ΠΑΝΕ κάμποσες δεκαετίες τώρα που με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, παρακολουθώ τις βασικές θεσμικές και εθιμικές εκδηλώσεις του τόπου μου. Θρησκευτικές και κοσμικές. Στις πρώτες με εντυπωσίαζε κάθε φορά σχεδόν πάντα, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, η πολύ μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, των απλών πολιτών δηλαδή, όλων των ηλικιών. Στις δεύτερες, τις θεσμικές, πολιτικές, μετρούσα πάντα κάθε χρόνο την ολοένα και αυξανόμενη απουσία των πολιτών σε σημείο που σήμερα μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα...
ΣΤΑΘΗΚΑ και μέτρησα λοιπόν τους απλούς πολίτες, που πήγαν να παρακολουθήσουν τις εθιμικές εκδηλώσεις κοπής της πίτας δημοτικού και περιφερειακού συμβουλίων, αλλά και τις πολιτικές διεργασίες των αντίστοιχων (λέγεται αυτοδιοικητικών) οργάνων και μελαγχόλησα... Μου έφταναν τα δάκτυλα των χεριών να τους μετρήσω. Φαντάζομαι ότι, το αυτό θα συνέβαινε και στους επτά δήμους του νομού...
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ πιο έντονη, ήρθε η απογοήτευση, όταν έβλεπα εκείνους τους «απλούς πολίτες» στα μάτια και ως «παλιά καραβάνα της ενημέρωσης» όλους τους αναγνώριζα... Συνδικαλιστές και «κομματικοί παρατηρητές» τους έβλεπα κάθε χρονιά, στην ίδια θέση με τον ίδιο σκοπό. Να «συγκεντρώνουν τις πληροφορίες τους», να μετρούν τις δυνάμεις των εκπροσώπων των πολιτικών τους, να παρακολουθούν την κομματική γραμμή και να τρώνε φυσικά και τον... κουραμπιέ! Από την άλλη, στα «επίσημα» των αιθουσών, να μοιράζονται τα κομμάτια της πρωτοχρονιάτικης πίτας, οι μισοί να ψαχουλεύουν για το φλουρί και οι άλλοι να βγάζουν - εν μέσω οχλαγωγίας... πολιτικό λόγο!
ΠΗΓΑ δύο ώρες τον χρόνο πίσω, εκεί στα σκαλάκια του μητροπολιτικού ναού στο ποτάμι και ένιωσα το τρεμούλιασμα από το τσουχτερό κρύο, εκατοντάδων πιστών, απλών πολιτών με τα παιδιά τους να μην χωρούν μέσα στον ναό και να περιμένουν καρτερικά κόντρα στον δυνατό αέρα, να δουν την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού. Χρόνο με τον χρόνο, με εντυπωσιάζει αυτή η, (με ρυθμούς... εκτόξευσης), αυξανόμενη πληρότητα των εκκλησιών και το ακριβώς αντίθετο με προκαλεί, η χωρίς φρένο δραματική μείωση της συμμετοχής του κόσμου, σε πολιτικές εκδηλώσεις, έστω και αν σε μερικές απ’ αυτές κόβονται πίτες και μοιράζονται υποσχέσεις, κομμάτια κέικ και... φλουριά.
ΔΕΝ θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να χαρακτήριζα το φαινόμενο «μετακίνηση πολιτών», απλώς θα έλεγα ότι η ζωή κύκλους κάνει… Και όπως οι καρέκλες των πολιτικών στα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, αλλά και στο εθνικό Κοινοβούλιο βεβαίως, αλλάζουν κάθε τόσο απλώς τους... χρήστες τους, έτσι, αργά ή γρήγορα θα αλλάξει και η ψυχολογία που επιβάλλει τις μαζικές μετακινήσεις…
Η ΚΡΙΣΗ των θεσμών που βιώνουμε, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ χρόνο. Αυτό που μονάχα μπορεί να έχει διάρκεια, είναι η καρτερικότητα του κόσμου που πάντα θα περιμένει ξεροσταλιάζοντας εκεί στα σκαλάκια των ναών. Να πάρει τη δύναμη που χρειάζεται, για να αντιμετωπίσει τις τεράστιες δυσκολίες της ζωής έτσι μαρτυρική όπως μας την κατάντησαν, κάποιοι ανεύθυνοι και ακατάλληλοι εθνοπατέρες...
Χρήστος Τσαντήλας
(tsant@eleftheria.gr)
