Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΝ ΝΤΕΪΒΙΝΤ, έναν φίλο Σουηδό, μηχανικό πιεστηρίων εκτυπώσεως, μου θύμισε τούτες τις μέρες, η κατάσταση στις πλατείες και στους πεζόδρομους της Λάρισας. Όταν διασχίζαμε κάποια φορά μαζί την Ταχυδρομείου, για να πάει στο ξενοδοχείο του, είδε τόσο κόσμο, που απόρησε: «Καλά, μήπως έχετε σήμερα κάποια εθνική γιορτή;»!
ΕΚΕΙΝΗ τη φορά, ήταν μια καθημερινή, συνηθισμένη λαρισινή ημέρα, που ο Σουηδός, λίγο πριν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έβλεπε τόσο πολύ κόσμο στις πλατείες, σαστισμένος ο φουκαράς, που δεν είχε δει ποτέ παρόμοια κατάσταση στη χώρα του... Χθες και προχθές, ήταν και οι απεργίες των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων και είπα να κάνω, συμμετέχοντας στην αντίδραση του κλάδου μου, μια στάση...εργασίας για έναν καφέ! Περιπλανήθηκα σε όλη την Κουμουνδούρου, περπάτησα τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, αφού έστριψα πρώτα από την «Τρίγωνη», ύστερα μπήκα στη Ρούσβελτ, από κει στην Πατρόκλου, πέρασα από τη Φρίξου και τη Δευκαλίωνος, διέσχισα με δυσκολία από τον συνωστισμό των νεαρών την Παπακυριαζή, δεξιά, αριστερά, για να στρίψω στην Ασκληπιού, ύστερα στην Κούμα, ώσπου... αγανάκτησα! Πουθενά τραπεζάκι! Έτσι, να καθίσω να απολαύσω και γω τον καφέ και την... απεργία μου! Ούτε ένα άδειο... ούτε καν μια ελεύθερη καρέκλα, ούτε ένα πρόχειρο σκαμπό! Παντού ο ένας επάνω στον άλλον!
ΜΑ, είναι δυνατόν να βρίσκονταν ποτέ στο παρελθόν τόσος κόσμος, έτσι... ξαπλωμένος, στις πλατείες - σκέφτηκα... Άλλα, δεν ήταν μόνο προχθές. Έτσι ήταν και χθες. Έτσι θα είναι και αύριο...Μια Ελλάδα «ανάσκελα»! Στις πλατείες, στα πάρκα, στους πεζόδρομους, όπου βρει... Η πιτσιρικάδα το έκανε πλέον τέχνη. Μαθητές και δάσκαλοι μαζί, πότε απεργία οι μεν, πότε κατάληψη οι δε... Οι εργάτες ξάπλα κι αυτοί! Αφού τα γιαπιά έχουν χρόνια να δώσουν δουλειές. Μαζί και οι διανοούμενοι. Όλοι... τεντωμένοι, στις καρέκλες, για καφέ! Ακόμα και οι νοικοκυρές! Μετά στο σπίτι, για το φαγητό λέει... Πρώτα ο καφές! Ούτε εθνική γιορτή να είχαμε, όπως νόμιζε και ο Σουηδός, ο Ντέιβιντ.
ΑΥΤΗ η κατάσταση, της «ξεχαρβαλωμένης» κοινωνίας, με τη σκέψη στο αβέβαιο μέλλον, των ανθρώπων σε κατάσταση αναμονής, για τα χειρότερα, ή και τα... καλύτερα που (αν...) έρχονται, υπάρχει τώρα τα τελευταία 2-3 χρόνια και κάνει τη χώρα μας και τον λαό «πρωταγωνιστή» αρνητικής διαφήμισης στους ξένους. Και καλά να γίνονταν έτσι τις ημέρες των αργιών και των απεργιών. Κάθε μέρα αυτό γίνεται... Η Ελλάδα μουδιασμένη και οι Έλληνες ξαπλωμένοι στα καφέ. Και τότε θυμάμαι τον φίλο Σουηδό, «τέτοια ώρα που βγαίνουν στα μπαρ οι νέοι σας, στη δική μου χώρα, οι εργάτες ξυπνούν για τη δουλειά, από το σούρουπο και μετά δεν κινείται φύλλο! Νέκρα στους δρόμους...».
