Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΩΡΑ που η υπόθεση Ζαχόπουλου έκλεισε με την αθώωση όλων των κατηγορουμένων, μπορούμε να καταφύγουμε στην περίφημη μέθοδο «what if...» για ν’ αναζητήσουμε «τι θα συνέβαινε αν» τα πράγματα δεν εξελίσσονταν όπως εξελίχθηκαν... Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε πολλούς συνδυασμούς σκέψεων και να φτιάξουμε πολλά σενάρια... Στόχος μας δεν είναι να κρίνουμε τον έρωτα Ζαχόπουλου – Τσέκου, τη σφοδρότητά του και αν θα μπορούσε να καταλήξει σε... γάμο (αυτά είναι αρμοδιότητος «Άρλεκιν»), αλλά την πολιτική πλευρά της συνεύρεσης...
ΤΙ ΘΑ συνέβαινε λοιπόν, αν ο Ζαχόπουλος δεν ήταν τόσο άκαρδος και μονιμοποιούσε τη συμβασιούχο ερωμένη του όπως επιτακτικά του ζητούσε; Το πιθανότερο είναι ότι θα συνέχιζε να τον «χαλαρώνει» ώστε μαζί να χειρίζονται θέματα του υπουργείου Πολιτισμού με αίσθημα ευθύνης... Ο Ζαχόπουλος θα παρέμενε στο πόστο του, ως αντ’ αυτού (ο Καραμανλής τον «έβαλε στο πόδι του» ως γενικό γραμματέα, όταν «κράτησε» ο ίδιος το υπουργείο Πολιτισμού) και υγιής θ’ αποχωρούσε από το υπουργείο τον Οκτώβριο του 2009, έχοντας δικαιώσει τον πιστό του φίλο που του εμπιστεύθηκε τη θέση ευθύνης...
Η ΕΥΗ Τσέκου, ως υπάλληλος μόνιμη πλέον, θα συνέχιζε τη δημοσιοϋπαλληλική της καριέρα, χωρίς να τρέχει δεξιά κι αριστερά τις φωτογραφίες με τα επί του καναπέος ακατανόμαστα και θα χρωστούσε αιώνια ευγνωμοσύνη στον Θεό που της χάρισε το μήλο και δια του προπατορικού αμαρτήματος, βρήκε τη θέση που διεκδικούσε στο ελληνικό δημόσιο, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε πολιτικό γραφείο, εκλιπαρώντας και υποσχόμενη την ψήφο της για μια θέση όπως έκαναν χιλιάδες άλλοι... Όταν, χρόνια μετά τη μονιμοποίησή της, η λαομίσητη τρόικα θα ζητούσε μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, θα ήταν μια από τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους που θα δήλωνε «αγανακτισμένη» (πιθανότατα να έκανε και δηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος), αφ’ ενός γιατί «στο δημόσιο δεν υπάρχουν υπεράριθμοι» (που να προσλήφθηκαν επειδή το ήθελε ένας πράσινος ή ένας μπλε Ζαχόπουλος) κι αφ’ ετέρου, γιατί η ίδια κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες (άλλοτε της υπηρεσίας κι άλλοτε του Ζαχόπουλου) και αξιοκρατικά προσλήφθηκε...
ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ της δεν θα είχε πλέον τον Ζαχόπουλο και όλους όσοι θεώρησαν το μνημόνιο «αναγκαίο κακό» για να συμμαζευτούν τα οικονομικά του κράτους, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «Ανεξάρτητους Ελληνες»... Αυτοί με την επιχειρηματολογία τους θα τάσσονταν αναφανδόν κατά των απολύσεων των υπεράριθμων υπαλλήλων του Δημοσίου, υποστηρίζοντας ότι όλοι προσλήφθηκαν γιατί χρειάζονταν και όχι απλώς περισσεύουν, αλλά δεν επαρκούν κιόλας, γι’ αυτό πρέπει να γίνουν και άλλες προσλήψεις (όχι βέβαια με τη μέθοδο του Ζαχόπουλου)...
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ πλέον... Πόσοι έχουν προσληφθεί στο ελληνικό δημόσιο, γιατί βρέθηκε ένας μπλε ή ένας πράσινος Ζαχόπουλος ώστε με το αζημίωτο (παροχή ψήφου συνήθως) να τον «βολέψει;». Αυτή η διαδικασία έγινε για να καλυφθούν οι ανάγκες του Δημοσίου ή κυρίως οι ανάγκες του ψηφοφόρου; Στις περιπτώσεις που έγινε για να καλυφθούν οι ανάγκες και των δύο (δημοσίου και ψηφοφόρων) καλώς έγινε... Αλλά, όπως ο ψηφοφόρος επικαλείται τις δικές του ανάγκες για να μην χάσει τη δουλειά του, δεν δικαιούται και το Δημόσιο να επικαλείται τις δικές του ανάγκες για να τον μετακινήσει; Αυτή είναι η περίφημη κινητικότητα με την οποία επίσης διαφωνούν όσοι βιάζονται να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη...
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ συμπεριφορά όσων αμύνονται σε κάθε απόπειρα εξορθολογισμού του Δημοσίου αποτελεί δείγμα της μετεξέλιξης του «πελατειακού» συστήματος που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια... Η λογική του ήταν του «δούναι» (συνήθως ψήφους και στήριξη, σπανίως χρήματα και εξαιρετικά σπάνια κορμί όπως στην περίπτωση Τσέκου) και «λαβείν» (θέσεις στο Δημόσιο)... Το νέο πελατειακό σύστημα που φιλοδοξεί να το διαδεχθεί επιχειρεί να δομηθεί στην ίδια ακριβώς λογική... Το νέο «δούναι» (ελλείψει προσλήψεων) είναι η προστασία των απειλουμένων με απόλυση από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ και το «λαβείν», το κλασικό: η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης... Στον βωμό της προσέγγισης της εξουσίας θεωρείται λεπτομέρεια το πόσες Τσέκου θα προστατεύσει το νέο σύστημα, το αν τις αντέχει η οικονομία μας και το αν συνεισφέρουν στην εύρυθμη λειτουργία του δημοσίου...
