Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ζήτημα έννομης τάξης και δικαιοσύνης μεν, αναμφίβολα πολιτικό δε.
Και σε επίπεδο επιλογών και σε επίπεδο «επιπτώσεων» είτε αυτές είναι θετικές, είτε όχι. Και κυρίως, ζήτημα στο οποίο πρέπει να επιδειχθεί από όλους, ο μέγιστος βαθμός ψυχραιμίας.
Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα, από το Σάββατο το πρωί με τις συλλήψεις βουλευτών της «ΧΑ», ξεκινώντας από τον ίδιο τον επικεφαλής τους, σίγουρα είναι πρωτοφανή για τη μεταπολιτευτική περίοδο. Για πρώτη φορά, συλλαμβάνονται εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου, με την κατηγορία ότι μετέχουν σε εγκληματική οργάνωση και ο στόχος αυτών των συλλήψεων και των όσων ακολουθούν είναι διττός: από τη μία πλευρά να εφαρμοστεί ο νόμος και να δοθεί τέλος στην ανομία –αυτό έχει να κάνει με το νομικό σκέλος της υπόθεσης-και από την άλλη να δοθεί ένα μήνυμα τόσο προς τα μέσα όσο και κυρίως προς τα έξω, ότι η «Δημοκρατία» στην Ελλάδα και λειτουργεί και αντιστέκεται και θωρακίζεται απέναντι σε «ό,τι» «οποίους» την απειλούν.
Επειδή όμως, σε μία Δημοκρατία δεν μπορεί να διώκεται το φρόνημα-όπως σχολίασε και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς- είτε αυτό το «φρόνημα» αρέσει είτε όχι, το να διώκεται έγκλημα που προκύπτει ως αποκύημα του φρονήματος, ή έτσι εμφανίζεται, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην καταστεί, εν τέλει μία διαδικασία, που και η ίδια θα απειλεί την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας κατά την εφαρμογή της. Οι ισορροπίες και οι διαχωριστικές γραμμές είναι πολύ λεπτές, ακόμη και όταν η Δικαιοσύνη παρουσιάζεται ως θεματοφύλακάς τους. Τόσο γιατί οι κατηγορίες που βαραίνουν τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα (έχουν ψηφιστεί και βρέθηκαν στη Βουλή να μην το ξεχνάμε αυτό), θα πρέπει να «δένουν» στον βαθμό που να στοιχειοθετούν εν τέλει τα αδικήματα για τα οποία συνελήφθησαν, (διότι σε διαφορετική περίπτωση η υπόθεση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ), όσο και γιατί, η δικαιοσύνη δεν αφήνεται να κάνει ακριβώς μόνη τη δουλειά της. Καθότι, δικαιολογημένα βέβαια, αλλά όχι απαραιτήτως βοηθητικά, τα διάφορα μέσα ενημέρωσης, έχουν αναλάβει «εργολαβικά» την εξονυχιστική παρουσίασης της υπόθεσης ( «αποκλειστικά» όλων, για καταθέσεις μαρτύρων, για δικογραφίες, για πληροφορίες και πάει λέγοντας) καθώς το θέμα, ως είναι φυσικό, «πουλάει». Πέραν του ότι έχει παρατηρηθεί και ένας «διχασμός» μεταξύ συνταγματολόγων και νομικών που καταλαμβάνουν τα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα, σχετικά με τη συνταγματικότητα του όλου εγχειρήματος. Αλλά, αυτό υπάρχουν άλλοι «ειδικοί» να το εκτιμήσουν. Πάντως, επί παραδείγματι η παρακολούθηση τηλεφώνων βουλευτών, αν συνέβαινε σε άλλη περίπτωση θα είχε ξεσηκώσει τη γενική κατακραυγή.
Τώρα όσον αφορά στο πολιτικό κομμάτι και πέραν των κινήσεων που γίνονται ώστε να κοπεί η χρηματοδότησε στη «Χ.Α» ή να υπάρξει ρύθμιση προς αποφυγήν επαναληπτικών εκλογών σε περίπτωση που βουλευτές της ήθελαν να παραιτηθούν, υπάρχει και μία πολιτική ουσία, πέραν της διαδικαστικής.
Είναι σαφές, ότι πέραν της νομικής, ο στόχος είναι και η πολιτική εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής». Να αποδομηθεί δηλαδή, στην κοινωνία, μέσω των όσων αποκαλύπτονται για τον τρόπο που δρα και κινείται. Το αν θα επιτευχθεί βεβαίως αυτός ο στόχος είναι ένα άλλο ζήτημα το οποίο θα φανεί στον χρόνο. Στις δημοσκοπήσεις-και δεν μιλάμε για τις δημοσκοπήσεις που θα γίνουν τώρα και εν θερμώ-αλλά για αυτές που θα γίνουν εν ευθέτω χρόνω, όταν η όλη κατάσταση και θα έχει σχηματοποιηθεί ακριβώς και θα έχει καταλαγιάσει. Και βεβαίως, στις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.
Άμεσα και μεσοπρόθεσμα η Νέα Δημοκρατία προκύπτει κερδισμένη από τις κινήσεις αυτές, δείχνοντας αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση εγκληματικών πράξεων που έχουν πολιτικό μανδύα, υπογραμμίζοντας την κεντροδεξιά (πλέον) υπόστασή της και στην πράξη και φέρνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε αμηχανία. Ωστόσο για να το καρπωθεί αυτό και μακροπρόθεσμα, θα πρέπει η εγκληματική οργάνωση να αποδειχθεί στην ουσία γιατί αν στην πορεία χαθεί ο στόχος αυτός τότε θα αναδυθούν πολιτικά κίνητρα τα οποία ενδέχεται να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα: την ενδυνάμωση της «Χρυσής Αυγής».
Είναι δίκοπο μαχαίρι από πολιτικής πλευράς.
Πέρα από όλα αυτά όμως, εκείνο που εξακολουθεί να παραβλέπεται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος είναι οι λόγοι που τόσες χιλιάδες Ελληνες ψήφισαν ή στηρίζουν μέσω των δημοσκοπήσεων τη «Χ.Α». Δηλαδή το αίτιο που έκανε τη «Χ.Α»… αφορμή και τη μετέτρεψε χωρίς και η ίδια να το καταλάβει σε «αντισυστημικό κόμμα». Δηλαδή, την κοινωνική αποδόμηση, το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, την ανασφάλεια γενικότερα των πολιτών, την ανεργία, την έλλειψη κοινωνικού κράτους και πάει λέγοντας.
Είναι ένα πράγμα η εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής» και άλλο η εκρίζωση των αιτιών που τη θέριεψαν. Και με αυτές δεν ασχολείται κανείς. Και αν ακόμη η «ΧΑ» πάψει να υπάρχει, όσο τα προβλήματα παραμένουν κάτι άλλο θα βρεθεί να την αντικαταστήσει. Είναι πολύ επιφανειακό έως ουτοπικό να ισχυρίζεται κάποιος ότι «καθαρίσαμε τη ΧΑ και τελειώσαμε».
