Ένας καλλιτέχνης ο οποίος υπηρετεί την τέχνη μέσω του λόγου και της εικόνας και ανοίγει δρόμους για να βρίσκουμε οι θεατές, ακροατές, αναγνώστες γνώση διά της χαράς και ομορφιάς. Η βάση του είναι ο λόγος ο οποίος πρέπει να εκφέρεται σωστά για να τον ακούν, να τον βλέπουν και μέσω της απόλαυσης της ακοής και της όρασης να τον γνωρίσουν και να τον χαίρονται.
Ο λόγος που διαβάζεται όπως πρέπει, λέει ο ίδιος, δεν χρειάζεται ανάλυση. Ο λόγος με την εικόνα όπως είναι. Απλά, λιτά και καθαρά. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Ακούγοντας τον καλλιτέχνη και κοιτάζοντας την έκφραση του προσώπου του την ώρα που ομιλεί, βλέπεις άνθρωπο δικό σου, με μια φωτεινότητα όμως, που σου δείχνει διάθεση για μετάδοση γνώσης ωφέλιμης με συναίσθημα χαράς για να ολοκληρώνεται η γνωστική λειτουργία . Με την πρόσκληση που σου κάνει για να μιλήσει για την τέχνη του δεν σκοπεύει μόνο να σου μάθει αυτά που ο ίδιος γνωρίζει αλλά να σε κάνει κοινωνό αυτού, να σε ξεκουράσει νιώθοντας το ευχάριστο της ώρας, ώστε φεύγοντας να είσαι ξεκούραστος σωματικά και ψυχικά. Λίγες φορές ένιωσα τόσο ωραία καθηλωμένος σε μια καρέκλα, ώρες, ακούγοντας σπουδαία για μένα και ζώντας μια ατμόσφαιρα ουσιαστικής απόλαυσης.
Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι στην παρουσία του, στην εκφορά και στην ουσία του λόγου του δεν έβλεπες ούτε άκουγες καμιά υπερβολή, που θα χαλούσε το μέτρο. Ακόμα και στη διαφορετική του άποψη διέκρινες ευγένεια και καλοσύνη, που κάνει τον κρινόμενο να τη δέχεται με ευχαρίστηση. Το γέλιο του ούτε απόλυτα ελεύθερο, αλλά ούτε και πολύ συγκρατημένο, έδειχνε διάθεση φιλική, που δημιουργούσε κλίμα συμπάθειας . Το άκουγες αυτό. Το έβλεπες, το ένιωθες. Όλη η αφοσίωση σε αυτό που έκανε ήταν πάνω στη χαρά του προσώπου του. Αυτή η χαρά ήταν ακόμα εκεί και μετά από ολοήμερη εργασία, που έδειχνε πως άντεχε να ομιλεί, να συνομιλεί και να προσφέρει άλλες τόσες ώρες.
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και απ’ τη φύση του ανθρώπου Αβδελιώδη να σε κερδίζει με την πρώτη κουβέντα που θα ανταλλάξεις μαζί του, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που κάνει τον καλλιτέχνη να τον ακούς, να μην τον χορταίνεις, να ξεχνάς το χώρο που βρίσκεσαι και να χάνεται ο χρόνος την ώρα που τον παρακολουθείς. Είναι αποτέλεσμα μεγάλης και πολύχρονης προσπάθειας.
Τα κινηματογραφικά έργα του που παρακολούθησα από τις 5 και 40΄μ.μ. μέχρι 10 και 15΄τη νύχτα καθηλωμένος, εγώ που μόνο περπατώντας ζω, είδα στο λόγο και στην εικόνα, όσα άκουσα στις δυο συναντήσεις που μας μίλησε Λόγο καθαρό, κατανοητό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ως και η εικόνα του τρελού, Στο ‘’Δέντρο που πληγώναμε’’ που επιδέχεται υπερβολές, δεν διέκρινα καμία. Είδα ένα χιούμορ που έριχνε χαρούμενο χρώμα στο γκρίζο, σκηνές ζωής αληθινής που έζησα και χαρακτήρες ανθρώπων βγαλμένους απ’ την καθημερινότητα της εποχής που ζούσαν με πρωταγωνιστή όμως το ελληνικό τοπίο με το φως του ήλιου που χαίρεται να ταξιδεύει στον καταγάλανο ουρανό μας.
Μέσα σε αυτά που ζούμε ήταν τυχερό μας, όσοι συναντήσαμε τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Δήμο Αβδελιώδη, γιατί μας πρόσφερε ωραία διασκέδαση με την τέχνη του λόγου του, του έργου και της παρουσίας του που είχαν αυτό που λέω ηθική της ομορφιάς και της γνήσιας καλοσύνης.
Βασίλης Σιουζουλής.
