Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ εφαρμόσει την τακτική ενός (μακαρίτη σήμερα) πριν χρόνια νομάρχη Λάρισας, που έλεγε «πριν πεινάσεις... μαγειρεύεις», σίγουρα δεν θα μας έβρισκε έτσι, τόσο... ξεβράκωτους η οικονομική κρίση. Στη δεκαετία του ’80 λοιπόν, για όσους δεν γνωρίζουν, ο Δημήτρης Κουκουλάκης, ένας μηχανικός από τον Βύρωνα Αττικής, διορισμένος στη Νομαρχία Λάρισας από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικρίθηκε όσο κανείς από την (τότε) αξιωματική αντιπολίτευση, επειδή άρχισε να φτιάχνει φράγματα στην Κάρλα, να μαζέυει δηλαδή τα νερά του Πηνειού για να ποτιστούν στην περίοδο της στέγνας τα χωράφια. Δεκαετίες μετά, ο άνθρωπος δικαιώθηκε. Και οι τότε «μπάρες του» (σήμερα ταμιευτήρες), πολλαπλασιάστηκαν με ενέργειες των ίδιων των επικριτών του, που άρχισαν στα γρήγορα να κατασκευάζουν κι άλλες, σώζοντας τις καλλιέργειες σε περιόδους δίψας. Φαίνεται όμως ότι δεν πεινούσαμε, ήμασταν χορτάτοι τότε. Και γι’ αυτό και δεν... μαγειρεύαμε. Αντίθετα με «των φρονίμων τα παιδιά», σαν τον Μιχάλη Λιάπη ας πούμε, που ...προνόησε τόσα χρόνια, για να μην πεινάσει ο φουκαράς!
ΕΤΣΙ λοιπόν χορτασμένοι και απροετοίμαστοι, φτάσαμε στην περίοδο της ξηρασίας. Το ΔΝΤ ήρθε στη χώρα και ένα σκούρο νέφος καταπλάκωσε τα πάντα. Τα αποθέματα και των ελάχιστων προνοητικών (κοινώς λίπος) μειώνονται δραματικά. Οι λιάπηδες κοροϊδεύουν με θράσος το κράτος και φεύγουν ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό. Και υπήρξαν πολλοί λιάπηδες στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και σήμερα φυσικά υπάρχουν. Οι οποίοι κατάφεραν να αλλοτριώσουν τους περισσότερους από εμάς. Τι νομίζετε, ποιους είδε ο πρώην υπουργός να το κάνουν και έμαθε να πλαστογραφεί πινακίδες; Ήξερε από μόνος του; Ποια πρότυπα μπορεί να είχαν διάφοροι υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι; Από εμάς δεν πήραν μαθήματα πώς να... κλέβουν την εφορία; Το «εθνικό σπορ» δεν θα το μάθαιναν αυτοί; Πόσο μάλιστα όταν γίνονταν υπουργοί και ήλεγχαν και τους... ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους; Χαζοί θα ήταν; Όταν έχεις την εξουσία στα χέρια σου, είναι αλλιώς. Στην Ελλάδα κάνεις ό,τι θέλεις...
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ Έλληνες λοιπόν, ακόμα και όταν μπορούσαν, δεν φρόντισαν να μαγειρεύουν εγκαίρως, μην πεινάσουν. Και έτσι απροετοίμαστους, κάποιοι ανίκανοι πολιτικοί, τους ...σερβίρισαν στο πιάτο των δανειστών. Μενού σε ένα λαίμαργο μηχανισμό «διεθνών διασωστών» με αντάλλαγμα την οικονομική και ηθική ταπείνωση, την εξαθλίωση φτωχών και αδυνάτων.
ΕΤΣΙ, περιέργως, μου ήρθε στο μυαλό ο μακαρίτης νομάρχης. Ένας κρίκος της κρατικής αλυσίδας ήταν τότε κι ο Δημήτρης Κουκουλάκης, όμως προνόησε για τα δεινά της ξηρασίας. Είχε δει παραπέρα, όπως το λένε στα χωριά. Είχε ζήσει από κοντά το ...αρδευτικό «μαλλιοτράβηγμα» των αγροτών των όμορων νομών της Θεσσαλίας, είχε νιώσει τη βλακεία της κατασπατάλησης των νερών που όταν υπήρχαν έρρεαν στη θάλασσα, γι αυτό και μερίμνησε με το βλέμμα στο μέλλον...
