Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Βαρεθήκαμε πια. Πάνω από τρία χρόνια μας παρουσιάζουν το ίδιο σενάριο. Τότε έρχεται η Τρόικα. Αρχίζουν οι διαβουλεύσεις. Δηλαδή οι πιέσεις των δανειστών, που γίνονται αποδεκτές από τους αρμοδίους, έπειτα από μια χαλαρή και ασθενή αντίδραση. Θα έλθει η δόση του δανείου ή δεν θα έλθει; Ναι ή όχι; Προηγείται μια κινδυνολογία περί χάους. Και στο παρά πέντε, όπως πάντα, αφού σκόρπισαν σ΄ όλη τη χώρα φόβους και κινδύνους, η «Δόση» έρχεται. Χαράς Ευαγγέλια. Ακολουθεί μια ευφρόσυνη διάθεση των ιθυνόντων, που επαίρονται, πως τάχα η πολιτική τους μαστοριά, θριάμβευσε. Εσωσε την Ελλάδα. Αλλά όλα τούτα προς στιγμή. Γιατί σε λίγες μέρες, μας προϊδεάζουν για νέα μέτρα και προαπαιτούμενα, που πρέπει επειγόντως να ληφθούν, ώστε όταν ξαναέλθει η Τρόικα, να μας δώσει την επόμενη δόση. Από δόση σε δόση. Τη μάθαμε και δεν μπορούμε να κάνουμε δίχως αυτή, λες και είμαστε ναρκομανείς. Αυτοεξευτελισμός και αυτοκαταστροφή. Αντί οι κυβερνήσεις μας να δράσουν συστηματικά και να βάλουν τη χώρα στον δρόμο για την έξοδο από την κρίση, απλώς μας εξασφαλίζουν τον «επιούσιον άρτον». Το έλασσον για την επιβίωσή μας. Οι δόσεις έρχονται απανωτές. Η μια μετά την άλλη. Αλλά πού πάνε; Στο νοικοκυριό μας δεν φθάνει ούτε ένα ευρώ. Φθάνουν μόνο τα χαράτσια, οι αυξήσεις, οι περικοπές. Στις τράπεζες, φτωχούλες οι καημένες, θεωρείται άθλος αν κάποιος μπορέσει να δανειοδοτηθεί. Αλλά μήπως πήγαν χρήματα στο εμπόριο ή στις επιχειρήσεις; Μια ματιά στα λουκέτα, που συνεχώς αυξάνονται, θα σας πείσει. Βιοτεχνίες αβοήθητες κλείνουν και βιομηχανίες εκπατρίζονται. Πού στην ευχή λοιπόν καταχωνιάζονται τόσες δόσεις; Δεν μας έφεραν ως τώρα μια ελπίδα, ένα φως, μια ανάσα. Εύλογο λοιπόν το ερώτημα κάθε χειμαζόμενου πολίτη. Μα καλά έτσι θα πορευθούμε; Δεν μπορεί να γίνει κάτι που να αναστρέψει την απόγνωση και την απελπισία μας; Και βέβαια μπορεί να γίνει. Πρέπει οι κρατούντες τα ηνία της χώρας μας, να διέπονται από νοικοκυριό, απόφαση και σύγκρουση, με ό,τι σαθρό μας κληροδότησαν οι άχρηστοι των αχρήστων, από το 1981 και δώθε. Πρέπει να ξεχάσουν κάθε σχέση, που δυστυχώς τους δένει ακόμα με τις παλιές δοξασίες της κομματοκρατίας. Να πάψουν πια να υπηρετούν την ίδια νοσηρή νοοτροπία του παρελθόντος. Δυστυχώς όμως εξακολουθούν να ενεργούν ως παθόντες και μη μαθόντες. Διατηρούν μια υπερτροφική δημόσια διοίκηση, με υπαλλήλους επίορκους, κοπανατζήδες, φακελάκηδες, αργόμισθους. Βαρίδια για τον στενάζοντα λαό. Μισθοδοτούν ακόμα χιλιάδες τρωκτικά, που διορίστηκαν, χωρίς αξιολόγηση προσόντων, αλλά αυθαίρετα με κομματικές παρεμβάσεις και με αντίτιμο την ψήφο τους. Παράσιτα, που τρέφονται για χρόνια από τον μόχθο του λαού. Οι πολιτικοί μας κατάπτυστοι, ακόμα και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, που έκανε πίσω στους τραμπούκους υπαλλήλους της Βουλής, που εξακολουθούν ν΄ απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές και προνόμια. Γιατί δεν καθαρίζει αυτή την κόπρο του Αυγείου; Τι φοβάται. Μια ανεπίτρεπτή κλίκα είναι κρατικοδίαιτων κομματόσκυλων.
Σύμβουλοι, διευθυντές και πρόεδροι των πιο παράδοξων συλλόγων, οργανισμών, Μ.Κ.Ο. κ.λπ. που παίρνουν επιδοτήσεις, αλλά και μεγάλους μισθούς, για το πράγματι μηδενικό τους έργο. Εγκληματίες, φυλακισμένοι, περιτρίμματα της κοινωνίας, εξακολουθούν να μισθοδοτούνται παρά τις καταδίκες εις βάρος των. Σωρεία σκανδάλων που χρονίζουν αδέκαστα και οδηγούνται στην παραγραφή.
Η κυβέρνηση αποτελείται από 42 μέλη εκτός των παρατρεχάμενων. Υποσχέθηκε λιτό σχήμα ο κ. Σαμαράς, αλλά το έκανε πολυπλόκαμο. Να βολευτούν όλοι οι φίλοι. Γιατί δεν προχωρεί στη μείωση των 300 βουλευτών σε 200; Μα γιατί ο ίδιος είναι γέννημα και δέσμιος του παλαιοκομματισμού.
Είναι φοβερό. Ανήκουστο. Εγκληματικό. Το δήθεν οργανωμένο κράτος εθελοτυφλεί και κωφεύει, στην αντιμετώπιση τόσο σοβαρών προβλημάτων, που θα καθιστούσαν περιττές τις «δόσεις». Όλα όμως αυτά, θέλουν ρίσκο, νέα πολιτική φιλοσοφία. Πρέπει ν΄ απαγκιστρωθούν από την ιδέα του πολιτικού κόστους. Να δράσουν με ευθύνη και πολιτική βούληση. Πρέπει οι πολιτικοί άμεσα και με γρήγορες διαδικασίες, να βάλουν όλα τούτα στο στόχαστρο της επίλυσης. Μόνο έτσι θα ξεκαθαρίσει η κόπρος του Αυγείου και θα ανοίξει ο δρόμος για την ανάκαμψη. Αλλιώς οι δόσεις των δανειστών μας, είναι ανεπαρκείς για τη σωτηρία μας. Απλώς θα μας κρατούν σε μια κατάσταση κωματώδη. Θα είναι απλώς δόσεις ενισχυτικές μόνο για την επιβίωσή μας. Θα τις κυνηγάμε με τρόμο για να έλθουν, αλλά πάντα θα χύνονται σε μια απύθμενη και αναποτελεσματική χοάνη, χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος για τον βασανιζόμενο λαό.
