* Του Γεωργίου Ντόβα
Στην τεχνολογία πυλώνας ονομάζεται μορφή υποστυλώματος κατασκευασμένου από χάλυβα ικανού για την υποστήριξη καλωδίων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Μεταφορικά γίνεται χρήση του όρου για σημαντικούς θεσμούς όπως π.χ. για την οικογένεια πυλώνας του σπιτιού είναι κάποιο ισχυρό μέλος της, για την ανάπτυξη πυλώνας είναι η παιδεία κ.ο.κ.
Ο μακαρίτης Γ. Γεννηματάς ονόμαζε πυλώνες της δημοκρατίας το Κοινοβούλιο, τον συνδικαλισμό και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πράγματι θεσμικά και θεωρητικά έτσι είναι. Δυστυχώς στην πράξη οι πυλώνες αυτοί όπως λειτούργησαν και λειτουργούν αποδείχθηκαν ανίσχυροι να υποστηρίξουν μια πραγματική δημοκρατία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι πυλώνες αυτοί χτίστηκαν στη σαθρή άμμο της δημαγωγίας και της ανευθυνότητας και ήταν χάρτινοι χωρίς στέρεο ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς χάλυβα και μπετόν αρμέ. Στη συνέχεια θα είμαι πιο συγκεκριμένος.
Η εικόνα του Κοινοβουλίου και των κομμάτων που το απαρτίζουν είναι θλιβερή μέχρι απαράδεκτη. Απουσιάζει ο ουσιαστικός διάλογος και περισσεύουν οι ύβρεις κυρίως από εκείνους που δηλώνουν ακραιφνείς δημοκράτες. Όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» συνωστίζονται να καταλάβουν τη θέση του προοδευτικού, του σωτήρα, του πατριώτη, του καλού, σπρώχνοντας το ένα το άλλο στην αντίπερα όχθη, του συντηρητικού, αντιδραστικού, του δωσίλογου, του προδότη, του φασίστα κ.ο.κ. Αυτός ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς θα καταστεί με τον χρόνο μήτρα του νέου ανθρωποκτόνου εθνικού διχασμού, όπως πολλές φορές συνέβη στο παρελθόν με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα. Πρέπει επομένως να σταματήσει αμέσως. Αντίπαλος της συγκυβέρνησης και όλων των κομμάτων είναι τα πραγματικά προβλήματα. Εκεί πρέπει να δοθεί η μάχη με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια. Τα σόου των ιδεολογικών αγώνων αποτελούν παλιά αποτυχημένη συνταγή και κανείς πια δεν δίνει σημασία. Οι πραμάτειες των φρούδων ελπίδων και του λαϊκισμού έχουν τελειώσει.
Ο συνδικαλισμός με τις αλόγιστες διεκδικήσεις δικαιωμάτων χωρίς καμία ανταποδοτική υποχρέωση για νοικοκύρεμα, αύξηση της παραγωγής και παραγωγικότητας πριόνιζε το κλαδί που κάθονταν χιλιάδες εργαζόμενοι οδηγώντας τις επιχειρήσεις δημόσιες και ιδιωτικές στη χρεοκοπία και τους εργαζόμενους στη φτώχεια και την ανεργία. Κι αυτά με την ευλογία των κυβερνήσεων για ευνόητους λόγους. Επόμενο ήταν να καταρρεύσει κι αυτός ο πυλώνας.
Ο πυλώνας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μένει ακόμη όρθιος αλλά με πολλές ρωγμές. Οι αυθαιρεσίες, οι σπατάλες, οι οικονομικές ατασθαλίες οδήγησαν το ΣΔΟΕ σε διαχειριστικούς ελέγχους πολλών δήμων της χώρας. Τρανταχτό παράδειγμα διαφθοράς αποτελεί η πρόσφατη καταδίκη σε ισόβια του δημάρχου της δεύτερης σε πληθυσμό πόλης της χώρας. Για την αναστήλωση των πυλώνων της δημοκρατίας είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχυθούν με τρεις ισχυρούς «σιδηροδοκούς» που θα τους ονομάσω, πατριωτισμό, ενότητα και νομαρχία.
Ο πατριωτισμός έχει υποχωρήσει δραματικά και το χειρότερο ταυτίστηκε από μερικούς «προοδευτικούς» με την αντίδραση, τον εθνικισμό και τον φασισμό. Έτσι κατέστρεψαν κάθε προοδευτική πατριωτική πρωτοβουλία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν παραλείπει σε κάθε ευκαιρία να επισημαίνει εμμέσως πλην σαφώς το μεγάλο αυτό έλλειμμα. Όταν σε πρόσφατη επίσκεψή της στο προεδρικό μέγαρο, η καγκελάριος της Γερμανίας ρώτησε τον κ. Παπούλια γιατί πολλοί Ελληνες που διαθέτουν πολλά χρήματα δεν βοηθούν τη χώρα τους αλλά βγάζουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, πήρε την απάντηση, ότι αυτό είναι θέμα πατριωτισμού!
Όταν η χώρα διέρχεται βαθειά και πολυμέτωπη κρίση η ενότητα όλων στον αγώνα σωτηρίας είναι όχι απλά απαραίτητη αλλά επιβεβλημένη. Ο θεόπνευστος αγνός πατριώτης στρατηγός Μακρυγιάννης μας παραγγέλλει: «Τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι… είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φτιάξομεν χωριόν να ζήσομεν όλοι μαζί».
Η νομαρχία δηλαδή η εφαρμογή από όλους των νόμων αποτελεί το ισχυρότερο στήριγμα της δημοκρατίας. Αν στους πυλώνες της δημοκρατίας κυριαρχεί η αυθαιρεσία και η ανομία τότε νομοτελειακά δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά αναρχία. Όσοι επικρίνουν τις στρεβλώσεις της δημοκρατίας και τις πρακτικές εκμετάλλευσής της από τους επιτήδειους δεν επιδιώκουν την κατάργησή της αλλά την θεραπεία των πληγών της, ώστε να καταστεί κατά το δυνατόν πραγματική κι όχι πλασματική. Χρειάζεται όμως προσοχή διότι οι νόμοι που ψηφίζονται στο όνομα του λαού και υπέρ αυτού πρέπει να είναι δίκαιοι και δημοκρατικοί. Αλλιώς νόμος είναι το δίκαιο του λαού.
