Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΔΙΑΒΑΖΑ τη συνέντευξη του συγγραφέα και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρου Τατσόπουλου, στην κυριακάτικη «Καθημερινή», όταν η προαναγγελία της επόμενης είδησης μ’ έκανε να κατεβάσω την εφημερίδα και να στρέψω το βλέμμα στην ανοιχτή τηλεόραση... Το ρεπορτάζ αναφερόταν στη συγκέντρωση των οπαδών της «Χρυσής Αυγής» στην πλατεία Συντάγματος, το απόγευμα του Σαββάτου: ένα πλήθος με ελληνικές σημαίες ανά χείρας, ζητούσε την αποφυλάκιση της ηγεσίας του (κατά τον Κασιδιάρη) μεγαλύτερου κόμματος της Βουλής, υποδεχόμενο με ζητωκραυγές και έκδηλο ενθουσιασμό τις απειλές των βουλευτών που ανέβαιναν ένας- ένας στο βήμα... Ο ένας υποσχέθηκε «εγέρθητι» για όλους, μόλις η «Χρυσή Αυγή» «έρθει στα πράγματα»... Ο δεύτερος καταναγκαστικά έργα και όχι λευκά κελιά για τους πολιτικούς αντιπάλους... Αυτούς που, ο τρίτος αποκάλεσε
«αδερφές της Αριστεράς» υπό το χειροκρότημα του πλήθους...
AKOMH κι αν νιώθεις ότι, δεν ανήκεις στο target group των υποψήφιων θυμάτων της «Χρυσής Αυγής», αγριεύεις μόνο και μόνο ακούγοντας τους βουλευτές της να περιγράφουν τη ρεβάνς που επιφυλάσσουν, μόλις ο ελληνικός λαός τους δώσει διά της ψήφου του το «πράσινο φως» για να πάρουν εκδίκηση!... Καταναγκαστικά έργα εν έτει 2013... «Αδερφές»... «Εγέρθητι» για όλους...
ΑΛΛΑ και πίσω στη συνέντευξη Τατσόπουλου, στην κυριακάτικη «Καθημερινή» η στοχοποίηση «όσων δεν είναι μαζί μας» (και συνεπώς, «είναι εναντίον μας») διαμορφώνει άλλο target group.... Λέει ο γνωστός συγγραφέας όταν ερωτάται « τι ενώνει την πλειοψηφία του 27% για να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ;» : «Απ’ ‘όσο έχω καταλάβει, τους ενώνει μια κοινή διάθεση να έρθει μια άλλη κυβέρνηση, με βασικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί και πέρα, έχουν πολύ μεγάλες διαφορές. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί; Διότι τα πράγματα έχουν πολωθεί δραματικά και οτιδήποτε παρεκκλίνει μοιάζει με πολυτέλεια στις συνθήκες αυτές. Αυτή η λογική έχει μεγάλη παρενέργεια, στην οποία είμαι αντίθετος, όσο μπορώ και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κάπου γραμμένο ότι θα περάσει το δικό μου και όχι της παρενέργειας: τη δημιουργία μιας προκάτ ιδεολογίας. Δηλαδή, μιλάς καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ είσαι καλός άνθρωπος, μιλάς άσχημα είσαι κακός. Το είπα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα: πιστεύετε ότι όλοι οι ιδιοτελείς είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι ανιδιοτελείς εντός; Όπου μέσα στους «ανιδιοτελείς» είναι και πρώην πασόκοι; Δηλαδή, όποιος μιλάει άσχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκάθετος, αργυρώνητος κ.λπ...; Δεν υπάρχει σε αυτούς ούτε ένας που απλώς δεν θέλει να πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι και μάλλον είναι η πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Αν ήθελε η πλειοψηφία, θα είχε δώσει εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι για να είναι πληρωμένοι- το μπάτζετ δεν σηκώνει να τους καλύψει όλους»...
ΕΧΩ βιώσει προσωπικά τη βία του πλήθους που σε θεωρεί «απέναντι»... Όχι ευτυχώς τη σωματική βία ( αυτή την ένιωσε ο Τάσος Τέλλογλου στην πρώτη αντιμνημονιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, η Σοφία Παπαϊωάννου στα Εξάρχεια, όταν πήγε να δει ταινία στον κινηματογράφο κι η Σώτη Τριανταφύλλου στην παρουσίαση του βιβλίου της), αλλά τη ρητορική, που εξελίσσεται σε εξοστρακισμό: « Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» στην αρχή. Και μετά «Έξω! Έξω!» επιτακτικά... Αναγνώρισα μέσα στους ευτυχώς λίγους που διατύπωναν το αίτημα, έναν-δύο φίλους, ανάμεσά τους και μια κυρία που ανέκαθεν την ήξερα ως θαυμάστρια και ψηφοφόρο του Γιώργου Σουφλιά και τώρα τη συναντούσα ως αντιμνημονιακή οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ...
ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ δεν είναι η μόνη... Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που σήμερα από τη μια απειλούν με «καταναγκαστικά έργα» και «εγέρθητι» και από την άλλη θεωρούν «αργυρώνητους» και «εγκάθετους» όσους διαφωνούν μαζί τους και τους προετοιμάζουν για τον αυριανό εξοστρακισμό, πρωταγωνιστούσαν στην ίδια αντιπαράθεση ως οπαδοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ως οπαδοί της ευρείας τέλος πάντων Αριστεράς και της ευρείας Δεξιάς πριν μερικά χρόνια... Υποδέχονταν τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες ως «μεσίες» υπό βροχήν στις πλατείες, με τον ίδιο φανατισμό που τώρα υπερασπίζονται την «αντισυστημικότητά» τους...
ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ στις δημοσκοπήσεις... Καταγράφουν πάνω από 50% αθροιζόμενοι... Δημιουργούν «ρεύμα» που δεν επιτρέπει σε κάθε μετριοπαθή φωνή να συναντήσει ευήκοα ώτα... Κι αν πέσουν και τα τελευταία (ετοιμόρροπα είναι η αλήθεια) οχυρά, δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που όσοι δεν μετέχουμε της αντιπαράθεσης με φανατισμό, θα κληθούμε να βιώσουμε την αμηχανία εκείνων που έζησαν εμφύλιο, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να εκφρασθούν με τα μέσα των εμπολέμων... Ίσως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι « ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων».
