Του Α. Γιουρμετάκη
ΔΙΕΚΟΨΕ το τζόκινγκ και με πλησίασε για να μου πει το παράπονό του... Ξεκίνησε ήρεμα να μου περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο ελληνικό δημόσιο και μετά «ξέσπασε»: «...Μας έχουν απαξιώσει εντελώς, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, ότι όσο τσακώνονται αυτοί στη Βουλή, η δημόσια διοίκηση πρέπει να λειτουργεί...». «...Οι δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη, η Πυροσβεστική, τα Νοσοκομεία, είναι το ελληνικό δημόσιο... Δεν είναι οι βουλευτές...». «...Μας έχουν «τρομοκρατήσει» με τις ατελείωτες συζητήσεις για τους επίορκους, με τη συζήτηση για την αξιολόγηση, αφού προηγουμένως η περικοπή των μισθών έγινε επί δικαίων και αδίκων και έθεσε εκτός στόχων κάθε οικογενειακό προϋπολογισμό...»
ΜΟΥ είπε για το μέντορινγκ, τη διαδικασία δηλαδή, της «μετάβασης» ή της «διαδοχής» που μεταφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία στους διαδόχους των στελεχών του δημοσίου, και που κανένα από τα σημερινά στελέχη δεν θέλει να κάνει, απογοητευμένο από τη συμπεριφορά του κράτους απέναντί του... Μου είπε και για πολλά άλλα... Και για το συνδικαλιστικό κίνημα βεβαίως, που περί άλλα τυρβάζει..
ΕΙΝΑΙ ελάχιστα απ’ όσα συγκράτησα τα παραπάνω... Προϊστάμενος σε οργανισμό του Δημοσίου με μεγάλη ευθύνη, ειδικά αυτή τη δύσκολη για τις εργασιακές σχέσεις περίοδο που διανύουμε... Επειδή, η επιχειρηματολογία του δεν ήταν αναπαραγωγή της γνωστής ξύλινης γλώσσας των συνδικαλιστών του δημοσίου, αλλά μια αξιοπρεπέστατη καταγραφή του «ρατσιστικού κλίματος» που (δικαίως ή αδίκως) βιώνει το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο... Κι επειδή, οι ενοχές για τη δημοσιογραφική συμβολή στη διαμόρφωση του εν λόγω «ρατσιστικού κλίματος» τη στιγμή της καταιγιστικής του επιχειρηματολογίας, με κατέκλυσαν, ένα πράγμα μόνο είχα να του πω: «Έλα μια μέρα να τα πεις στην εκπομπή μου... Είναι κρίμα να εκπροσωπείστε από τον γελοίο συνδικαλιστικό λόγο, όταν έχετε τόσο ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία...». Η απάντησή του με πάγωσε: «Πλάκα μου κάνεις... Τώρα που ψάχνουν για επίορκους, να τους δώσω την ευκαιρία να με «καθαρίσουν» ακούγοντας όσα θα τους σύρω!...».
ΑΝΤΕ μετά να υπερασπιστεί κανείς την «αξιολόγηση» σκέφθηκα, που είναι ό,τι πιο χρήσιμο για να αποκτήσει η χώρα ένα υγιές δημόσιο!... Όταν ένας άνθρωπος που «έχει φάει το δημόσιο με το κουτάλι» φοβάται να εκθέσει δημοσίως τις απόψεις του για να μην τον καταστήσουν ...επίορκο (δεν είναι ακόμη άραγε κάτι το συγκεκριμένο ο επίορκος;), αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο είναι να τον πείσεις ότι η αξιολόγηση που τον περιμένει δεν θα αναπαραγάγει τα γνωστά στερεότυπα του παρελθόντος με τα πολιτικά κριτήρια, τις κλίκες των συνδικαλιστών, τη διαβεβαίωση ότι η διοίκηση προϋποθέτει «συναδελφική» αντιμετώπιση (άρα «μη αξιολόγηση» και προς τα κάτω) των υφισταμένων κλπ.
ΗΤΑΝ μια καλή αφορμή για προβληματισμό όμως, αυτή η συνάντηση... Θυμήθηκα αίφνης, την ντροπή που νιώθω κάθε φορά που πάω στις δύο ΔΟΥ της Λάρισας και οι υπάλληλοί τους (που «σκοτώνονται» κυριολεκτικά στη δουλειά) μου υπενθυμίζουν πόσο άδικοι είμαστε οι δημοσιογράφοι απέναντί τους: «Δεν προλαβαίνουμε να σηκώσουμε το κεφάλι από την πολλή δουλειά και εσείς μας αποκαλείτε τεμπέληδες»!..
ΝΑΙ, δεν είναι τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι και το γνωρίζουμε όλοι... Η αμυντική τους ωστόσο συμπεριφορά, έναντι κάθε απόπειρας να θιγούν οι λίγοι ανάμεσά τους που διαμορφώνουν την αρνητική εικόνα, τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι: τι συμφέρον αλήθεια έχει ο φίλος της ιστορίας που προανέφερα ν’ ακούει τους συνδικαλιστές του να διαμαρτύρονται για την κατάργηση των άχρηστων φορέων του Δημοσίου; Οργανισμών και θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να παρκάρουν τα μέλη των κομματικών στρατών; Τι νόημα έχει να μην θέλουν την κινητικότητα; Δεν είναι απαξιωτικό για τους ίδιους, να βλέπουν τους υπεράριθμους της πρώην νομαρχίας να ρίχνουν πασιέντζες στον υπολογιστή τους, όταν θα μπορούσαν να κάνουν τη γραφική δουλειά στην Αστυνομική Διεύθυνση, προκειμένου να βγουν περισσότεροι αστυνομικοί στον δρόμο; Γιατί υπερασπίζονται ακόμα την επετηρίδα, όταν νέοι με όρεξη και προσόντα (και με το μέντορινγκ των παλαιοτέρων) μπορούν να κάνουν παραγωγικό ένα δημόσιο που βρίσκεται κυρίως στα χέρια των εκλεκτών των κομμάτων;
Η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ δυστυχώς, είναι σοβαρή ασθένεια στην Ελλάδα... Δεν είναι άχρηστοι ή τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι... Ούτε αρνούνται κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στο σύνολό τους... Απλώς, ο τρόπος που οι συνδικαλιστές τους αμύνονται σε κάθε απόπειρα να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες του δημοσίου (επειδή, θίγονται «κεκτημένα» που, ενώ τους προσφέρθηκαν από το πελατειακό κράτος, ως «δώρα» λένε ότι κατακτήθηκαν με αγώνες) τους εκθέτουν στην κοινωνία. Και κυρίως, στο τμήμα της εκείνο, που έχει εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση, απασχολούμενη στον ιδιωτικό τομέα...
