Του Κων/νου Παπακωνσταντίνου
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
στις αμμουδιές του Ομήρου»
Οδυσσέας Ελύτης «Αξιον Εστί»
Πελαγώνουμε μέσα στα μνημόνια και τα ελλείμματα και ξεχνάμε τι σημαίνει η γλώσσα μας για την ύπαρξη του έθνους μας. Η γλώσσα μας είναι συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας. Να μην ξεχνάμε τον ορισμό του έθνους που κατά τον Ηρόδοτο είναι «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον». Το ομόγλωσσον λοιπόν. Μιλάμε ακόμα την ίδια γλώσσα από την εποχή του Ομήρου. Εδώ και 3.500 χρόνια δημιουργήθηκε για να καταυγάσει από τούτη τη μικρή και βραχώδη γωνιά, την Ελλάδα, το ανθρώπινο πνεύμα. Πάνω στη διαχρονική και αναλλοίωτη γλώσσα μας, οικοδομήθηκε ο απαράμιλλος κλασικός πολιτισμός. Ο τροφοδότης του Δυτικού πολιτισμού. Η γλώσσα μας διαγράφει μια βιολογική, ιστορική, αλλά και πολιτισμική συνέχεια, που είναι ευλογία, δύναμη και αίγλη για τον Ελληνισμό.
Η ελληνική γλώσσα, που τόσο βάρβαρα εμείς οι Έλληνες πληγώνουμε, είναι μοναδική. «Αενάως λαμπυρίζουσα» σ’ όλον τον κόσμο. Είναι η ωραιότερη και μελωδικότερη ανθρώπινη λαλιά. Δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να εκφράσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του με απόλυτη σαφήνεια και απεριόριστες δυνατότητες. Είναι η «γλωσσομήτωρ». Η μητέρα όλων των γλωσσών.
Ο Ουγκώ, ο Γκαίτε και άλλοι γίγαντες του πνεύματος, την υμνούν. Ο Γκαίτε στον «Φάουστ» αναφέρεται σ’ έναν κατάλογο ονομάτων θεών, ηρώων, τόπων, ανθρώπων, πραγμάτων και ιδεών, όχι απλά σαν μέσα εκφραστικά, αλλά σαν δομικά στοιχεία του αριστουργήματός του, τόσο μακρό και ποιοτικό, που δίχως τούτη τη φλέβα του χρυσού δεν θα μπορούσε να συνθέσει τον «Φάουστ». Κι όμως τούτη η γλώσσα εσκεμμένα τη βιάζουμε και την κακοποιούμε. Πρέπει να ντρεπόμαστε για τον αυτοχειριασμό της. Εκεί που μας οδήγησαν άστοχες ενέργειες. Η καθιέρωση του μονοτονικού, η κατάργηση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, η ηθελημένη στόχευση κατά της γλώσσας από την κ. Ρεπούση και άλλους αθλίους «εκσυγχρονιστές». Βάναυσα κτυπήματα κατά της γλώσσας, αλλά και της εθνικής μας υπόστασης. Μας το λέει καθαρά ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου: «Οι διάφοροι φωστήρες, δήθεν σωτήρες μας, βαστούν από μία πατέντα στο χέρι και μέρα νύχτα δουλεύουν για να εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα, ενώ στ’ αλήθεια σκάβουν τον λάκκο της». Ο κίνδυνος είναι σήμερα μεγαλύτερος παρά ποτέ. Γιατί ο ελληνικός λαός δυσπραγεί. Αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης. Φοβάται τη χρεοκοπία, το αύριο. Δεν αγρυπνά. Δεν φυλάγει Θερμοπύλες. Αν στην οικονομική μας χρεοκοπία προσθέσουμε και την πνευματική, τότε σίγουρα θα σβήσει κάθε ελπίδα. Ο λαός μας δίχως τα πνευματικά, τα ηθικά και κυρίως τα εθνικά μας αναλήμματα, θα μείνει έρμαιον σφοδρών καταιγίδων. Ένα μόνο να μην ξεχνάμε. Πως η γλώσσα μας πλάι στην παράδοση διέσωσε τη φυλετική μας συνέχεια, στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οι παπάδες και το «Κρυφό Σχολειό», που τόσο αμφισβητούνται από τους σκοταδιστές και χαλασοχώρηδες του τόπου μας, ήταν και πάλι το όχημα της διαιώνισης του Ελληνισμού.
Χρέος λοιπόν έχουμε να τηρούμε τη γλώσσα μας με ευλάβεια. Κάποτε οι πρόγονοί μας λογάριαζαν τη γλώσσα μας, πιο πολύ κι από τη ζωή τους. Εκλιπαρούσε ο Ετεοκλής, ο γιος του Οιδίποδα, τον θεό Δία για τη σωτηρία των Θηβών λέγοντα «Μη πόλιν πανόλεθρον εκθαμνίσητε. Ελλάδος φθόγγον χέουσα». Δηλαδή, σε παρακαλώ Θεέ μου μην αφανίσετε αυτήν την πόλη γιατί οι κάτοικοί της μιλούν ελληνικά. Ένα ποίημα είναι η γλώσσα μας. Ο Νίκος Βρεττάκος μας έδωσε την πιο επιστημονική και ποιοτική περιγραφή της γλώσσας μας. Και λέει:
«Όταν κάποτε θα φύγω από τούτο το φως,
θα ελιχθώ προς τα πάνω
ίσως ένα ρυάκι να μουρμουρίζει
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους μου
συναντήσω τους αγγέλους
θα τους μιλήσω ελληνικά
επειδή δεν ξέρουν γλώσσες
μιλάνε μεταξύ τους με μουσική...».
