Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Αυξημένη «κυκλοφορία» παρατηρείται στους δρόμους της Κεντροαριστεράς, με κόμματα, κινήματα, βαρόνους και πάσης φύσεως πρόσωπα και προσωπικότητες, που έχουν την αναφορά τους ακόμη και στην πάλαι ποτέ ευρωκομμουνιστική Αριστερά, να συνωθούνται και να διαγκωνίζονται, προκειμένου, μέσω ενός ενιαίου σχήματος, να αποκτήσουν την πολιτική ηγεμονία στον χώρο που ξεκινά από το ΠΑΣΟΚ και φτάνει μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένας διαγκωνισμός μέχρι στιγμής άγονος και, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, ερήμην της ίδιας της κοινωνίας, καθώς οι συνωθούμενοι είτε δεν έχουν, είτε είναι εμφανές πως έχουν απωλέσει την οποία κοινωνική τους αναφορά, διαγκωνισμός ο οποίος αποσκοπεί στην πολιτική επιβίωση του χώρου Κεντροαριστεράς, ο οποίος βαίνει (εξαιτίας της κρίσεως και των πολιτικών που ακολούθησε και υλοποίησε) συνεχώς συρρικνούμενος και στο «ξέπλυμα» του παρελθόντος.
Ο καταρχήν στόχος της πολιτικής επιβιώσεως (και δι’ αυτής του «ξεπλύματος» του παρελθόντος) έχει ως φόντο τις προσεχείς ευρωεκλογές και τις εκλογές για τους ΟΤΑ, μέσω συμμαχιών, συμμαχιών οι οποίες ναι μεν επιδιώκονται, αλλά δεν φαίνεται πως θα επιτευχθούν, με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις γνωστοποιηθείσες αρνήσεις και φυσικά τις εθνικές εκλογές, οι οποίες, παρά τις περί του αντιθέτου δημόσιες «διακηρύξεις προθέσεων» των Α. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου, ουδείς είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα πότε θα διεξαχθούν.
Η όλη κινητικότητα για την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, ενός χώρου στον οποίο κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ, μια κυριαρχία η οποία «επιτρέπει» στον Ευ. Βενιζέλο ακόμη και σήμερα (που το κόμμα του οποίου ηγείται τελεί υπό διάλυση) να ομιλεί για τη «δημοκρατική παράταξη», παρωθείται από τμήμα των κυρίαρχων ελίτ, μέσω των ΜΜΕ τα οποία ελέγχουν κι οι οποίες είχαν πολλαπλούς και στενούς δεσμούς διαχρονικά με τον εν λόγω χώρο και επί της ουσίας ξεκίνησε με την περίφημη Κίνηση των «58», η οποία, σύμφωνα με το «Βήμα», «ταρακούνησε τον βάλτο και ανησύχησαν τα «μαγαζάκια»».
Η επισήμανση αυτή απηχεί μεν την πολιτική πραγματικότητα, οι δε προσπάθειες μερίδας των κυρίαρχων ΜΜΕ να εμφανίσουν την κίνηση των «58» ως εκ των ων ουκ άνευ για τη σωτηρία της χώρας, αλλά την ίδια στιγμή καταδεικνύει την αγωνία συγκεκριμένων πολιτικών και επιχειρηματικών δυνάμεων (με αναφορά στον χώρο της Κεντροαριστεράς) για το ενδεχόμενο να καταρρεύσει η σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση και να τη διαδεχθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ «58»
Σύμφωνα με το «Βήμα», η πρόσφατη εκδήλωση των «58» στην Αθήνα «ήταν τόσο απροσδόκητα επιτυχημένη, όσο αναμενόμενη ήταν η πολεμική που ξεσηκώθηκε εναντίον της από όλους όσοι θίγονται από τη δημιουργία του ενιαίου φορέα, δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Α. Λοβέρδο, τον κ. Φ. Κουβέλη και τους προεδρικούς της ΔΗΜΑΡ» στο ίδιο δε ρεπορτάζ τέθηκε το ερώτημα «τι νόημα έχουν, όμως, οι επιδιώξεις των προσώπων όταν έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες της κοινωνίας».
Κατά το ρεπορτάζ η επιτυχία της εν λόγω εκδηλώσεως συνιστά «επαναβεβαίωση της μαζικότητας και του ιστορικού βάθους της δημοκρατικής παράταξης», αλλά «το τέλμα απέκτησε κυματισμό και τα «μαγαζάκια» αντέδρασαν».
Η εφημερίδα παραθέτει το χρονικό της προσπάθειας των «58» για να σταματήσει η πολυδιάσπαση της «δημοκρατικής παράταξης» ήδη από τον Ιούνιο, πλην, όμως, η απόφαση του Φώτη Κουβέλη να αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση (με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ) ανέτρεψε σχεδιασμούς και στρατηγικές και ως γνωστόν προκάλεσε βαθύ και αγεφύρωτο (όπως κατέδειξε το Συνέδριο του κόμματος) εσωκομματικό ζήτημα στην Αγίου Κωνσταντίνου.
Μέχρι τότε υπήρχαν συνεννοήσεις για κυβερνητικά θέματα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά μετά την αποχώρηση του Φ. Κουβέλη από την κυβέρνηση προέκυψε «ψυχρός πόλεμος», ακόμη και στις σχέσεις των αρχηγών των δύο κομμάτων.
Εν πάση δε περιπτώσει όσοι οραματίζονται την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς έχουν στον σχεδιασμό τους κάτι ανάμεσα στην ιταλική «Ελιά» και στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η όλη υπόθεση, παρά τις τυμπανοκρουσίες και τις δημόσιες εκδηλώσεις των «58», δεν φαίνεται, προσώρας, να ευοδώνεται, καθώς η ΔΗΜΑΡ διαφώνησε, ο δε Ευ. Βενιζέλος ήταν θετικός από την πρώτη στιγμή, παρ’ ότι γνώριζε τις ενστάσεις που είχαν για τον ίδιο διάφορα στελέχη της Κεντροαριστεράς.
Εξάλλου, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος παρέστη στην εκδήλωση των «58» θεώρησε θετική την προοπτική ανασυγκροτήσεως του χώρου, αν και διαμήνυσε πως ούτε μπορεί, ούτε ενδιαφέρεται να αναλάβει ρόλο στην προσπάθεια.
Ακόμη ο Αλέκος Παπαδόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει το κείμενο των «58» επειδή θεωρεί ότι η κατάσταση της χώρας απαιτεί μια πραγματικά εθνική προσπάθεια, ο Κώστας Λαλιώτης διαφώνησε με την πρωτοβουλία, όπως και ο Γιώργος Φλωρίδης, η Άννα Διαμαντοπούλου κράτησε αποστάσεις και ο Ανδρέας Λοβέρδος προχώρησε σε στρατηγική συμμαχία με τη ΔΗΜΑΡ.
Ας σημειωθεί ότι την παραμονή της εκδηλώσεως των «58» ο Γ. Φλωρίδης και η Α. Διαμαντοπούλου ζήτησαν την αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, στη δε Χαριλάου Τρικούπη έκαναν λόγο για «αμήχανες αντιδράσεις από τον κ. Κουβέλη και ορισμένους άλλους, που αρνούνται να αντιληφθούν τη δυναμική που μπορεί να αναπτύξει η συσπείρωση της Κεντροαριστεράς».
ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ...
Είναι εμφανές ότι η κίνηση των «58» αποσκοπεί στο να διεμβολιστεί το νέο δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο δε Ευ. Βενιζέλος, ευρισκόμενος σε αγωνιώδη κατάσταση λόγω της δημοσκοπικής καταρρεύσεως του ΠΑΣΟΚ, δηλώνει μεν θετικός στην Κίνηση, λέει πως θέλει να «αναγεννήσει» το ΠΑΣΟΚ από τις στάχτες του και να ξορκίσει το «Παπανδρεϊκό» και όχι μόνο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα, λόγω της αδυναμίας συμφωνίας με τη ΔΗΜΑΡ ενόψει των ευρωεκλογών, έχει επιλέξει να κατέλθει σε αυτές τις εκλογές με τη σημαία του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ) από το οποίο προσπαθεί να αποκλείσει την ένταξη της ΔΗΜΑΡ, την οποία (ένταξη) επιδιώκει ο Φώτης Κουβέλης.
Ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος αντιμετώπισε τη δοκιμασία στη Βουλή με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική εις βάρος του επιτροπή για την υπόθεση των υποβρυχίων, γνωρίζει καλώς ότι αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στη συγκυβέρνηση, όπως γνωρίζει ότι ο ίδιος ως παλαιό και φθαρμένο υλικό, δεν είναι εύκολο να πρωτοστατήσει στην οποία προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, ενώ φαίνεται (παρά τις διαψεύσεις) ότι αντιμετωπίζει πόλεμο και από τους «παπανδρεϊκούς».
Άλλωστε, όπως εγράφη σε φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα, «η κυβέρνηση μπορεί να επικράτησε στην κοινοβουλευτική μάχη για την εξεταστική επιτροπή που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο η εικόνα των βουλευτών της ΝΔ κατά τη διάρκεια του 24ώρου μόνον... νικητές δεν πρόδιδε».
Είναι γεγονός ότι στο Μέγαρο Μαξίμου δεν κρύβουν την ανησυχία τους για την «αναταραχή» στη Χαριλάου Τρικούπη, καθώς ξαφνικά εκδηλώθηκε και κίνηση «11» στελεχών, που ζήτησαν να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, με επιστολή που υπέγραφαν και τρεις νυν βουλευτές (του «παπανδρεϊκού» κλίματος) οι κ.κ. Φ. Σαχινίδης, Θ. Μωραΐτης και Γ. Ντόλιος.
Η ένσταση των «11» και όχι μόνο, είναι ότι μετά το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν συνεδρίασε η Κεντρική Επιτροπή για να λάβει αποφάσεις σχετικά με τη στρατηγική προς τις κάλπες του 2014, ο δε Κώστας Σκανδαλίδης ο οποίος έχει ζητήσει να υπάρχουν γέφυρες διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε ότι «η κυβερνητική συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει ημερομηνία λήξης τις εθνικές εκλογές», στην ίδια δε γραμμή βρίσκεται και ο Γραμματέας του κόμματος Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος, όπως και ο Κ. Σκανδαλίδης, συμμετείχε στην εκδήλωση των «58» στην Αθήνα.
ΒΑΘΙΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ
Από την άλλη πλευρά ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ ως πολύφερνη νύφη αναζητούν προσανατολισμό και επιδιώκουν να γίνουν ο τρίτος πόλος στον οποίο θα ενσωματωθούν οι ευρύτερες αριστερές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.
Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ, ο Φώτης Κουβέλης επανέλαβε τη διπλή του άρνηση προς το ΠΑΣΟΚ και την πρωτοβουλία των «58» για ενοποίηση της Κεντροαριστεράς και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μια θέση η οποία επικροτήθηκε από τους συνέδρους του κόμματος, οι οποίοι τον επανεξέλεξαν πρόεδρο με ποσοστό 81,21%.
Ωστόσο, τα 169 λευκά και 11 άκυρα ψηφοδέλτια, που βρέθηκαν στην κάλπη του Συνεδρίου, προέρχονται κυρίως από τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ τα οποία συγκροτούν μια ευδιάκριτη μειοψηφία στο εσωτερικό της και η οποία υποστηρίζει την κίνηση των «58», ορισμένοι δε εξ αυτών συμμετέχουν στις διαδικασίες της.
Το μοναδικό παράθυρο συμμαχίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς που άνοιξε η ΔΗΜΑΡ, ήταν προς τη «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα» του Ανδρέα Λοβέρδου, ενώ - ενόψει των ευρωεκλογών – παραμένει ανοιχτό το ζήτημα της εντάξεως του κόμματος στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Είναι, όμως, εμφανές ότι η ΔΗΜΑΡ είναι διχασμένη και είναι δύσκολη πλέον η συνύπαρξη του Φ. Κουβέλη με τον Σπύρο Λυκούδη, ο οποίος αποδόμησε τις θέσεις του αρχηγού του. Τόνισε ότι η ΔΗΜΑΡ ετεροκαθορίζεται με αμυντικό τρόπο από τους άλλους χώρους και συνόψισε το δίλημμα του συνεδρίου ως εξής:
«Θα μπούμε σε άλλη μια περιπέτεια εθνικής ευθύνης για να δημιουργήσουμε το ανάχωμα στον δικομματισμό και στη συντήρηση ή θα κοιτάξουμε να συντηρηθούμε εμείς στο όριο της εκλογικής επιβίωσης; Αυτά τα «μόνοι μας και βλέπουμε» ή πολιτικά κομψοτεχνήματα του τύπου «δεν συνομιλώ με το σημερινό ΠΑΣΟΚ αλλά συνομιλώ με αυτόν ή τον άλλο «πασόκο» ή άλλα ανεδαφικά «άλλος πρωθυπουργός από την ίδια Βουλή», αδιαφορούν για την αριθμητική. Η άρνησή μας να συμμετάσχουμε στον διάλογο δεν οδηγεί σε κανέναν προοδευτικό τρίτο πόλο. Οδηγεί στη μη Κεντροαριστερά. Και η μη Κεντροαριστερά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον δικομματισμό, στις αυτοδυναμίες και στην πόλωση», είπε ο κ. Λυκούδης.
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι η ΔΗΜΑΡ έβαλε μεν ταφόπλακα στην προοπτική μιάς ελληνικής «Ελιάς» και στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, όμως δεν φαίνεται να αισθάνεται τον ίδιο αρνητισμό για τους διαφωνούντες «παπανδρεϊκούς», οι οποίοι «χτυπούν» τον Ευ. Βενιζέλο.
Υπό το πρίσμα αυτής της μέχρι στιγμής άγονης κινητικότητας στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν είναι τυχαίο ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν να «καίγονται» για συνεργασίες κορυφής με τα κόμματα και τις κινήσεις του εν λόγω χώρου, καθώς μάλιστα (εκτός κι αν είναι τυχαίο) ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμη και μετά την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, δεν προσπάθησε, μέχρι στιγμής, να κάνει κάποιο άνοιγμα συνεργασίας στα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.
Ας μην λησμονούμε, άλλωστε, ότι το ΚΚΕ παραμένει σταθερό στα δικά του «όχι», με τον Γενικό Γραμματέα του Δημήτρη Κουτσούμπα να έχει φροντίσει να κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς και να επιμένει στην , με κάθε ευκαιρία και πρόσχημα, πολεμική με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο έχει πει ότι είναι ένα κόμμα που μεταλλάσσεται και κάνει συνεχείς κωλοτούμπες, είναι δε αξιοσημείωτο ότι εκπρόσωπος του Περισσού παρέστη στο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ (αλλά όχι και του ΣΥΡΙΖΑ) και φυσικά εξαπέλυσε επίθεση κατά της Κουμουνδούρου.
Καθίσταται πλέον σαφές ότι δεν συνεργάζεται κανείς με κανένα (πλην της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ) και ότι ο καθείς για λογαριασμό του, στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης Αριστεράς, έχει τα μάτια στραμμένα στο σκηνικό που θα προκύψει μετά τις εκλογές, ένα σκηνικό που μάλλον δεν θα θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν και στη συνέχεια ο καθείς θα κληθεί να λάβει τις αποφάσεις του, είτε βρεθεί εντός, είτε εκτός της νέας Βουλής.-
