Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΛΙΚΑ η ΑΕΛάρα είναι ιδέα! Και οι ιδέες δεν... πεθαίνουν, ό,τι και να συμβεί... Προχθές στο γήπεδο (πάει, το χούι δεν κόβεται...) στο ιστορικό και δοξασμένο «Αλκαζάρ», συνάντησα τους ίδιους φίλους «ασθενείς», οι οποίοι, μου φάνηκε ότι, μερικώς έχουν θεραπευθεί, αφού αυτή τη φορά (και ελπίζω και όλες της φετινής αγωνιστικής χρονιάς), δεν χρειάζεται να αγωνιούν, να τρώνε τα νύχια τους και να μην ελέγχουν την πίεση και το... ζάχαρο! Πάντως παρά το γεγονός ότι στην κατηγορία αυτή, η ΑΕΛ θα πρέπει να σέβεται τους αντιπάλους της και να βάζει «οροφή» στο σκορ, οι «αρρωστημένοι» (φαίνεται ότι αγαπούν υπερβολικά την ομάδα) το βρίσιμο δεν το έκοψαν, τους πανηγυρισμούς ούτε και τις έντονες αντιδράσεις, την εκτόνωση γενικώς, μέσα και έξω από τα «επίσημα».
ΠΡΟΧΘΕΣ στο «Αλκαζάρ» λοιπόν, παρακολουθώντας ένα αθλητικό γεγονός, μου ήρθαν σκέψεις... πολιτικές! Βεβαίως ασύμμετρες με τη λογική... Πώς λέω στο ποδόσφαιρο, οι διοικούντες μεγαλομέτοχοι και μεγαλοπαράγοντες, να μπορούν να σβήνουν ένα τεράστιο χρέος που δημιούργησαν στα «μαγαζιά» τους και μια χώρα ολόκληρη, σαν την Ελλάδα, συντεταγμένη, με νόμους και εκατομμύρια ψηφοφόρους και αγρίως φορολογηθέντες- μετόχους (θέλουν δεν θέλουν...), να μην μπορεί να κάνει το ίδιο, σε επίπεδο «πολιτικού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος»; Ας πούμε να αλλάξει... κατηγορία! Να πάει στην Γ΄ εθνική της Ευρώπης! Να γίνει ερασιτέχνης! Βεβαίως, ως χώρα, αυτό το πάθαμε ήδη. Πήγαμε στη μικρότερη κατηγορία, μας υποβίβασαν, μας ρεζίλεψαν ανίκανοι προπονητές, αλλά δυστυχώς, τα χρέη δεν διαγράφηκαν!
ΑΠΟ την άλλη, παρατηρούσα στην κερκίδα, όλους αυτούς τους μικρούς ή μεγάλους οφειλέτες, να ζητωκραυγάζουν και να εκτονώνονται κάθε που έβαζε γκολ η ΑΕΛ. Και συμπονούσα έναν μεσήλικα, ξερακιανό, που καθόταν δίπλα μου και είχε... ζαρώσει στο κάθισμα, όταν σε κάθε τέρμα που έτρωγε η ομάδα του, μου έλεγε: «Εδώ εμείς ήρθαμε να φάμε όσα λιγότερα γκολ γίνεται... Τι στο καλό, με την πρωταθλήτρια παίζουμε δεν περιμένουμε περισσότερα...». Από αυτόν τον (αγνό) οπαδό που έκανε τόσα χιλιόμετρα, για να βρεθεί στο «Αλκαζάρ», έμαθα και πόσο κοντά στα Γιάννενα νοτιοδυτικά, 4 χιλιόμετρα, βρίσκεται η πατρίδα της... «Δόξας Κρανούλας»! Και επειδή είναι ευκαιρία τώρα στην κατηγορία που βρεθήκαμε, να εξασκηθούμε και στη... γεωγραφία, δεν το γελάω και καθόλου...
ΕΝΑ είδος μνημονίου πέτυχε και η ΑΕΛ. Όπως έκανε και η ΑΕΚ. Αποφασίζεις υποβιβασμό, ρίχνεις τη μούρη σου χαμηλά, αντέχεις για δυο χρόνια τις προσβολές, αλλά ξεκινάς με καθαρό το μέτωπο και φυσικά τις δικές σου δυνάμεις... Χωρίς χρέη και δανεικά. Καθαρός, πεντακάθαρος μέχρι να μπεις και πάλι στην... αμαρτία.
ΩΡΑΙΟΣ τρόπος αλλά υπάρχει μόνο στο ποδόσφαιρο. Το οποίο βρίσκει και τους μηχανισμούς, κάθε φορά να «καθαρίζει» τον χώρο του από ανεπιθύμητες και άγριες καταστάσεις. Θυμάστε τον ποδοσφαιριστή που από βλακεία ή κάτι άλλο, χαιρέτησε ναζιστικά στην κερκίδα, μόλις έβαλε γκολ. Ακόμα και ακραίοι οπαδοί της ΑΕΚ τον ξαπέστειλαν! Από τότε ο Γιώργος Κατίδης, παίζει εκτός Ελλάδος, στην Ιταλία νομίζω. Ακόμα και σκληρούς προέδρους μπορεί να καθαρίσει ο κόσμος των γηπέδων. Βεβαίως η πολιτική ακόμα δεν έγινε ποδόσφαιρο...
