Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΤΗΝ αρχή είπα να εγκαταλείψω. Ύστερα το σκέφθηκα πιο ώριμα. ‘Η σήμερα λέω θα τελειώσω με τα χαρτιά, ή ποτέ! Ταλαιπωρία, καθυστέρηση, αλλά θα καθίσω στην ουρά... Λες και πήγαινα σε πόλεμο! Ενώ ήθελα απλά, να καταθέσω... δικαιολογητικά παροχής, από γιατρούς, στον ΕΟΠΥΥ!
ΕΚΕΙ στην Ασκληπιού πρώτα, όπου... χάνει η μάνα το παιδί και ο... γέρος το κουράγιο! Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. "Εκεί μόνο μπορείς να δεις την πραγματικότητα". Να ζήσεις την απαξιωτική συμπεριφορά του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης απέναντι στους απόμαχους της δουλειάς και της ζωής και την προσβλητική μεταχείριση του κράτους που δεν τους αποδίδει τις υπηρεσίες που με βάση τον ιδρώτα, την εισφορά τούς παρακρατούσε για πολλά πολλά χρόνια.
ΣΤΟΙΒΑΓΜΕΝΟΙ σαν... σαρδέλες στην είσοδο πολυκατοικίας, σκαρφαλωμένοι - γερασμένα πλέον σκαριά - στα κάγκελα μιας στενής σκάλας, να ανεβοκατεβαίνουν διαρκώς (πελαγωμένοι από τον συνωστισμό- που φέρνει και απώλεια προσανατολισμού σε μεγάλους ανθρώπους), δεκάδες, εκατοντάδες ηλικιωμένοι κάθε μέρα, να αναζητούν τη χαμένη αξιοπρέπεια και να ψάχνουν τον οφειλόμενο σεβασμό. Για να τυλιχθούν με τον... μίτο της γραφειοκρατίας και σκαρφαλώνοντας σκάλες και χαλασμένα, (ποιος ξέρει πόσο επικίνδυνα) ασανσέρ, να καταφέρουν να καταθέσουν τα δικαιολογητικά!
ΣΤΟ άλλο κτίριο του ΕΟΠΥΥ, στη Ρούσβελτ, η κατάσταση ακόμα χειρότερη, προσφέρεται για... διατριβή σε μάθημα ιατρικής! Απίθανη μέθοδος για καρδιολόγους και... τεστ κοπώσεως! Αν καταφέρεις να μπεις σε ένα από τα δύο ασανσέρ, στο κατέβασμα σίγουρα δεν θα ξαναμπείς! Γιατί κινδυνεύεις να γίνεις καρδιακός, αισθανόμενος τον θάλαμο με 4-5 άλλους μέσα να... τρίζει και να φρενάρει, όπως κάνει ακριβώς το... σέικερ! Μπροστά στην κατάσταση αυτή εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες ανεβοκατεβαίνουν δυο, τρεις και πέντε(!) ορόφους, παίρνοντας μέρος αναγκαστικά σε ένα διαρκές... καψόνι ζωής!
«Πού είσαι Ανδρέα για να δεις τα περήφανα γηρατειά...» φώναξε ένας απ' αυτούς στο πλατύσκαλο μεταξύ τρίτου και δεύτερου ορόφου, για να τον συμπληρώσει με πολύ θυμό, ένας άλλος, που προσπαθούσε να στριμωχθεί με τις πατερίτσες ανάμεσα στις αναδιπλούμενες πόρτες του ασανσέρ:
«Να δει πρώτα τον κανακάρη που έβγαλε... πώς τα κατάντησε τα περήφανα γηρατειά... αυτό να δει»!
«Και τον άλλο, που έπαιζε με πλέι στέισον, και που παρέδωσε την κυβέρνηση νύχτα, γιατί δεν λες τίποτα και γι΄ αυτόν;»- έξαλλος από την ταλαιπωρία λαχανιασμένος στη σκάλα ένας τρίτος...
ΤΕΤΟΙΕΣ καταστάσεις συμβαίνουν καθημερινά στους χώρους όπου δίνει τα... ρέστα της, η υποτιθέμενη κοινωνική ασφάλιση. Σκηνές για γέλια και για κλάματα. Σκηνές ντροπής. Πανικός έξω από τα γραφεία, στις σκάλες, τους διαδρόμους. Και μέσα οι γιατροί, επιστήμονες, μέλη της διοίκησης, ή μη, οι υπάλληλοι, να προσπαθούν να προστατέψουν όχι το σύστημα που τους επέβαλε να δουλεύουν κάτω από τέτοιες απαράδεκτες συνθήκες, αλλά την αξιοπρέπεια των ασθενών. Και να δέχονται και τις ύβρεις των αγανακτισμένων...
ΟΛΟΙ ξέρουν, νομίζω, το φάρμακο, αλλά κανείς δεν το προτείνει. Να «δέσεις» για παράδειγμα τον ίδιο τον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ στις «σκάλες της ταλαιπωρίας» και να τον υποχρεώσεις να μην κουνηθεί από κει, αν πρώτα δεν λύσει το πρόβλημα της αδικαιολόγητης ταλαιπωρίας των συνταξιούχων.
