ΜΠΡΑΒΟ τους οι Ιταλοί... Ο θόρυβος που έκαναν από το ηχηρό μήνυμα κατά της λιτότητας και ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη, δεν πρέπει να έφτασε ούτε καν ως ψίθυρος στα δικά μας «πολιτικά λημέρια», εκεί στα «ψηλά» της πλατείας Συντάγματος, όπου χαράσσεται κάθε φορά η μοίρα του λαού... Την ψήφο δυσαρέσκειας του Νότου, δεν την αξιολογούν σωστά τα παλικάρια της ελληνικής τρικομματικής κυβέρνησης. Η, τουλάχιστον, δεν την αξιολόγησαν με το ίδιο «κοινωνικό θερμόμετρο», όπως οι σύμμαχοι του Βορρά... Νομίζουν ότι το μήνυμα εκφράζεται (...και ότι έτσι θα γίνει όπως πάντα και την επόμενη φορά), πολύ διαφορετικά όταν φτάνει η ώρα της κάλπης...
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ λαοί αυτοί, άλλη κουλτούρα. Άλλη ιδιοσυγκρασία, άλλη ιστορία, διαφορετικά αντανακλαστικά στα δύσκολα. Διαφορετική διαχείριση των καταστροφών. Αυτό όμως είναι που πληγώνει... Δυστυχώς φτάσαμε στην κρισιμότερη καμπή της ιστορίας μας ως έθνος, αφού στα «αντανακλαστικά αντίστασης» απέναντι στα δύσκολα, το όργανο μέτρησης της αντοχής, δείχνει ότι προηγούνται άλλοι λαοί!
ΛΑΟΙ που διαθέτουν άδοξη και θλιβερή ιστορία σε πολέμους καθώς και «εγκληματική συμμετοχή» σε ανθρωπιστικές κρίσεις... Ενώ εμείς, κατ’ εξοχήν (αλλά και ιστορικά αποδεδειγμένα) λαός αντιστασιακός, ακόμα και στις χειρότερες προσβολές από κάποιους που στο παρελθόν αιματοκύλησαν τα χωριά μας, καθόλου δεν αντιδράσαμε! Ποιος ξεχνάει το σλόγκαν που χρησιμοποιούν όχι μόνο στις παρέες τους, αλλά και στα μεγάλα πολιτικά σαλόνια, οι βόρειοι σύμμαχοι της Ευρώπης: «Εμείς, σαν την Ελλάδα δεν θα γίνουμε»!
ΑΚΟΜΑ και ο Ιταλός περίεργος, ο Καζανόβας με τα κέρινα χαρακτηριστικά και το φουσκωμένο πορτοφόλι, έμεινε ασχολίαστος, δίχως εθνική απάντηση, όταν ομολόγησε ότι ζητούσε από τον πρωθυπουργό... Παπαδόπουλο (!) και ύστερα από τον Σαμαρά, ένα ολόκληρο ελληνικό νησί για να το αγοράσει! Αλλά μας λυπήθηκε, γιατί έτσι όπως έπεσαν οι τιμές στα ακίνητα θα ήταν σαν να έκλεβε... από παγκάρι! Και κανείς δεν κοκκίνισε...
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ των ιταλικών εκλογών δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι οι λαοί τελικά είναι που αποφασίζουν για τις εξελίξεις. Και όσο η ανεργία των νέων, παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας μας, υπάρχουν ελπίδες να γίνουμε και μεις... Ιταλοί! Από το Σουφλί μέχρι το Καστελόριζο και από την Καστοριά μέχρι την Κρήτη, δεν υπάρχει σπιτικό που να μην έχει τουλάχιστον τρεις άνεργους! Δεν υπάρχει σπίτι ελληνικό που να μην έχει πληγωμένο και βαθιά προσβεβλημένο συνταξιούχο, απόμαχο της δουλειάς. Όλα τα φορτώνουμε στην κρίση. Ακόμα και αυτή την ελληνική υπερηφάνεια...
«ΤΩΡΑ, η χώρα θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα..»! Καλά τα είπε ο επίτιμος, αλλά όταν ήταν αυτός πρωθυπουργός είχε γεμίσει τις πόλεις... αγροφύλακες! Από την άλλη, «θρίλερ πολιτικό» για 700.000 δημοσίους υπαλλήλους, «ποιοι θα μείνουν, ποιοι θα φύγουν...» να μαδούν ολημερίς τη μαργαρίτα και άντε ύστερα να δουλέψουν... Με τόσο βαριά κοινωνικά θέματα, δεν υπάρχει λογική εξήγηση που να δίνει «άφεση αμαρτιών» στο μούδιασμα των αντανακλαστικών της κοινωνίας. Και δεν φαίνεται με κάτι να μας... ράντισαν! Δεν υπάρχει στοιχείο που η ένδοξη ιστορία μας, να αποδεικνύει ότι υπάρχει φάρμακο που να μπορεί να μας κάνει τέτοια ζημιά...
Χρήστος Τσαντήλας
