Της Μαρίας Μίχου
michou@eleftheria.gr
Τέσσερα χρόνια. Ακριβώς όσα και τα κοτσιδάκια στα μαλλιά μου. Που τα τραβάω κάθε μέρα, αλλά δεν μεγαλώνουν. Αντίθετα. Εμένα τραβάνε από δω κι από κει. Και δεν βλέπουν την απόσταση που μεγαλώνει. Αυτή πιότερο από εμένα. Αυτοί που με γέννησαν δεν με κρατήσανε κι αυτοί που με κρατάνε δεν ξέρουν τι να πουν. Αλλά εγώ τους καταλαβαίνω. Και δεν μιλάω, τουλάχιστον όχι ακόμη...
Δεν μίλησα ούτε τότε που ο Παπανδρέου ψέλλισε την ακατανόητη για τους συνδαιτημόνες της ευρωπαϊκής «τράπεζας» λέξη –δημοψήφισμα. Ούτε τώρα μίλησα που τον ξαναείδα στην οθόνη να προτείνει σε άλλον λαό την ίδια λέξη. Άλλο λαό για εμάς εδώ, για τον ίδιο δεν γνωρίζω πώς το βλέπει. Ούτε για τον Άδωνι είπα τίποτα. Που μετά από τόσες και τόσες αποφάσεις για μένα χωρίς εμένα έρχεται και μου πετά το «κοκαλάκι» των εκλογών. Εκείνο που φόρεσε ο Αλέξης στο λουκ της περσινής άνοιξης –του 2012, να μην ξεχνιόμαστε- κι έτρεχε και ο Άδωνις, μαζί με τους άλλους, να του το βγάλουν πριν γίνει μόδα. Πάει το momentum, πέρασε...
Σε μια χώρα που το κενό έχει απλώσει τόσο που κινδυνεύει να καταπιεί ολόκληρες συνοικίες μου φαίνεται αδιανόητο το ότι προσπαθούν να το μετρήσουν –και διαφωνούν για το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι. Λες κι αν εκείνοι καταλήξουν κάπου, το κενό θα υπακούσει στο δικό τους μέτρο. Αυτό ήταν το πρόβλημα εξαρχής κι ας κάνουν τώρα ότι δεν καταλαβαίνουν. Άλλωστε, όπως είπαμε, το momentum έχει χαθεί. Κι ο Άδωνις ξεχνά (μπορεί και όχι) πως η αξιοπιστία εξαρτάται από πολλές πλευρές. Πώς, δηλαδή, θα αναληφθεί η προεδρία όλης της Ένωσης, 27 κρατών-μελών, όταν στη χώρα η οποία θα προεδρεύει θα γίνουν εκλογές, εθνικές;
Κι εκεί που ακόμα να συνέλθω από τη θεωρία και τη θωριά των δύο άκρων –νέα μέτρα ή εκλογές, βρέθηκα αντιμέτωπη με ακόμη ένα δίλημμα: Να μπουν ή να μην μπουν τα χρήματα στις τράπεζες; Αν μπουν, θα τα πάρει η εφορία, άρα δεν θα φτάσουν μέχρι την πραγματική οικονομία. Αν δεν μπουν, δεν θα φτάσει τίποτα και ποτέ στην πραγματική οικονομία. Εδώ που τα λέμε, όμως, ψευτοδίλημμα είναι κι αυτό. Γιατί έτσι όπως το πάνε, δεν θα υπάρχει πραγματική οικονομία για να δοθεί κάτι. Από τη στιγμή που το κράτος δεν μπορεί να αποφασίσει ποιος θα ελέγχει (η εφορία ή η τράπεζα) εάν έχω ή δεν έχω 1.000 ευρώ στο λογαριασμό και τι είναι αυτό το χιλιάρικο (μισθός ή αφορολόγητο χαρτζιλίκι) θα προτιμήσω τον κήπο. Πού ξέρεις; Μπορεί να φυτρώσει και καμιά λεφτουδιά...
Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται η αλήθεια. Κι αυτό το κατάλαβα διαβάζοντας για το επίδομα θέρμανσης. Για το 2013 θα διατεθούν 170 εκατ. ευρώ, για το 2014, 190 εκατ. ευρώ και για το 2015 περίπου 210 εκατ. ευρώ. Πριν χειροκροτήσω για την απροσδόκητη γενναιοδωρία, στέκομαι στην αριθμητική πρόοδο των 20 εκατ. ευρώ plus κάθε χρόνο, αλλά δεν χαίρομαι. Γιατί αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα δύο χρόνια, θα πολλαπλασιαστούν τα νοικοκυριά που θα χρειάζονται αυτό το βοήθημα –και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτά που έχουν υπολογίσει θα φτάσουν...
Μετά από τέσσερα χρόνια, η «απειλή» των εκλογών από αυτούς που μιλούν εξ΄ονόματός μου είναι κενή, ακριβώς όπως το κενό που δεν μπορεί να μετρηθεί. Αυτοί που στις αρχές κρατούσαν την αναπνοή τους μπροστά στο ενδεχόμενο default –my fault- μου, τώρα κρατάνε την αναπνοή τους για το αντίθετο ακριβώς. Με πόσο πιο «κομψό» τρόπο, πλην της ευγενικής άρνησης, μπορεί να ειπωθεί το «και τώρα, μπορείτε να πτωχεύσετε;»...
