Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟΣΟ η κ. Μέρκελ όσο και ο κ. Σόιμπλε από το Βερολίνο, με την ευκαιρία της επίσκεψης του πρωθυπουργού, έσπευσαν να αναγνωρίσουν με τις δηλώσεις τους, την προσπάθεια του ελληνικού λαού για την εξυγίανση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, αλλά και να προσθέσουν ότι η προσπάθεια αυτή πρέπει να συνεχισθεί... Μετά απ’ αυτό το «αλλά», μοιραίο ήταν, η πρώτη ανάγνωση των δηλώσεων της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας στην Ελλάδα, να ακολουθήσει την «πεπατημένη»: υποβαθμίζοντας την αναγνώριση των προσπαθειών και αναδεικνύοντας εμφατικά το δεύτερο σκέλος τους... Την ανάγκη δηλαδή, οι προσπάθειες αυτές να συνεχιστούν... Μετάφραση στα ελληνικά; Η λιτότητα θα συνεχισθεί... Τα μνημόνια επίσης... Τα νέα μέτρα έρχονται...
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ εν μέρει, αυτή η αντίδραση. Ο ελληνικός λαός έχει ακούσει τόσες φορές – τα τελευταία δύο χρόνια – ότι το «μαρτύριό» του τελειώνει, που είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός ακόμη και στις, με μετριοπάθεια παρουσιαζόμενες, θετικές εξελίξεις... Εξού και η παράκαμψη της αναγνώρισης των προσπαθειών του και η επικέντρωση του ενδιαφέροντός του, στη συνέχισή τους...
ΑΚΟΜΗ κι έτσι όμως, πρέπει να μας «τρομοκρατεί» η επισήμανση της ανάγκης συνέχισης των προσπαθειών μας; Όσο επώδυνες κι αν είναι αυτές οι προσπάθειες, όχι!... Για να κατανοήσουμε το γιατί, ας ανατρέξουμε στην προσπάθεια που καταβάλλουν οι ναρκομανείς για ν’ απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά... Εντάσσονται με τη θέληση τους, σ’ ένα ιδιαίτερα επώδυνο πρόγραμμα απεξάρτησης κι όταν βγαίνουν απ’ αυτό, έχουν πετύχει μια πρώτη νίκη... Η προσπάθειά τους όμως, δεν τελειώνει με την απεξάρτηση: συνεχίζεται με την προσπάθεια της επανένταξης στην κοινωνία και γίνεται διαρκής, για να μη «ξανακυλήσουν» στα ναρκωτικά...
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της χώρας, η Ελλάδα είναι εδώ και δεκάδες χρόνια εξαρτημένη, όχι από τα ναρκωτικά, αλλά από τα δάνεια... Οι δόσεις που έπαιρνε τα τελευταία χρόνια, ήταν τόσο υπερβολικές που αργά ή γρήγορα θα την οδηγούσαν στον «θάνατο»... Η προσπάθεια απεξάρτησής της από τον δανεισμό, που διαρκεί μια τριετία τώρα, είναι μεν επώδυνη αλλά, όπως και οι ξένοι παραδέχονται πλέον, οδηγεί στην πρώτη νίκη: το πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει απεξάρτηση απ’ τα δάνεια, σημαίνει ότι η Ελλάδα «καθάρισε»... Δεν τελειώνει όμως εδώ η προσπάθεια: χρειάζεται συνεχώς, κάθε χρόνο δηλαδή, ο προϋπολογισμός της χώρας να έχει πρωτογενές πλεόνασμα, για να μην «ξανακυλήσει» στον δανεισμό (πράγμα εύκολο, αν θυμηθούμε πως συμπεριφέρονται οι Ελληνες πολιτικοί όταν πιέζουν οι διάφορες ομάδες συμφερόντων)... Ώστε, τουλάχιστον να μην παράγει νέο χρέος πλέον και το μόνο μέλημά της να είναι η αντιμετώπιση του παλιού, για το οποίο η κ. Μέρκελ μας προδιέθεσε ότι βαίνει προς μείωση... Δεν είναι τόσο κακή λοιπόν, η επισήμανση της ανάγκης συνέχισης των προσπαθειών της χώρας... Αναγκαία είναι, ώστε να μην πάνε χαμένες οι θυσίες που γίνονται σήμερα...
ΑΥΤΑ ως προς την αντίδραση των καλόπιστων... Γιατί, υπάρχουν κι εκείνοι που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στις «συστάσεις» των δανειστών, αφ’ ενός μεν για να υποβαθμίσουν την αναγνώριση των προσπαθειών της χώρας εκ μέρους των ξένων και την πιθανή έξοδο από το «τούνελ» και αφ’ ετέρου, για να συντηρήσουν το σενάριο της «αδιέξοδης πολιτικής» που θα «πριμοδοτήσει» το αίτημα «ανατροπής» της κυβέρνησης προς ίδιον όφελος...
Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ λοιπόν, όλων αυτών σε κάθε θετική εξέλιξη και σε κάθε «καλή γνώμη» για την ελληνική προσπάθεια, είναι το «ποσοστό των ανέργων», «ο λαός που πεινάει» και «οι νέοι που μεταναστεύουν», καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε και κανείς δεν τις αμφισβητεί... Οι οποίες όμως, για να σταματήσουν να υφίστανται, χρειάζεται μια πολιτική... Αν όχι, αυτή που οι δανειστές αναγνωρίζουν ότι «αποδίδει» και πρέπει να συνεχιστεί, μια άλλη... Που δεν θα αρκείται στις διαπιστώσεις περί φτώχειας, μετανάστευσης και ανεργίας, αλλά θα έρχεται και να τις αντιμετωπίσει... Μ’ ένα τρόπο πιο άμεσο και πιο αποτελεσματικό από τη σημερινό, αλλά και πιο «πειστικό» για να θυμηθούμε και τον Μανώλη Γλέζο...
