Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Και μέσα στον γενικό ορυμαγδό, από τον καταιγισμό των αποκαλύψεων περί «Χρυσής Αυγής», είναι φυσικό και επόμενο να υπάρχουν και υπερβολές όπως και εκμετάλλευση του όλου θέματος, για λόγους πολιτικούς, για λόγους τηλεθέασης και πάει λέγοντας. Άλλωστε στην Ελλάδα είναι συνήθης πρακτική, η υπερβολή να περιβάλει γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις και κάπου εκεί να χάνεται και το μέτρο αλλά και η ίδια η πραγματικότητα, εν τέλει.
Όταν λοιπόν ακούει κανείς και απόψεις ψυχραιμίας, λογικής και μέτρου σε... άμετρους καιρούς, αυτές αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, ουσία και συμβάλλουν πολύ περισσότερο από τις άναρθρες κραυγές στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Κυρίως γιατί βλέπουν την ουσία του προβλήματος και όχι μόνο την κορυφή του παγόβουνου, η οποία και αν ακόμη «πελεκηθεί» το πρόβλημα δεν θα πάψει να υπάρχει, γιατί απλούστατα δεν θα έχει αντιμετωπιστεί στη ρίζα του.
Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, βρέθηκε στην Ελλάδα, ο ταλαντούχος και βραβευμένος ηθοποιός Τζέρεμι Άϊρονς, ο οποίος ρωτήθηκε σχετικά με τα γεγονότα και στην απάντηση που έδωσε επισήμανε, πόσο σημαντικό είναι τα νέα παιδιά να μαθαίνουν την ιστορία και να γνωρίζουν το παρελθόν.
Από την άλλη, ο γνωστός πλέον σε όλους μας Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, συμπρόεδρος των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, ανάμεσα στα λοιπά που δήλωσε για το ζήτημα της «Χρυσής Αυγής» παρατήρησε ότι «το κοινωνικό κράτος είναι το φάρμακο για τον φασισμό».
Οι δυο αυτές δηλώσεις-προσεγγίσεις ακουμπάνε ακριβώς και την ουσία του προβλήματος.
Μπορεί να ακούγεται «κλισέ» επειδή ως φράση χρησιμοποιείται τακτικά, ωστόσο, η ρήση που λέει ότι «ένας λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν έχει μέλλον», δεν είναι ρήση, είναι διαπίστωση.
Και η περίπτωση πιθανής άνθησης του «φασισμού» στην Ελλάδα, για μία ακόμη φορά την επιβεβαιώνει. Γιατί αυτό που στην ουσία είπε ο Βρετανός ηθοποιός, είναι ότι θα πρέπει ακριβώς να ενημερωθούν τα νέα παιδιά, κατά βάσιν, για την ιστορία και την πορεία του ναζισμού στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, ώστε να έχουν το κριτήριο να κρίνουν και να μην καταπίνουν «αμάσητο» ό,τι τους σερβίρεται. Και αυτό, γιατί τις τάξεις της «Χ.Α.» πυκνώνουν και πολλά νέα σε ηλικία παιδιά. Ατυχώς όμως, στην Ελλάδα, με την τόσο πλούσια και σημαντική ιστορία για ολόκληρο τον κόσμο, ιστορία την σήμερον ημέρα δεν μαθαίνουμε, όπως και πολλά άλλα. Και κυρίως δεν μαθαίνουν στην πλειοψηφία τους, τα νέα παιδιά. Όταν ένα παιδί το ρωτάς «τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου» και δεν είναι σε θέση να απαντήσει, ή μπορεί να σου πει (έχει λεχθεί και όχι μόνο μία φορά), «την απελευθέρωση από τους Τούρκους», τότε για ποια ιστορία μιλάμε και για ποια διδαχή από το παρελθόν και σε τι μέλλον προσβλέπουμε ακριβώς; Και βεβαίως το ερώτημα είναι: «Ποιος φταίει που τα παιδιά δεν γνωρίζουν ιστορία;». Προφανώς οι μεγάλοι, είτε αυτοί είναι γονείς, είτε το ανεπαρκές προ και μετά κρίσης, εκπαιδευτικό σύστημα.
Από την άλλη, η παρατήρηση του μαχητικού Ευρωπαίου «πράσινου» ότι το κοινωνικό κράτος είναι φάρμακο για τον φασισμό, θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων.
Ποια είναι η ανθρωπογεωγραφία εκείνων που στρέφονται προς τη «Χ.Α.»;
Σε ένα σημαντικό ποσοστό, πρόκειται για νεαρά άτομα τα οποία μαστίζονται από την ανεργία και την ανέχεια ,συνήθως προέλευσης από χαμηλότερα στρώματα, εκεί όπου η διάβρωση της ποιότητας ζωής είναι επιτακτικά αν όχι οριακά εμφανέστερη λόγω της κρίσης και όπου το «κύμα» της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης, προσκρούει στην καθημερινότητά τους.
Κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Ακόμη και προ κρίσης, ποτέ δεν είχε κατορθώσει να υπάρξει οργανωμένα και με αξιώσεις. Τώρα απλώς, έχει ισοπεδωθεί. Συνεπώς οι πολίτες δεν έχουν ούτε «πού» να στραφούν ούτε κάπου να στηριχτούν στην ώρα της πραγματικής ανάγκης και να αισθανθούν ότι υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σε μία οργανωμένη κοινωνία η οποία νοιάζεται, προσφέρει, στηρίζει. Με δύο λόγια η ελληνική κοινωνία σήμερα έχει απογυμνωθεί και συνεχίζει να λειτουργεί λόγω κεκτημένης ταχύτητας αλλά χωρίς στεγανά και χωρίς «αναχώματα» απέναντι στις πάσης φύσεως «εισβολές».
Όλο αυτό πού κατατείνει; Στην πολιτική βεβαίως. Γιατί όταν μιλάμε για απαξίωση της πολιτικής, αυτή έχει να κάνει και με το σύνολο των πολιτικών που ακολουθήθηκαν ή δεν ακολουθήθηκαν μέχρι να φθάσουμε στο σήμερα. Οπότε, λογικά καταλήγουμε και στη γενικότερη διαπίστωση ότι και αν ακόμη δεν συντρέχει κανείς από τους παραπάνω λόγους, πολλοί στράφηκαν προς τη «Χ.Α» ακριβώς για λόγους «εκδικητικότητας» απέναντι στο σαθρό πολιτικό σύστημα.
Στη βάση του λοιπόν, το πρόβλημα της «Χ.Α.», για την Ελλάδα, δεν είναι πολιτικό. Είναι βαθύτατα κοινωνικό... ακόμη. Και στη βάση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί για να επιλυθεί. Στη ρίζα του.
