησαν τη ΔΗΜΑΡ στο σημείο αυτό. Το ίδιο βέβαια μέχρι πρότινος θεωρούσαν και στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα όμως αυτό έχοντας υποστεί σημαντικές εκλογικές ήττες τα τελευταία χρόνια, θεωρεί πως η παραμονή του στην κυβέρνηση είναι η ενδεδειγμένη λύση για την πολιτική του πορεία . Επιλέγει να στηρίξει λοιπόν τον Σαμαρά ο Βενιζέλος, σε μια στιγμή όπου οι εκβιασμοί για τη δόση από ΕΚΤ και ΔΝΤ καλά κρατούν, με φόντο έστω και την παραμικρή πιθανότητα για πρόωρες εκλογές. Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακή η αντίδραση από Ευρώπη και Αμερική. Αμέσως μετά την ανακοίνωση για εμπλοκή στην τρικομματική κυβέρνηση, άρχισαν τα όργανα για την μη καταβολή της δόσης. Λες και όλα ήταν σκηνοθετημένα και σερβίρονταν την κατάλληλη στιγμή. Όμως αυτά όλα δεν μειώνουν την άσκηση αυταρχικής πολιτικής από την ΝΔ που τώρα πλέον αναζητά στο ΠΑΣΟΚ τον στενό σύμμαχο στις δύσκολες στιγμές. Πώς αλλάζουν οι καιροί, λέω. Πώς με το πρόσχημα της διατήρησης της «ομαλότητας» και της «σταθερότητας» στη χώρα διαλύονται και οι τελευταίες αμφιβολίες περί των τεχνητών πολιτικών διαχωριστικών γραμμών. Η τρικομματική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αντέξει άλλο. Ο κ. Κουβέλης δεν θα μπορούσε να επιφορτισθεί με το βάρος της απόλυσης χιλιάδων υπαλλήλων από την ΕΡΤ, ούτε όμως και να ταυτισθεί με τη στήριξη μιας κυβέρνησης που ουσιαστικά τον παραγκωνίζει. Ήταν κάτι η τρικομματική κυβέρνηση, με την παρουσία της ΔΗΜΑΡ, όσο και αν φωνάζουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι θα εφαρμόζονταν αριστερές πολιτικές αλλά τουλάχιστον υπήρχε κάποιος σχετικός έλεγχος. Τώρα το τοπίο αλλάζει. Στο ΠΑΣΟΚ, που μιλά και αυτό στο όνομα της σταθερότητας, και που ως κόμμα έφερε το μνημόνιο, δεν απομένει παρά να προσπαθήσει παραμένοντας στην εξουσία να ανακτήσει με αυτό τον τρόπο τους χαμένους πόντους και με την ενδεχόμενη φθορά της ΝΔ να ξαναπρωταγωνιστήσει στο εκλογικό σκηνικό. Το περίφημο comeback του ΠΑΣΟΚ λαμβάνει χώρα από την ίδια του την παραμονή στην κυβέρνηση, με νέους στόχους και οράματα. Δεν φοβάται τις εκλογές, λέει ο Βενιζέλος, κάτι όμως που δεν αληθεύει. Το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολιτευτικά και συνεχίζει να φθείρεται. Δεν είναι αλήθεια λοιπόν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν φοβάται τις εκλογές. Τουναντίον, έχει ακόμη ελπίδες όσο παραμένει στην κυβέρνηση, για το λόγο του ότι μπορεί να περνά το μήνυμα στον ελληνικό λαό ότι δεν είναι το κόμμα αυτό που οδήγησε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση και πως η απόφασή του για την επιλογή του μνημονίου ήταν η ορθότερη. Παίζει το τελευταίο του χαρτί το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο όπως και η ΝΔ. Από την άλλη πλευρά, η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορούσε να παραμείνει άλλο στην κυβέρνηση αφού και πόντους έχανε και οι όποιες παρεμβάσεις της δεν εισακούονταν. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας ένα νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετά την εμπλοκή στην τρικομματική κυβέρνηση. Έχουμε νέα δεδομένα που αναμένεται να προκαλέσουν τις αντίστοιχες εξελίξεις στην χώρα. Κανείς νομίζω πάντως δεν θέλει την αστάθεια και την αβεβαιότητα. Αυτή όμως μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκύψει από τις όποιες αλαζονικές ενέργειες Σαμαρά, που νομίζοντας πως έχει το ακλόνητο άλλοθι της υποστήριξης της ομοϊδεάτισσας Μέρκελ, μπορεί να πορεύεται κατά βούληση. Δεν είναι καλή η προοπτική της δικομματικής κυβέρνησης έστω και αν η ΔΗΜΑΡ επιλέξει να την στηρίξει κατά περίσταση έξω από αυτήν, στο κοινοβούλιο. Και φυσικά δεν ισχύει το «alacarte»του κ. Βενιζέλου. Αλήθεια, πού είναι το περιβόητο, «αποχωρούμε και εμείς, αν αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ»; Και σε τελική ανάλυση, πού βρίσκεται η γενναιότητα, κατά τον πρωθυπουργό, του ΠΑΣΟΚ; Μήπως να παραμείνει στην κυβέρνηση με τους δικούς του όρους; Ή μήπως μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο της συνολικής οικονομικής αφαίμαξης του ελληνικού λαού, προκειμένου να καταβάλλονται οι δόσεις και η ανεργία να εξακολουθεί να εκτοξεύεται στα ύψη; Δεν θα κάνω τον μάντη αναφορικά με τον παρατεταμένο ή μη βίο της κυβέρνησης. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω πώς και με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν οι δύο το ερχόμενο χρονικό διάστημα. Αυτό που λέω είναι πως ο τόπος χρειάζεται δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και όχι αυταρχικές συμπεριφορές. Χρειάζεται μια μεγάλη δημοκρατική ανάσα που τόσο του έχει λείψει. Με συνασπισμούς και συμμαχίες και έλεγχο της όποιας μονοκομματικής κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Με κοινωνικές παρεμβάσεις και όχι προεδρικά διατάγματα του αποφασίζω και διατάζω στο όνομα του υποτιθέμενου νοικοκυρέματος.
